این کارگردان سینما پس از نمایش «مصائب شیرین ۲» در جشنواره‌ی جهانی فیلم فجر در پاسخ به اینکه از نمایش فیلمش در جشنواره، در راستای معرفی و تبلیغ فیلم راضی است؟ به صلح خبر گفت: در مملکت ما جشنواره‌ها می‌توانند کار پخش فیلم را آسان کنند؛ جشنواره فضایی است که علاقه‌مندان و منتقدان و ستاره ها و اهالی رسانه را دور هم جمع می‌کند تا سینما را در مرکز توجه قرار دهد و ضمن نشست‌ها، جلسات گفت و گو، مباحث‌ها و مصاحبه‌ها تعدادی فیلم را عرضه و بین چند فیلم هم، مسابقه برگزار کند. معمولاً فیلمهای مسابقه سر و صدا و حضور رسانه‌ای پررنگ‌تری دارند و انعکاس آنها در رسانه‌های جمعی و شبکه‌های مجازی خوانده، دیده و شنیده می‌شود. این اتفاق حتماً می‌تواند برای فیلمها، مخصوصاً فیلمهای مسابقه مفید باشد.
او در پاسخ به این سوال که آیا برای “مصائب شیرین ۲” مفید بوده است؟ خاطرنشان کرد: بله! به همان میزانی که اتفاق افتاده است، مفید بود. فیلم رونمایی شد و سه نمایش هم داشت که تقریباً سالن‌ها پُر رفت.
داودنژاد در پاسخ به اینکه برای پخش فیلم «مصائب شیرین ۲» چه می‌کند؟ پاسخ داد: نکته همین جا است. فیلم در جشنواره‌ی جهانی فجر رونمایی شد اما معرفی و تبلیغ آن کماکان به عهده خودمان است. حالا باید ببینیم “فیلمیران” چه می‌کند. البته “فیلمیران” می‌توانست در طول یک ماه گذشته با جشنواره تماس بگیرد و برای معرفی و تبلیغ فیلم مشترکا برنامه ریزی کنند اما متأسفانه تلاش من در این مدت برای تماس با آقای سرتیپی و راه انداختن چنین برنامه‌ای نتیجه نداد. پیغام هم دادم اما پاسخی نگرفتم.البته می‌دانم سر ایشان خیلی شلوغ است. رضا پسرم می‌گفت اخیراً با ایشان در تماس بوده و قرار است وقتی بدهند که بتوانید با هم صحبت کنیم.
کارگردان «مصائب شیرین ۲» در پاسخ به اینکه آیا به دنبال برنامه‌ریزی برای پخش فیلم است؟ توضیح داد: همین طور است، پخش تخصصی فیلم لاقل ۵ مرحله دارد یک رونمایی، دو معرفی، سه تبلیغ، چهار اکران در سینماها و پنج مدیریت سانس‌ها در ایام نمایش. باید اول فکری برای مرحله اول یعنی معرفی فیلم داشته باشیم. برای معرفی مقدمتا باید خودمان فیلم را به خوبی بشناسیم و به ظرفیت‌های مثبت آن پی ببریم. مثلاً فیلم «مصائب شیرین ۲» به زندگی روزمره یک پدر و مادر مهاجر با دختری جوان در انگلستان پرداخته است. پس یک جمعیت هدف برای این فیلم، خانواده‌های مهاجر و فرزندان آنها هستند.
این کارگردان درباره‌ی اینکه به نظرش چه تعداد پدر و مادر مهاجر ایرانی داریم که فرزندان جوان دارند و درگیر موقعیت‌های خاص خود هستند؟ گفت: میلیون‌ها! از ۴ تا ۸ میلیون روایت است. ما باید برای این هم‌وطنان اطلاع رسانی کنیم که چنین فیلمی ساخته‌ایم و زمینه را برای اکران این فیلم در شهرهای آنها فراهم کنیم بنابراین در هر شهری که بیش از هزار ایرانی در آن زندگی کنند می‌توان برای این فیلم نمایش داشت. این نمایش‌ها تبلیغات و تیزر مخصوص خودشان را می‌خواهند مثلاً زن دایی انگلیسی فیلم ما که از شاخ شدن جوانان می‌گوید و آواز لری می‌خواند، می‌تواند موضوع یک تیزر فوق العاده برای اکران فیلم در خارج از ایران و برای مهاجران ایرانی باشد یا ظرفیت دیگر فیلم این است که فرزند خانواده عاشق سینما است. ما چند جوان عشق فیلم در ایران داریم؟ حداقل ۱۰ میلیون، پس عشق فیلمها یکی از جماعت‌های دیگر هدف معرفی این فیلم می‌توانند باشد. یا دیگر امتیاز فیلم این است که درباره سینما است. در دنیا تعداد فیلمهایی که سینما را موضوع فیلم قرار می‌دهند رو به افزایش است. فیلم ما قصه ساخته شدن همین فیلمی است که روی پرده دیده می‌شود و صحنه پایانی آن، پشت صحنه آغاز همین فیلم است. در این فیلم شروع یک آشنایی و نحوه پیشرفت آن را سراسر در فضای مجازی می‌ببینم، این صحنه‌ها بدون فیلمبردار و صدابردار ساخته شده است.
