به گزارش صلح خبر،  مناف یحیی‏‌پور – دبیر انجمن نویسندگان کودک و نوجوان – در آستانه‏‌ تأسیس «انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان»، در یادداشتی که در سایت انجمن منتشر شده، نوشته است: بیش از دو دهه است که «انجمن نویسندگان کودک و نوجوان» دارد فعالیت می‏‌کند و ما هم از اعضای آنیم. هرسال اعضای حاضر در مجمع عمومی انجمن، به شکل دموکراتیک اعضای هیئت مدیره و بازرسان را انتخاب می‏‌کنند. منتخبان مجمع عمومی برای مدت معین و در چارچوب اساس‏نامه، انجمن را اداره می‏‌کنند. علاوه بر این، اعضای انجمن (به استثنای دوره‏‌ هم‏ه‌گیری کرونا) در مناسبت‏‌های گوناگون مانند سالگرد تأسیس انجمن و شب یلدا، دیدار نوروزی، افطاری ماه مبارک رمضان و… گرد هم می‏‌آیند و دیدار تازه می‏‌کنند. افراد علاقه‏‌مند، در کارگروه‏‌های فعال انجمن یا در نشست‏‌ها حضور پیدا می‏‌کنند. سایت و کانال نویسک به اعضا و دیگر دوستداران حوزه‏‌ فرهنگ کودک و نوجوان اطلاع‏‌رسانی می‏‌کنند. کمیته‏‌ حقوقی به اعضا مشورت می‏‌دهد و در حل و فصل مسائل و مشکلات یاری‌شان می‏‌کند و… پس چه نیازی به «انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان» داریم؟ 

 جدی‌نگرفتن و شغل‌ حساب‌نکردن کار هنری و نویسندگی هم در میان افراد عادی جامعه دیده می‏‌شود و هم در میان کارشناسان، مسئولان و تصمیم‏‌سازان؛ و گاه صاحبانشان آن‌‏چه را که می‏‌اندیشند به صراحت به زبان هم می‏‌آورند:  

– فعالیت‏‌های فرهنگی و هنری، از جمله نویسندگی به طور عام (داستان، شعر، غیرداستان، ترجمه و…) بیش‏تر به نوعی سرگرمی و کار تفننی نزدیک است تا شغل؛ بیش‏تر به کار اوقات فراغت و فعالیت‏‌های داوطلبانه می‏‌خورد تا شغلی که بتوان با آن امور زندگی را گذراند. 

واقعیت این است که با فعالیت انجمن صنفی و عضویت در آن، گرچه نمی‏‌توان طرز تلقی همه‏‌ افراد را تغییر داد، اما کار نویسندگی رسماً، به‏‌عنوان شغل پذیرفته می‏‌شود. 

– دیگر این‌‏که متأسفانه حتی بسیاری از کارشناسان، مدیران و فعالان فرهنگی نیز که اجمالاً کار نویسندگی را به‏‌عنوان شغل می‏‌پذیرند؛‌ نویسندگی برای مخاطب کودک و نوجوان را چندان جدی نمی‏‌گیرند و بعضاً این را به زبان نیز می‏‌آورند که گویی ما وقتی رشد می‏‌کنیم و موفق خواهیم بود که برای بزرگ‏ترها بنویسیم. 

با برخورداری از «انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان» و عضویت در آن، کار نویسندگی برای مخاطب کودک و نوجوان هم به‏‌عنوان شغل، رسمیت و استقلال پیدا می‏‌کند. 

به این فکر کرده‏‌اید که بدون داشتن انجمن صنفی و عضویت در آن، مخصوصاً کسانی که در نشریه یا اداره‌‏ای کار نمی‏‌کنند و تنها شغل‌شان نوشتن برای بچه‏‌هاست، هنگام نیاز و در محافل و دستگاه‏‌های رسمی چه مدرک و مستندی دارند که ثابت کند شغل آن‏‌ها چیست؟  کارت و گواهی عضویت در انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان، مدرک و مستندی است که چنین وقت‏‌هایی به کار می‏‌آید. 

درست است که عضویت در انجمن فعلی و یا آثار هر عضو نشان می‏‌دهد که او نویسنده است، اما به‏‌طور دقیق و رسمی این کارت و گواهی عضویت در انجمن صنفی نویسندگان کودک و نوجوان است که نویسندگی برای آن عضو نه تفنن و سرگرمی، بلکه شغل است، حتی اگر شغل دوم او به‏‌شمار آید. 

انجمن صنفی به‏‌طور رسمی و قانونی، اعضای صنف و منافع آنان را نمایندگی می‏‌کند و موظف است به حمایت از منافع عمومی و فردی اعضای صنف خود بپردازد و خدماتی، نه به اعضای یک مجموعه‏‌ فرهنگی، که به اعضای صنف خود ارائه کند. هرگاه انجمن صنفی مسائل شغلی اعضا را مانند بیمه و معافیت مالیاتی و… پیگیری کند، صرفاً به همراهی مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تکیه نخواهد کرد، بلکه حقوق اعضای صنف خود را، در چارچوب قانون، از مسئولان وزارت کار، سازمان تأمین اجتماعی و… هم مطالبه خواهد کرد.

انتهای پیام