به گزارش صلح خبر، ‌پیشگیری باید به صورت پیشگیری اولیه باشد که شامل انجام واکسیناسیون و رعایت موازین بهداشت فردی است؛ پیشگیری ثانویه نیز شامل کنترل عفونت و جلوگیری از انتشار بیماری به دیگران است که می‌تواند به صورت ایزوله کردن افراد مبتلا باشد.

واکسیناسیون در ۹۰ درصد موارد پیشگیری کننده و این وظیفه پزشک تیم است که واکسن مناسب را در زمان مناسب توصیه کند. ورزشکارانی که مسافرت می‌کنند باید نسبت به بیماری‌های آندمیک آن ناحیه، واکسینه شوند و ایده‌آل است که واکسیناسیون حداقل ۴ ماه قبل از موعد اجرا شود.

رعایت بهداشت فردی از جمله نوشیدن آب در بطری شخصی، شستن دست‌ها به طور مکرر، عدم استفاده از وسایل شخصی دیگران مثل حوله و صابون، ضدعفونی کردن وسایل با محلول‌های ضدعفونی کننده و محدود کردن ورزشکارانی که جراحت و زخم باز دارند از جمله موارد بسیار مهمی است که باید مدنظر قرار گیرد.

قواعد برگشت به بازی

برگشت ورزشکاران مبتلا به بیماری عفونی به زمین ورزش به فاکتورهای زیادی ارتباط دارد که از جمله آن می‌توان به نظر پزشک، نظر مربی و وضعیت خود ورزشکار، اشاره کرد. اولین فاکتور تاثیر فعالیت در سلامت خود ورزشکار و دومین فاکتور مسئله سرایت بیماری به بقیه است.

ورزش ممکن است باعث طولانی شدن بیماری عفونی و بروز عوارض خطرناک آن بیماری و تب باعث مهار تنظیم مایعات و حرارت بدن شود. همچنین باید بدانیم بیماری‌های ویروسی باعث تخریب بافتی و عضلانی می‌شوند.  

بر اساس این مطلب که در پاسخ به سوال صلح خبر توسط فدراسیون پزشکی ورزشی تهیه شده، ‌آمده است: داروهایی که برای درمان بیماری‌های عفونی به کار می‌روند اثرات قابل توجهی روی ورزشکار دارند؛ به طور مثال آنتی بیوتیک‌های خانواده کینولون باعث خطر پارگی تاندون می‌شوند و مصرف ترکیبات حاوی افدرین منجر به کاهش عملکرد ورزشکار می‌شود.

یک قانون قدیمی برای برگشت به رقابت وجود دارد، اینکه اگر ورزشکار علائم عمومی شامل تب، درد عضله یا علائم زیر گردن مثل سرفه‌های شدید، استفراغ و اسهال داشته باشد نباید ورزش کند و اگر علائم بالای گردن مثل آبریزش از چشم، بینی و گلو درد داشته باشد باید تست شود؛ یعنی به مدت ۱۰ دقیقه فعالیت در حد متوسط انجام دهد و اگر احساس خوبی داشت می‌تواند با شدت قابل تحمل، ورزش کند.

انتهای پیام