به گزارش خبرآنلاین، ناو 110 هزار تنی “یو.اس.اس جرالد آر. فورد” (USS Gerald R. Ford) که با سوخت هسته‌ای نیرودهی می‌شود، طی مراسمی رسمی در “ایستگاه نیروی دریایی نورفولک” در ویرجینیا کارش را شروع کرد.  این ناو 13 میلیارد دلاری  از کلاس ناو‌های هواپیمابر فورد است که جایگزین نمونه‌های نیمیتز در حال خدمت در ناوگان نیروی دریایی خواهند شد. ساخت این ناو غول‌پیکر اما با ۲.۴ میلیارد دلار بیشتر از بودجه پیش‌بینی شده هزینه داشته و بسیار به همین خاطر آن را یک قمار بزرگ برای ارتش آمریکا می‌دانند.
 

ناوهای هواپیمابر کلاس فورد با تغییراتی در مقایسه با ناوهای کلاس نیمیتز همراه  هستندو. از جمله‌ی این تغییرات می‌توان به سه برابر شدن تولید انرژی الکتریکی در مقایسه با ناوهای کلاس نیمیتز اشاره کرد. در ناو هواپیمابر جرالد فورد از راکتورهای A1B استفاده شده که علاوه بر بهره‌گیری از فناوری‌ها و پیشرفت‌های زیاد، محدودیت‌های راکتور مورد استفاده در ناوهای کلاس نیمیتز را ندارد. هر یک از راکتورهای مورد A1B قادر به تولید 300 مگاوات انرژی الکتریکی هستند؛ در حالی که راکتورهای مورد استفاده در سری نیمیتز تنها قادر به تولید 100 مگاوات انرژی بودند. پیشرفت‌های صورت گرفته در ساخت راکتورهای جدید، علاوه بر افزایش انرژی تولیدی، هزینه‌ نگهداری و همچنین سایز راکتور را نیز کاهش داده است.افزایش میزان انرژی الکتریکی تولید شده توسط این ناو هواپیمابر، قابلیت‌های کاربردی این ناو را بسیار افزایش داده است که از جمله‌ی آن می‌توان به طراحی سیستم جدید پروازی الکترومغناطیس هواپیماها (EMALS) اشاره کرد. با استفاده از این سیستم ناوهای کلاس فورد قادرند تا در هر روز تعداد پرواز هواپیماهای خود را تا 25 درصد در مقایسه با سیستم پیشین افزایش دهند.

افزایش میزان انرژی الکتریکی تولید شده توسط ناوهای هواپیمابر کلاس فورد در مورد تسلیحات مورد استفاده نیز تأثیرگذار است. با استفاده از این قابلیت ناوهای کلاس فورد پتانسیل خوبی برای بهره‌گیری از سلاح‌های لیزری و همچنین ریل‌گان‌ها خواهند داشت که به میزان زیادی از انرژی الکتریکی نیاز دارند. سایز بزرگ ناو هواپیمابر جرالد فورد این امکان را فراهم آورده تا بیش از 4٫400 سرنشین در کنار ۸۰ فروند هواپیما روی آن جای بگیرند.

سیستم الکترومغناطیسی پرتاب جنگنده
این سیستم که توسط نیرویی دریایی ایالات متحده در حال توسعه است، یک سیستم پرتاب هواپیما با استفاده از یک درایو موتور خطی الکترومغناطیس از روی عرشه است که جایگزین سیستم قدیمی پیستون بخار آب خواهد شد و مدل جدید شتاب بیشتری را به هواپیمای در حال برخاستن می‌دهد. همچنین از مزایای دیگر این سیستم می‌توان به: کاهش هزینه‌ها، تعمیر و نگهداری آسان تر، توانایی پرتاب هواپیماهای سبک و سنگین، وزن کمتر، اشغال فضای کمتر و نیاز نداشتن به آب شیرین برای این کار (که نسبت به نمونه پیستونی بخار، هزینه‌ها کاهش می‌یابد) اشاره کرد. این سیستم با استفاده از یک موتور القایی (ILM) و با استفاده از جریان برق به تولید میدان مغناطیسی می‌پردازد و از چهار عنصر اصلی تشکیل شده است. موتور القایی خطی شامل یک ردیف از سیم پیچ‌های استاتور است که تابعی از روتور یک موتور معمولی می‌باشد که تا ۲۴۰ کیلومتر / ساعت به هواپیما سرعت می‌بخشد. این موتور به مقدار زیادی انرژی الکتریکی در عرض چند ثانیه نیاز دارد که از این رو هر روتور توانایی ذخیره‌سازی ۱۰۰ مگا ژول را دارد و می‌تواند در عرض ۴۵ ثانیه شارژ مجدد شود.  این سیستم در ابتدا بر روی زمین و در سال ۲۰۱۰ مورد آزمایش قرار گرفت.

انتقادها از هزینه هنگفت

هر چند در ناو هواپیمابر پیشرفت‌های جدیدی صورت گرفته اما بسیاری از کارشناسان نظامی منطق تولید ناوهای هواپیمابر با اختصاص هزینه‌های بسیار سنگین را زیر سؤال می‌برند. آنها اعتقاد دارند با توجه به کاهش شدید جنگ‌ بین ملت‌ها و همچنین تولید موشک‌های کروز بسیار مؤثر توسط کشورهایی نظیر چین، تولید ناوهایی با این حجم هزینه کمی غیر منطقی به نظر می‌رسد. علاوه بر این چند نشریه فناوری نظامی اعلام کرده‌اند که فناوری‌های جدید به کار گرفته شده در این ناو با وجود ایجاد مدتها تاخیر برای انجام آزمایش‌های جدید هنوز به صورت کامل قابل اطمینان نیستند. 

۵۴۵۴