هفته نامه همشهری جوان – محمدحسین عباسی: بالای برج ایفل و در حضور اساطیر مادرید و رییس باشگاه، رونالدو به فرار همیشگی اش از فروتنی نمایشی ادامه داد. او خودش را کامل ترین و بهترین بازیکن تاریخ فوتبال نامید و توپ طلای پنجم را با بزرگ ترین فرزندش جشن گرفت. «مارادونا»، «کرویف»، «زیدان» و «لئو مسی» با نبوغ و ظرافت ذاتی شان ابرستاره شدند اما رونالدو، محصول تراش خوردن تمرین است؛ محصول سختکوشی و اراده ای که این «ماشین» را از هر فوتبالیست دیگری متمایز می کند. کریس این روزها کمتر گل می زند اما نیروگاه هسته ای او، همیشه غیرقابل پیش بینی و قابل انفجار خواهدبود.

 

از او بعدها به عنوان خستگی ناپذیرترین اسطوره این عصر یاد می شود؛ ستاره ای که همیشه گرسنه بازی کردن و درخشیدن بوده که هنوز هم اگر مصدوم شود و مسابقه ای را از دست بدهد، شکار اشک هایش برای دوربین ها کار سختی نیست. رونالدو، خودش را می پرستد، به همه عناوین و رکوردهای شخصی حمله می کند و این فردیت باشکوه، همیشه به نفع رئال مادرید تمام شده است. او هیچ وقت اهل کوتاه آمدن و تسلیم شدن نبوده و اگر قرار باشد برای برنده شدن زمین را به آسمان بدوزد و طول اقیانوس اطلس را شنا کند، حتما این کارها را انجام خواهدداد.

 

 

 

 

وقتی آخرین پنالتی چلسی در فینال سال 2008 لیگ قهرمانان از دست رفت، دوربین های حاضر در ورزشگاه «لوژنیکی» برای لحظاتی به جای نشان دادن تصاویری از «فن درسار»، «فرگوسن» یا هواداران منچستریونایتد، روی بازیکنی زوم کردند که در حال شکستن رکورد جهانی اشک بر ثانیه بود. در ضربات پنالتی برای پسرک پرتغالی، معنایی فراتر از یک پیروزی خاص داشت. او پنالتی تیمش را از دست داده بود و اگر «جان تری» تعادلش را از دست نمی داد و قرمزها از قهرمانی دور می شدند تا مدت ها به عنوان مقصر اصلی شکست مورد هجوم سرزنش قرار می گرفت. رونالدو به دراماتیک ترین شکل ممکن نجات پیدا کرد و چند ماه بعد بالاتراز «لئو مسی» و «فرناندو تورس» توانست اولین توپ طلای زندگی اش را لمس کند.

 

قبل از فینال لوژنیکی، در انگلیس به طعنه گفته می شد که شاه‌مهره فرگی، مرد بازی های بزرگ نیست و فقط می تواند نفس رقبای کوچک را بگیرد. اما کریس راه سختی را طی کرده بود تا در این نقطه بایستد. هنوز جثه نحیفی داشت و کارهای نمایشی اش حدس زدنی به نظر می رسیدند. خیلی ها در انتظار شکست او بودند و خیال می کردند این خرید عاقبت خوشی نخواهد داشت اما کریستیانو، خداوندگار جاه طلبی روی زمین بود و به هیچ وجه نمی خواست «اولدترافورد» را به عنوان یک بازیکن شکست خورده ترک کند. رونالدو هرگز نمی خواست یک بازیکن معمولی باشد و توپ طلای اول، او را از فهرست بازیکن های معمولی دنیا جدا کرد، چرا که بازیکن های معمولی هرگز به توپ طلا دست نمی زنند. او حتی تمایلی به صبر کردن برای بردن این جایزه بزرگ نداشت و می خواست در اولین فرصت، اولین عکس یادگاری اش را با مهمترین عنوان فردی دنیای فوتبال را ثبت کند.