داودنژاد تصریح کرد: “مصائب شیرین ۲” یک فیلم معاصر است. پخش کننده ما برای معرفی فیلم می‌تواند در موزه هنرهای معاصر نمایشی بگذارد و ستاره ها پر آوازه را به آنجا دعوت کند و فیلم بگیرند و رپورتاژ تهیه کنند و عکس بی‌اندازند و مصاحبه کنند و به این ترتیب برای مرحله بعدی یعنی مرحله تبلیغ فیلم مواد خام جمع کند. پخش تخصصی همین است؛ وقت می‌خواهد، حوصله می‌خواهد، مشورت می‌طلبد، تقسیم کار دارد، زمان‌بندی می‌خواهد و پیگیری منظم لازم دارد. البته معلوم است اگر فیلمی بنگاه شادمانی و مملو از ستاره‌های پر آوازه باشد با یک انگشت، همه کار پخش فیلم انجام می‌شود. کافی است تلنگری به فیلم بزنید تا خودش راه را به گیشه همه سینماها باز کند.
این کارگردان در پاسخ یه اینکه آیا با راه آسان و مرسوم پخش فیلم مخالف است؟ گفت: به هیچ وجه! سینما برای همه جور فیلم جا دارد فقط باید بازار امن داشته باشد. حالا کیسه نا امنی به تن فیلمیران هم خورد. (اشاره غیر مستقیم به توقف اکران رحمان ۱۴۰۰) سینما فقط راه آسان نیست، سینما امنیت بازار می‌خواهد. حتی اگر به دست آوردن این امنیت راه را کمی سخت کند. ما به دنبال بازار امن هستیم. بازار امن یعنی بازاری که در آن انواع فیلم برای انواع مخاطب ساخته شود و آف لاین و آنلاین در سراسر کشور بلکه در سراسر دنیا به دست مخاطبان برسد.
داودنژاد خاطرنشان کرد: تضمین شده‌ترین نوع امنیت بازار، بازاری است که در آن امنیت انحصاری نباشد و همه بتواند کار کنند و به حاصل کار خود دسترسی داشته باشند. اگر سینما در ایران سازمان است باید به فکر یک سازماندهی تازه باشیم. در دنیایی که مخاطب سینمای ان‌لاین از مخاطبان سالن بیشتر شده است، ما همچنان در بازار سالن سینما گرفتار مانده‌ایم و در بیرون سالن بازار سیاه منتظر است پایت را بیرون بگذاری تا دار و ندارت را به تاراج ببرند. آیا بهترین رویکرد برای سینما ما همین است؟ همین که بازار اصلی خود را محدود به سالن‌های سینما نگه داریم؟ و تولید فیلم را گران و گران‌تر کنیم و همچنان با متکی ترکردن فیلم ها به ستاره‌ها، انحصاری و انحصاری‌ترش کنیم یا به سمت امنیت بازار و ارزان کردن تولید و رونق بخشی و افزایش ان باشیم؟
این کارگردان در پایان در پاسخ به این دیدگاه که همواره دغدغه ناامنی بازار را داشته است، گفت: بنده در همین لحظه که با شما صحبت می‌کنم صاحب ۲۰ فیلم هستم که در سایت‌ها و ماهواره‌ها و شبکه نمایش خانگی به نمایش درمی آیند اما از هیچکدام از این نمایش‌ها دیناری به دست من نویسنده و کارگردان و تهیه کننده آنها نمی‌رسد. بله حق با شما ست! دنیای حرفه‌ای من هرگز از این دغدغه جدا نبوده است. اما ارزو دارم پیش از رفتنم از این دنیا، این دغدغه را زمین بگذارم تا دستم از گور بیرون نماند.
انتهای پیام
