به گزارش صلح خبر، در این نمایشگاه بیش از شش نسخه‌ی خطی قرآنی از دو موزه همسایه به نمایش درآمده‌اند.
نسخه‌ی خطی «سوره قدر»، «کلمه پایانی آیه ۱۲۸ و آیه ۱۲۹ سوره توبه» روی پوست، «قسمت‌هایی از آیه ۶۱ و ۶۲ سوره یونس»، «آیه ۹۸ و ۹۹ سوره حجر» از سده‌های سوم و چهارم قمری متعلق به موزه ملی ایران و «یک برگ قرآن با آیات ۳۷ و ۵۰ سوره احزاب»، «قرآن مجید کتابت اثر منسوب به امام حسن (ع)» و «یک برگ قرآن با آیات ۴۹ و ۵۰ سوره غافر» از سده‌های سوم و چهارم قمری متعلق به کتابخانه و موزه ملی ملک از جمله‌ی این نسخ قرآنی به نمایش درآمده هستند.
این نمایشگاه در سه بخش به سیر تحول قرآن‌نگاری بر اساس نسخ خطی در این مجموعه‌ها پرداخته است. قرآن‌نگاری یکی از موضوعاتی است که بیشترین جایگاه را در بین هنروران کتاب‌آرایی ایرانی- اسلامی داشته و تلاش کرده‌اند تا بهترین هنرنمایی خود را در آن‌ها به ظهور برسانند.
این نمایشگاه مشترک مجازی فرصتی است تا از هم‌نشینی مجموعه‌ها بتوان به تصویر کامل‌تری از تحول و تکامل این موضوع دست یافت.
بر اساس توضیحاتی که در این نمایشگاه مجازی منتشر شده، از خصوصیات قرآن‌های این دوره می‌توان به نداشتن رقم و تاریخ کتابت اشاره کرد. هر چند برخی از آن‌ها رقم الحاقی خلفا و ائمه اطهار را دارند و بر اساس شیوه نگارش از سده‌های دوم تا چهارم هجری تاریخ گذاری شده‌اند.
از سوی دیگر با حمایت برخی از دودمان‌های تاریخی مانند سامانیان، صفاریان و آل بویه از فرهنگ و زبان فارسی، ترجمه قرآن در کنار متن اصلی در کتابت و نگارش قرآن‌ها در سده‌های بعدی تحول ایجاد کرد. با روی کار آمدن سلجوقیان و گسترش قلمرو ایران و ارتباط با شرق دور و دستیابی آسان‌تر به کاغذ، کتابت و نگارش قرآن روی کاغذ انجام شد.
خط نسخ یکی از خطوط اصلی کتابت قرآن از همین دوره رونق گرفت و اسم کاتب اغلب در صفحات آخر قرآن‌ها دیده می‌شود. تفاوت عمده این خط با خط کوفی در ظرافت حروف، خوانایی و سهولت در تمیز بین حروف است.
انتهای پیام
