به گزارش صلح خبر، هندبال ایران لژیونرهای زیادی دارد که در لیگ کشورهای مختلف مشغول هستند. علت کوچ هندبالیست‌های ایرانی به باشگاه های کشورهای دیگر، مشکلات موجود در هندبال ایران در چند سال گذشته بوده است. تغییر در راس فدراسیون، پویا نبودن لیگ برتر، پایین بودن میزان قراردادها، راه نیافتن تیم‌های ملی هندبال به نیمه نهایی مسابقات آسیایی، راه نیافتن به مسابقات جهانی، همه و همه سبب شده تا هندبال ایران در این سال ها از نقطه اوج خود فاصله بگیرد. اصلی‌ترین دلیل بازیکنان برای لژیونر شدن پایین بودن رقم قراردادهای لیگ برتر است که سبب شده آن ها راهی کشورهای اروپایی شوند.

مقایسه مبالغ قراردادی در رشته‌های توپی

رقم قرارداد هندبالیست‌ها در لیگ داخلی در قبال سایر رشته‌های توپی آنقدر کوچک است که حتی بازیکنان تمایلی به بیان آن ندارند. سقف قرارداد آن‌ها در فصل گذشته برای تیم قهرمان ۱۵۰ میلیون تومان بود. البته این مبلغ برای بهترین بازیکنان در تیم قهرمان و نایب قهرمان بود و رقم قرارداد برای سایر بازیکنان و سایر تیم‌ها یک سوم این مبلغ هم نمی‌شد. این در حالی است که بازیکنان ایران در رشته‌هایی همچون والیبال و بسکتبال چندین برابر این رقم را دریافت می‌کنند. با توجه به شرایط اقتصادی کشور نه باشگاه‌های هندبال توان پرداخت بیش از این مبلغ را دارند و نه هندبالیست‌ها می‌توانند با این شرایط در لیگ ایران ادامه دهند و راهی جز لژیونر شدن برای آن‌ها نمی‌ماند.

قرارداد یک میلیاردی لژیونرهای هندبال ایران

در حالی که گفته می‌شود قرارداد برخی از لژیونرها هزار یا دو هزار دلار است و حضور در برخی از لیگ های خارجی منفعتی برای بازیکنان نخواهد داشت اما اکثر لژیونرهای ایرانی حدود یک میلیارد و در برخی از موارد بیش از یک میلیارد درآمد دارند.

محسن باباصفری، الله کرم استکی، شاهو نصرتی، سعید حیدری راد و علیرضا موسوی که در لیگ رومانی و سجاد استکی، پویا نوروزی نژاد و سعید برخورداری نیز که در لیگ‌های فرانسه، آلمان و اسپانیا مشغول هستند بیش از یک میلیارد درآمد دارند. با وجود شرایط موجود در هندبال حتی قراردادهای با رقم های کمتر نیز می‌تواند برای بازیکنان هندبال وسوسه کننده باشد.

فدراسیون هندبال قوانینی را برای لژیونر شدن در نظر گرفته و در صورت رعایت این قوانین ITC  بازیکنان را صادر خواهد کرد. یکی از مهمترین موارد در این شیوه نامه محدودیت در انتخاب تیم‌ها و کشورها است. بر این اساس بازیکنان مجازند تنها پیشنهاد از کشورهای آلمان و فرانسه (به صورت آزاد در همه تیم‌ها)، اسپانیا، پرتغال، مقدونیه، لهستان، کرواسی، دانمارک، مجارستان، رومانی (چهار تیم اول لیگ برتر)، نروژ، سوئد، سوییس، اسلونی و چک (دو تیم اول لیگ برتر) را بپذیرند.

همچنین موارد دیگر این شیوه نامه صدور فرم ITC توسط فدراسیون هندبال و به صورت محدود و یک ساله، در اختیار گذاشتن بازیکنان ایرانی الزاماً از دو هفته قبل از شروع مسابقات در IHF days ، بازی‌های آسیایی، قهرمانی آسیا و انتخابی المپیک است. همچنین حداقل دستمزد قرارداد بازیکنان ملی‌پوش در رده‌های مختلف به مبلغ 130 میلیون تومان لحاظ شده است.

تصویب این شیوه نامه برای در اختیار بودن لژیونرها در مسابقات مهم و اصلی اهمیت زیادی دارد اما به نظر می‌رسد با توجه به شرایط موجود در هندبال برخی از این قوانین چون تعیین تعداد محدودی تیم و کشور سخت‌گیرانه به نظر می‌رسد. خصوصا در مواقعی که هندبال ایران هیچ رویدادی را پیش رو نخواهد داشت.

به نظر می رسد فدراسیون هندبال اکنون باید در کنار این شیوه نامه فکری هم به حال پویا شدن لیگ برتر، جذب اسپانسرهای مالی قوی، حذف تیم‌های ضعیف با قراردادهای مالی اندک، فراهم کردن امکان پخش تلویزیونی از شبکه ورزش کند تا حقی از بازیکنان که مجبور هستند در ایران بازی کنند ضایع نشود.

سعید برخورداری لژیونر هندبال ایران در مورد لژیونر شدن بازیکنان و سطح تیم های اروپایی آن‌ها به صلح خبر گفت: در مورد بازیکنانی که در لیگ اسپانیا،  فرانسه، بوندسلیگای آلمان و چمپیونز لیگ اروپا بازی می‌کنند باید بگویم سطحش مشخص است و نیاز ندارد کسی در موردش نظر دهد. اسپانیا قهرمان دنیا و اروپا است و سطح ورزشش نه تنها در هندبال بلکه در همه رشته‌ها در دنیا مشخص است. باید دید مشخصا منظورشان چیست. به هر حال آن‌هایی که در کشورهای صاحب هندبال بازی می‌کنند، سطح‌شان مشخص است و حرفی نیست. از طرفی وقتی بازیکنان می‌بینند شرایط به لحاظ مالی و همچنین به لحاظ گرفتن حق قرارداد فراهم نیست تمایل دارند در هر سطحی بیرون از ایران بازی کنند. این موضوع منطقی هم هست. اگر شرایط در ایران فراهم باشد بازیکن ترجیح می‌دهد در کشور خودش بازی کند اما من می‌دانم برخی از تیم‌ها مبالغ قراردادی بازیکنان را حتی پرداخت نمی‌کنند.

انتهای پیام