به گزارش صلح خبر، زمانی که تیم ملی آلمان با کاپیتان فریتس والتر، هلموت ران و مکس مورلوک در ساعت ۱۶:۴۵ جولای ۱۹۵۴ وارد ورزشگاه وانکدورف برن شد هرگز تصور نمی کرد حضور درخشانی در تاریخ جهان فوتبال داشته باشد. یوپ پوسیبال در رابطه با دیدار با مجارستان گفت: زمانی که در زمین ایستاده بودیم و به سرود ملی گوش می کردیم به خودمان باور داشتیم. در کنار هم ایستاده بودیم و دوستی عمیق بین‌مان را احساس می کردیم.
در ۹۰ دقیقه این بازی یازده قهرمان ملی متولد شدند و موجب شد تاریخ جام جهانی یکی از هیجان انگیزترین بخش های خود را به نام معجزه برن به ثبت برساند. “معجزه برن” جمله ای بود که برای همیشه در تاریخ فوتبال آلمان ماند. درباره هیچ بازی و تیم ملی تا به حال به اندازه فینال ۱۹۵۴ داستان ننوشته اند. تیم سپ هربرگر خود را به نحوی نشان داد که توانست شهرت جهانی پیدا کند. او هرگز رمز موفقیت تیمش را در کسب قهرمانی جهان فاش نکرد.
می توانید از یک هوادار آلمانی درباره گل تعیین کننده هلموت ران بپرسید و شاهد درخشیدن ناگهانی چشمانش باشید. شرح این گل از گزارشگر رادیویی آلمانی این چنین بود: “ران” باید از عقب شوت بزند. ران شوت کرد! گل! گل! آلمان قهرمان جهان است.
آلمان پس از انجام نخستین بازی‌اش در سال ۱۹۵۰ (پایان جنگ جهانی دوم) برای سومین بار بود که مسابقات قهرمانی جهان را تجربه می کرد. این تیم توانست چهار پیروزی برابر ترکیه (۴ بر یک و ۷ بر ۲)، یوگسلاوی (۲ بر صفر) و اتریش (۶ بر یک) به دست آورد و به فینال صعود کند. شرایط برای مجارستان متفاوت بود. این تیم در حالی به سوییس سفر کرد که از ۱۴ می ۱۹۵۰ شکست نخورده بود. آن ها از شروع تا فینال جام جهانی ۱۹۵۴ مغلوب هیچ تیمی نشدند. مجار ها در مرحله گروهی با هفت گل ترکیه را شکست دادند و هشت بر سه برابر آلمان شرقی پیروز شدند. این تیم برزیل را چهار بر دو در یک چهارم نهایی شکست داد و در نیمه نهایی در وقت های اضافه چهار بر دو برابر اروگوئه پیروز شد.
با این شرایط به نظر می رسید “یازده مرد طلایی” بتوانند به راحتی فاتح جام ژول ریمه شوند. به همین منظور سفیر مجارستان در سوییس برای روز بعد از فینال یک مهمانی به افتخار بازیکنان تدارک دیده بود که در آن افراد برجسته و روزنامه نگاران دعوت شده بودند. در مجارستان هم ۱۷ مجسمه بزرگ از بازیکنان ساخته بودند و کسی فکر نمی کرد کشورشان قهرمان جهان نشود. با این حال همه چیز متفاوت پیش رفت.
هنگام شروع بازی باران شدیدی می بارید. در دقایق اولیه مجارستان به نحوی بازی کرد که این تیم را قهرمان بدانند و توانستند به شاگردان هربرگر ضربه محکمی بزنند. در دقیقه ۶ فرانس پوشکاش از طریق یک شوت از راه دور بازی را یک بر صفر کرد. دو دقیقه بعد زولتان چیبور از اشتباه دفاع آلمان بهره برد و بازی را دو بر صفر کرد. آلمان‌ها خیلی زود پاسخ دو گل را دادند. ران توانست از سمت راست حرکت کند و توپ را به مکس مورلوک برساند. او اختلاف را به حداقل رساند. آلمان ۸۰ دقیقه فرصت داشت تا یک گل باقی مانده را جبران کند. این گل باور ژرمن‌ها را برگرداند. آن‌ها با کاپیتان والتر پیشروی کردند و در نهایت ران در دقیقه ۱۸ بازی را به تساوی رساند.
باران هر لحظه کم تر می شد. نیمه اول به پایان رسید و سرمربی آلمان بین دو نیمه به بازیکنانش گفت: آقایان، تا به این جا عملکرد فوق العاده ای داشتید. در ۴۵ دقیقه دوم تنها نباید هیچ اشتباهی کنید.
از طرفی مجارها با خشم رختکن را ترک کردند و تنها می خواستند یک بازی تهاجمی و خطرناک ارائه دهند. یوسف پوسیپال و کولمیر دوبار ناجی دروازه شان شدند و اجازه نداند دوباره مجارستان به گل برسد. از طرفی پوشکاش و چیبور به همراه ناندور دقیقه به دقیقه وارد محوطه جریمه آلمان می شدند اما ژرمن ها تا پایان جنگیدند و شجاعانه خود را در مسیر توپ قرار می دادند. در دقیقه ۸۴ بازی آن اتفاق تاریخی رخ داد و ران گل پیروزی آلمان را به ثمر رساند. لحظاتی بعد دوباره دروازه باز شد اما این بار در طرف دیگر زمین این اتفاق رخ داد. با این حال داور گل پوشکاش را قبول نکرد و آن را آفساید دانست. تنها چند دقیقه بعد ۶۰ میلیون آلمانی جملات هربرت زمیرمن را از رادیو گوش می دادند که گفت: پایان! پایان! بازی تمام شد! آلمان پس از پیروزی سه بر دو برابر مجارستان قهرمان جهان شد!
ران با گل هایش در فینال به یک قهرمان در جام جهانی تبدیل شد. گل پیروزی اش مقابل مجارستان به مهمترین گل تاریخ فوتبال آلمان تبدیل شد. این گل مشهور تر از گل گرد مولر در فینال ۱۹۷۴ یا گل آندراس برمه از روی نقطه پنالتی در سال ۱۹۹۰ بود.
این پیروزی شروع دوران درخشان آلمان‌ها در جهان فوتبال بود که با سه قهرمانی دیگر در جام های جهانی همراه شد (۱۹۷۴، ۱۹۹۰ و ۲۰۱۴). همچنین آلمان قهرمانی در یورو ۱۹۷۲، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۶ را به دست آورد. ژرمن‌ها پس از این قهرمانی در تمام رقابت های بزرگ حضور داشتند. از طرفی مجارستان دوباره هرگز نتوانست به فینال جام جهانی برسد. با این حال پس از قهرمانی در المپیک ۱۹۵۲، تجربه قهرمانی در بازی های ۱۹۶۴ و ۶۸ را داشت.
انتهای پیام
