عرفان حاج‌بابایی: شاید نوشتن درباره بازی دیشب بارسلونا و پاریسن
ژرمن بسیار سخت باشد. رقابتی که به هیچ عنوان تابع عقل و منطق و پیش بینی ها نبود
و فقط ظرف چند لحظه همه چیزش تغییر کرد. بازی در حالی با سوت داور شروع شد که
بارسا 4-0 از حریف خود عقب بود و باید بیش از این تعداد گل می زد و گلی نمی خورد
تا بتواند به مرحله بعد برسد. چیزی نزدیک به معجزه. اما واقعیت امر این است که اگر
سه تیم در جهان باشند که بتوانند به تیم متمول پاریسی 4 گل یا بیشتر بزنند قطعا
یکی از آن ها بارسلوناست.

بازی در جو وحشتناک نیوکمپ و با رویکرد کاملا تهاجمی
شاگردان انریکه آغاز شد و آن ها قبل از دقیقه 4 بازی را یک هیچ کردند تا تحقق این
ماموریت غیرممکن، شدنی جلوه کند. شاید تغییر تاکتیک تیم فرانسوی این فرصت را کاملا
در اختیار بارسا قرار داد تا یک نیمه کامل به روی دروازه مهمان خیمه بزنند. بر
خلاف بازی رفت خبری از پرس سنگین و حملات پر دامنه پی اس جی نبود بلکه این تیم فقط
با تعداد نفرات بالا در زمین خود تجمع می کرد و فضا را از آبی اناری ها می گرفت.
نیمه اول پایان خوشی برای بارسا داشت زیرا تلاش و خلاقیت اینیستا با کمک مدافع
حریف بارسا را به گل دوم رساند. قطعا در آن پانزده دقیقه بین دو نیمه تمامی
طرفداران بارسلونا مشغول رویا پردازی برای یک صعود تاریخی بودند و همه چیز هم تا
دقیقه 60 بر طبق میل آن ها حرکت می کرد. که ناگهان شلیک سنگین کاوانی خیلی زود اثر
پنالتی مسی را از بین برد و آب سرد را بر پیکیره هزاران بارسایی در نیوکمپ و البته
میلیون ها بیننده تلویزیونی طرفدار این تیم ریخت.  

تعویض های انریکه شروع شد و بارسا مجدد مالک
توپ. اما ساق های خسته بلوگرانا و البته ذهن نگرانشان فرصت هرگونه جبران را سلب می
کرد. ساعت دقیقه 87 را نشان می داد و کم کم صندلی های خالی نیوکمپ خود نمایی می
کردند. حتی عادل فردوسی پور هم گفت که خوش بین ترین هواداران بارسا هم دیگر به
صعود فکر نمی کنند. اما شاید فکر هواداران بارسا تاثیر زیادی در عملکرد ستاره های
بی بدیل این تیم نداشت. کاشته فوق العاده نیمار در دقیقه 88 شاید تلنگر را به تیم
زد که هنوز هم می شود برگشت و باید امید داشت. یک دقیقه بعد و پاس بلند مسی به عمق
دفاع، زیرکی سوارز و اعلام خطای پنالتی. بازهم نیمار و بازهم گل. این بار مقابل
اسم بارسا عدد 5 حک شده بود و فقط یک گل دیگر می توانست کاری کند که در قرن 21
معجزه ای به تمام معنا، با چشم غیر مسلح دیده شود. گلی که به ثمر رسید. گلی که فقط
یک گل ساده نبود بلکه باعث انفجار میلیون ها نفر در سراسر جهان و یا جاری شدن اشک
از گونه عاشقان فوتبال شد.  گلی که ثابت
کرد نباید ناامید شد و فوتبال تا سوت پایان داور ادامه دارد. شاید پاریسی ها
فراموش کردند که یک بازی فوتبال می تواند 95 دقیقه باشد. شاید فراموش کردند که
ممکن است فقط چند ثانیه قبل از پایان وقت های اضافی دروازه شان باز شود و رویای
حذف بارسا به کابوس حذف خودشان تبدیل شود.

فارغ از هرگونه تمایلات، فوتبال دیشب
روح و امید و زندگی را به دوست داران این ورزش هدیه کرد.هدیه ای که فوتبال مرده
این روزها به شدت به آن نیاز داشت و بار دیگر خون تازه ای را در رگ های فوتبالی ها
غوطه ور کرد.  بار دیگر 22 بازیکن در زمین
سبز، کاری کردند که تا سالیان سال و شاید به درازای تاریخ این مسابقه به یاد
هواداران فوتبال بماند. و شاید برای حسن ختام این یادداشت بهترن موخره، متن گزارش
فوق العاده عادل فردوسی پور هنگام به ثمر رسیدن گل ششم بارسا است چون بدون شک به
بهترین شکل ممکن حس یک حماسه و کام‌بک تاریخی را به تماشاگران تلویزیونی منتقل
کرد:

“دوباره
در سمت راست، نیمار، تو سر توپ می زنه، توپ رو می فرسته روی دروازه و گل!

توی دروازه و سرخی روبرتو.

چی شد تو این بازی؟ چیه این فوتبال اصلا؟ معجزه نیوکمپ، شش بر یک به
نفع بارسلونا.

تمام تن من داره می‌لرزه!

مگه میشه فوتبال اینقدر قشنگ باشه؟

بارسلونا شش-پاریسن ژرمن یک. کی؟ دقیقه نود و پنجم! برای پاریسی ها
اتفاقی که برای بایرن افتاده بود دجا وو می‌شه! سه گل در شش هفت دقیقه.”

254 41