 

کریستیانو به مادرید رفت تا بهترین بازیکن دنیا شود اما بدشانسی بزرگ او، شروع پروژه «گواردیولا» در بارسلونا بود. «ژاوی»، «اینیستا» و «لئو مسی» در اوج قرار داشتند و به هیچ حریفی اجازه نفس کشیدن نمی دادند. تقریبا همه جملات ستایش آمیز در دنیای فوتبال، به مسی تعلق داشت و او با نمایش های باورنکردنی اش در زمین، حتی بهتر از بهترین اساطیر تاریخ فوتبال به نظر می رسید. لئو در فاصله سال های 2009 تا 2012 ، چهار توپ طلای متولی را از آن خود کرد. در این سال ها رونالدو سه بار به عنوان نفر دوم پشت سر مسی ایستاد. او یک بار حاضر به شرکت در مراسم نشد و دو بار نیز با چهره ای کاملا ناراحتی و عصبی، به انتخاب رقیب آرژانتینی اش واکنش نشان داد. همه دنیا پذیرفته بودند که مسی، بازیکن بهتری است و کریس دیگر شانسی برای لمس توپ طلا ندارد.

 

 

 

سی آرسون هم می توانست با این واقعیت کنار بیاید و برای همیشه «نفر دوم بودن» را بپذیرد اما همه آن هایی که رونالدو را از نزدیک می شناختند، می دانستند او ابدا در مقابل افکار عمومی تسلیم نخواهد شد. افت نسبی مسی و اوج گیری رونالدو، اوضاع را کاملا تغییر داد تا در سال 2013 رونالدو با آرای بیشتر نسبت به رقیب دیرینه، مرد سال فوتبال جهان شود و توپ طلا را به دست بیاورد. وقتی مسی چهارمین توپ طلای پشت سر هم را دریافت کرد، یک رسانه کاتالونیایی کاریکاتوری از او در سال 2030 با تعداد بی شماری توپ طلا منتشر کرد. در سال 2017 اما به شکل کنایه آمیزی تعداد توپ های طلای مسی و رونالدو برابر شده و کریس در افتخارات فردی از لئو پیشی گرفته است. تردیدی وجود ندارد که رقابت با ستاره آرژانتینی از رونالدو بازیکن بهتری ساخته و همیشه انگیزه مضاعفی برای او ایجاد کرده اما تسلیم ناپذیری او، مهم ترین دلیل برای یکی از بزرگ ترین بازگشت های تاریخ فوتبال است.

 

برندگان توپ طلا در طول تاریخ، این جایزه را با لبخند و چند جمله کوتاه در ستایش از هم تیمی ها و هواداران جشن گرفته اند اما در سال 2014، کریستیانو رونالدو متفاوت ترین شیوه را برای جشن گرفتن انتخاب کرد. فریاد بلند او در لحظه تصاحب توپ طلا تا مدت ها سوژه اول شبکه های اجتماعی بود. حتی «فرانچسکو توتی» در چند ماه بعدی در همه ویدئوهایش از فریاد «سییییی» کریستیانو استفاده می کرد. ستاره پرتغالی تمام فشارهایی را که در طول سال تحمل کرده بود، روی استیج فریاد زد. سی آرسون روزهای سختی را پشت سر گذاشته بود و در طول سال، منتقدان زیادی داشت.

 

کمی قبل از برگزاری مراسم، موجی در حمایت از «مانوئل نویر» برای بردن توپ طلا به راه افتاد اما سرانجام این رونالدو بود که بیشترین رای را از رای دهنده ها گرفت و روی سکوی اول جایزه توپ طلا ایستاد. او با این فریاد، در مقابل همه مخالف خوانی ها ایستاد و یک تنه، به جنگ همه منتقدانی رفت که در طول سال برایش دردسر درست کرده بودند. تا قبل از توپ طلای سوم، رونالدو در بسیاری از استادیوم های اروپا هو می شد اما هواداران تیم های رقیب رئال مادرید نیز رفته رفته احترام گذاشتن به مرد خشمگین رئال را آغاز کردند؛ مردی که صاحب سهمگین ترین صدای دنیای فوتبال بود.

