آن‌ها مثل هر زوج جوان دیگری خوشحال بودند

چارلز اغلب کاترین را اینگونه خطاب می‌کرد: «بهترین نیمه من و همسر عزیزم» و می‌گفت: «حتی اگر ثروتمند و مشهور شوم، هرگز به اندازه زمانی که در آپارتمان طبقه سوم زندگی می‌کردم خوشبخت نخواهم بود.»

چالش آن‌ها با بچه‌ها

کاترین نتوانست بازیگر یا نویسنده شود

او همسفر خوبی هم بود. قبل از تولد فرزند پنجمشان، خانواده دیکنز به آمریکا سفر کردند. این سفر سخت و خطرناک بود، اما کاترین ثابت کرد که زن قوی و شادی است به طوری که چارلز دیکنز در نامه‌ای به دوستش نوشت:

ماجرای دستبند و رسوایی

کاترین او را آزاد می‌داد. در نهایت چارلز به این نتیجه رسید که آن‌ها هیچ وقت زوج خوبی نبوده اند. او به همه دوستانش گفت که آن‌ها برای هم ساخته نشده اند؛ چارلز بسیار سرد و بی‌احساس و کاترین چاق، محدود کننده، نه چندان زیبا و مادر بدی بود. همچنین بسیار عصبی و حسود بود و اغلب گریه می‌کرد.

بعد از تولد آخرین فرزندشان، نویسنده ترتیبی داد که اتاق خوابشان جدا شود و کتابخانه را بین خودش و کاترین قرار داد. مدتی بعد، در بهار ۱۸۵۸، یک اشتباه مهم و احمقانه انجام شد: دستبند چارلز به خانه آن‌ها آورده شد. این دستبند برای بازیگر ۱۸ ساله الن ترنان فرستاده شده بود و پیک آدرس را اشتباه گرفته بود. کاترین بسیار عصبانی شد و رسوایی به راه انداخت. اما دیکنز یک توضیح ساده داد: «هدیه دادن به بازیگرانی که در نمایشنامه‌هایم بازی می‌کنند عادی است و تو، همسر عزیزم، خیلی حسود هستی و با این کار‌های وحشتناکت مرا خسته می‌کنی»

چارلز اصرار کرد که کاترین نزد خانم ترنان برود، دستبند را به او بدهد و برای رفتار توهین آمیزش عذرخواهی کند. کاترین دیگر نمی‌توانست تحمل کند، در را کوبید و چارلز را برای همیشه ترک کرد.

طلاق

بعد‌ها دخترش کیت درباره مادرش نوشت:
«هیچ چیز وحشتناکی درباره مادرم وجود ندارد. او هم درست مثل هم، مشکلات خودش را داشت، اما فرد خوب و مهربانی و یک بانوی واقعی بود. مادر بیچاره من از پدرم می‌ترسید و حق نداشت نظرش را بگوید. او هیچوقت به مادرم اجازه نمی‌داد احساسش را بیان کند.»

او زمانی عاشق من بود