به گزارش صلح خبر، مجله نیوزویک نوشته است: «هیچ کشوری را نمی‌توان بیشتر از عربستان، با واژه “آزادی” در تناقض دانست و نمایش مجسمه آزادی در شهر جده این کشور، تنها در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ بر آمریکا می‌تواند به وقوع بپیوندد!

برای میلیون‌ها مهاجر که بیش از صد سال پیش از جزایر الیس گذشتند و به آمریکا رسیدند، مشعلی که در دستان بانوی مجسمه است، نماد امید بوده است.

حال پرسش این است که چگونه پای او به یک فستیوال یک ماهه در یکی از شهرهای کشوری که لایق “بانوی در بندرگاه” نیست، باز شده است؟

در عربستان، شما به وضع قوانین دموکراتیک و وجود آزادی بیان امیدی نخواهید داشت.

ارتباط دادن مجسمه آزادی با این کشور، توهین به کسانی است که به جملاتی نظیر “آمریکا، دیگ جوشان ملت‌ها”، “آمریکا، سرزمین آزادی” و یا “آمریکا، چراغ ملت‌ها”، باور دارند. اما این موضوع که عربستان جسارت استفاده از این مجسمه را برای اعلام همبستگی با آمریکا دارد، متوجه شخص دونالد ترامپ است.

وقتی تمام کشورها به قتل جمال خاشقجی، زندانی کردن فعالان حقوق زنان، اعدام افراد به جرم گرایش‌های متفاوت جنسی و بمباران اتوبوس‌های مدارس یمنی توسط عربستان واکنش نشان می‌دادند، ترامپ هیچ اقدامی اتخاذ نکرد.

علی‌رغم ارتکاب به شنیع‌ترین جرایم، ترامپ معتقد است عربستان هنوز یک “متحد و حامی عالی” برای آمریکا است.

تا زمانی که معاملات تسلیحاتی سودآور، باعث تولید شغل در آمریکا است، رابطه برادرانه ترامپ با محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان ادامه خواهد داشت؛ کسی که ماه پیش طبق گزارش سازمان ملل، با استناد به “مدرک موثق” در قتل جمال خاشقجی، روزنامه‌نگار واشنگتن پست دست داشته است. با وجود این مسائل، اقدامات بی‌ملاحظه سعودی‌ها، غیر قابل تصور نیست.

با این وجود، اگر بپذیرید که مجسمه آزادی بیانگر بهترین‌های آمریکا و جایگاه بالای آن در جهان است، باید این را نیز بپذیرید که ترامپ، یک رئیس‌جمهور “غیر آمریکایی” است. ترامپ و مجسمه آزادی، از ارزش‌های مشترکی برخوردار نیستند.

خوشبختانه، بسیاری از سناتورها و نمایندگان آمریکا هنوز معنای آمریکایی بودن را می‌دانند؛ در همین جهت در حال تلاش برای تصویب قوانینی هستند که بانیان قتل خاشقجی را مجازات کنند و حمایت آمریکا از جنگ سعودی‌ها در یمن را پایان دهند.

طبق اعلام سازمان ملل، تا ماه نوامبر ۲۰۱۸، حدود ۷ هزار غیر نظامی در این کشور کشته شدند و ۱۰ هزار و ۷۶۸ نفر نیز زخمی بر جای مانده بود. این تلفات نتیجه حملات هوایی عربستان سعودی است که بیش از ۱۰ میلیون نفر را نیز در معرض قطر قحطی گذاشته است.

در مورد یمن، ترامپ از حق وتو خود استفاده کرد و درخصوص قتل خاشقجی نیز تصمیم به نادیده گرفتن “سند مگنیتسکی” گرفت. این سند رئیس‌جمهور را ملزم می‌کند تا علیه افرادی که در قتل، شکنجه یا نقض حقوق بشر در خارج از کشور فعالیت می‌کنند، تحریم وضع کند.

درخصوص مهاجران و دیوار مرزی آمریکا، وی تلاش کرد تا لایحه کمک ۴.۵ میلیارد دلاری، شامل استانداردهای جدید برای مهاجران تحت محافظت آمریکا را مسدود کند. این لایحه در پی گزارشاتی که خبر از شرایط بد نگهداری کودکان می‌داد، طرح شده بود.

مشکل این نیست که در کنگره، سیاست‌مداران “آمریکایی” نداریم، مشکل در این است که تعداد آن‌ها برای ابطال وتوی یک رئیس‌جمهور “غیر آمریکایی”، کافی نیست.

چیزی که حال با آن مواجهیم، نمایش بی‌تناسب مجسمه آزادی در جده، در کنار یک علامت هالیوود، یک تابلو “به وگاس خوش آمدید” و یک کلاه عمو سام و نیز مجسمه الویس پریسلی، خواننده مشهور آمریکایی است.

حقیقت این است که اگر این مجسمه توان پایین آمدن و خواندن شعری که رویش نوشته شده را داشت، قبل از قرائت جمله “چراغم را در کنار درب زرین بر می‌افرازم” که پایینش نوشته شده است، به زندان افکنده می‌شد.

عربستان سعودی سال پیش، “لجین الهذلول” را که یک فعال حقوق زنان بود به اتهام فعالیت برای سازمان ملل بازداشت کرد. وی هم‌چنان به جرم تشکیل کمپین برای رانندگی زنان و پایان دادن به سیستم مردسالاری در این کشور، پشت میله‌های زندان است.

لجین الهذلول طبق اظهارات موجود، به ارتباط با گروه‌های حقوق بشری، سازمان عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر نیز اعتراف کرده بود؛ از چه زمانی ارتباط داشتن با گروه‌های حقوق بشری جرم محسوب می‌شود؟!

شاید بهتر باشد عربستان بجای مجسمه آزادی، از بالن “ترامپ بچه” طی فستیوال خوانندگان آمریکایی نظیر نیکی میناژ در جده که امسال برگزار خواهد شد، استفاده کند.»

انتهای پیام