 

تعویض به خاطر مصدومیت در فینال یورو 2016، اشک های کاپیتان پرتغال را جاری کرد اما در پایان همان مسابقه با فرانسه، جام روی دست های کریستیانو بالا رفت. این یکی از غرور انگیزترین لحظه های دوران فوتبال ستاره ای بود که تا آن روز هنوز نتوانسته بود افتخار ملی به دست بیاورد. این اتفاق فقط چند هفته بعد از قهرمانی اروپا با رئال مادرید رخ داد تا تابستان 2016 یک تابستان برتر برای رئال مادرید باشد. کریستیانو هرگز علاقه ای به تواضع نداشت و غرور، بخش مهمی از دی.ان.ای این ستاره بود. در مراسم توپ طلای 2016 صحبت های او، نشان از شیفتگی اش برای خودش داشتند. این غرور واقعی به جای تواضع دروغین، به تک تک رفتارهای رونالدو اصالت می بخشد. او همان بازیکنی است که هنوز هم منتقدانش را متهم به حسادت به چهره و خودرو گران قیمتش می کند. او شایسته چنین غروری است، چرا که برای تک تک جملات ستایش آمیزی که درباره خودش می گوید، عرق ریخته است.

 

 

 

در مراسم سال 2016 فرانس فوتبال، همه عکاس ها تصور می کردند آخرین تصویر از کریستیانو با توپ طلا را شکار می کنند. هیچ کس توقع نداشت ستاره سی و سه ساله رئال مادرید ظرف یک سال درست در همین نقطه بایستد و تعداد توپ های طلایی اش را به تعداد انگشتان یک دست برساند. رونالدو اما در طول این یک سال، بیشتر از همیشه تمرین کرد و بدنش را حتی از بازیکنان بیست و چند ساله آماده تر نگه داشت. گذر زمان انگار تغییری در تفکر او به وجود نیاورده بود. کریس هنوز همان بازیکنی بود که در «اسپورتینگ لیسبون» یک ساعت زودتر از هم تیمی ها تمرین را شروع می کرد و چند ساعت بعد از پایان تمرین، زمانش را به مرور ضربات ایستگاهی اختصاص می داد. او حالا یک سوپراستار بود و دیگر نیازی نداشت در جلسه های تمرینی رنج بکشد اما همچنان ساعت ها بیشتر از همه هم تیمی ها تمرین می کرد.

توپ طلای پنجم به کمک همین سختکوشی باورنکردنی به دست آمد. کریس بااستعدادترین بازیکن نسل خودش نبود اما به کمک مرارتی که به خودش تحمیل کرد، توانست از همه بازیکن های بااستعداد یک عصر عبور کند. حالا توپ طلای شماره پنج در دستان او جای گرفته و دیگر هیچ عکاسی به خودش جرئت نمی دهد تصور کنید آخرین تصویر از رونالدو با توپ طلا را به ثبت رسانده است. او تا زمانی که موهایش کاملا سفید شوند، شانس توپ طلا خواهدبود، چرا که تا آن روز، حتی برای لحظه ای از سختکوشی فضایی اش دست نمی کشد. می گویند مسی از سیاره دیگری آمده، چون کارهایی را انجام می دهد که انسان های معمولی هرگز نتوانسته اند در زمین فوتبال انجام بدهند. رونالدو نیز حتما از سیاره دیگری آمده است، چرا که این سطح از سختکوشی و استمرار را هرگز در فوتبالیست دیگری ندیده ایم.

 

در اولین فصل پیوستن «کریستیانو رونالدو» به رئال مادرید، کهکشانی ها در نیوکمپ تحقیر شدند و مسابقه را با پنج گل خورده به پایان رساندند؛ نمایی از دست «جرارد پیکه» که عدد «پنج» را به سکوهای ورزشگاه خانگی بارسلونا نشان می دهد، از همان شب نماد مدرن دشمنی کاتالان ها با پایتخت نشینان بود. «سی آرسون» به محض دریافت توپ طلا، عدد پنج را با دستانش به نمایش گذاشت تا در روزهای نه چندان امیدوارکننده در لالیگا، جایزه ای را به دست بیاورد که از مدت ها قبل منتظرش مانده بود.

•    130 کیلومتر: ضربه آزاد ستاره پرتغالی سال 2011 در دیدار مقابل مالاگا، 130 کیلومتر سرعت گرفت. این محکم ترین ضریه رونالدو بود.

•    60 گل: کریس رونالدو تنها فوتبالیست تاریخ است که در چهار فصل متوالی فوتبالی موفق شده بیش از 60 گل در هر فصل بزند؛ 2011 تا 2014

 

•    59 پنالتی: ستاره رئال مادرید استاد گل کردن ضربات پنالتی است و بعید است کسی به آمار پنالتی های گل شده او نزدیک شود.