قاضی‌زاده که در غرفه انجمن پیشکسوتان سخن می‌گفت، با بیان این‌که صرفا تجربه‌های شخصی خودش را بیان می‌کند، گفت: «صحبت‌هایی که امروز درباره تحول تحریریه‌ها مطرح می‌کنم منطبق بر هیچ آماری نیست و صرفا برداشت‌های شخصی است و اصلا به این معنی نیست که کدام دوران بهتر است، فقط می‌خواهم درباره تحول تحریریه‌ها در دهه‌های اخیر صحبت کنم.»

او ادامه داد: «سال ۴۹ که وارد تحریریه روزنامه کیهان شدم، محیط بسیار مردانه بود و برخلاف امروز بیشتر افراد حاضر در تحریریه را آقایان تشکیل می‌دادند. تنها خانمی که آن زمان در تحریریه سراغ داشتم، اتفاقا در بخش حوادث کار می‌کرد. پس از گذشت چند سال خانم‌هایی که فارغ‌التحصیل رشته روزنامه‌نگاری بودند وارد تحریریه‌ها شدند و این محیط مردانه تا اندازه‌ای تحت‌الشعاع قرار گرفت.»

این روزنامه‌نگار پیشکسوت یکی از ویژگی‌های تحریریه‌های دهه‌های گذشته را شاد بودن فضای آن‌ها برشمرد و خاطرنشان کرد: «یکی از ویژگی‌های آن زمان که بسیار به چشم می‌آمد محیط شاد تحریریه‌ها بود. کارکنان تحریریه برای تحمل آن محیط دشوار با هم شوخی می‌کردند. موضوعی که الان به ندرت در تحریریه‌ها دیده می‌شود.»

قاضی‌زاده بزرگترین تحول تحریریه‌ها را آسان شدن کارهای فنی برشمرد و افزود: «در آن زمان از لحاظ فنی کار روزنامه‌نگاری بسیار دشوار و زمان‌بر بود، به همین خاطر تحول بزرگ تحریریه‌ها آسان‌ شدن کارهای فنی بود که به نوعی باعث شد تا روزنامه‌نگاران وقت مفیدشان را صرف کارهای دیگر بکنند.»

قاضی‌زاده یادآور شد: «آنچه امروز شاید حسرت آن را بیش از هر چیز دیگری بخوریم، احترامی بود که خبرنگاران برای بزرگترهای تحریریه‌ها قائل می‌شدند. امروز همه با هم خودمانی شده‌ایم، نه بزرگتری در تحریریه‌ها مشخص است و نه کوچکتری، البته بخشی از این حرمت هم به احترامی برمی‌گشت که جامعه برای خبرنگاران قائل بود، اما امروز کاری کرده‌ایم که در این سال‌ها تره هم برای ما خرد نمی‌کنند.»

این استاد روزنامه‌نگاری با اشاره به سردبیران جوانی که این روزها در عرصه رسانه فعالیت می‌کنند، بیان کرد: «خوب یا بد این موضوع را نمی‌دانم اما می‌دانم که در دوره ما خبرنگار باید ۱۰ تا ۱۵ سال کار می‌کرد تا بشود دبیر و دبیر باید آنقدر کار می‌کرد تا ان‌شاءالله در سن ۶۰ سالگی سردبیر شود اما الان سردبیران جوان شده‌اند و بدون تجربه‌های زیاد در این زمینه فعالیت می‌کنند. دوست عزیزی به من می‌گفت دبیر کسی است که اگر به خبرنگار بگوید کاری را انجام بده و آن خبرنگار به هر دلیلی نتوانست آن کار را انجام بدهد خودش از عهده آن کار بربیاید.»

قاضی‌زاده همچنین درباره دستمزد خبرنگاران اظهار کرد: «یکی از تحولات تحریریه‌ها به موضوع غم‌انگیز دستمزدها برمی‌گردد. آن زمان با ترازوی مثقال به خبرنگاران حقوق می‌دادند و واقعا حساب و کتاب وجود داشت. اگر خبرنگاری خوب کار می‌کرد و کار ویژه‌ای ارائه می‌داد حتما هنگام دستمزد دادن این موضوع را در نظر می‌گرفتند. اما امروز تقریبا می‌توان گفت که به همه افراد حاضر در تحریریه‌ها یک میزان حقوق تعلق می‌گیرد و دیگر مهم نیست که چه کسی کار بهتری انجام می‌دهد. آن زمان سیستم دستمزدها با وجود اینکه هیچ چارچوب نوشته شده‌ای نداشت، بسیار با دقت انجام می‌شد و این کافی نبود که خبرنگار هر روز بیاید و بدون انجام هیچ کاری فقط در تحریریه بنشیند.»

او یادآور شد:‌ «از طرفی این موضوع کارت زدن هنگام ورود و خروج خبرنگاران بسیار عامل بازدارنده‌ای برای کار رسانه‌ای محسوب می‌شود. در دوره ما اصلا این موضوع معنا نداشت چرا که خبرنگاران قبل از اینکه به تحریریه بیایند به حوزه‌های خودشان سر می‌زدند و خبر می‌گرفتند.»

قاضی‌زاده محیط تحریریه‌های امروز را تمیزتر و کارآمدتر برشمرد و گفت: «امروز با وجود اینکه محیط تحریریه‌ها تمیزتر و کارآمدتر شده‌اند اما آن روح تحریریه که همه کار می‌کردند و از کار خودشان و محیطی که در آن قرار دارند، لذت می‌بردند، کمتر شده است.»

این روزنامه‌نگار باسابقه با اشاره به هدایایی که از سوی روابط عمومی‌ها به خبرنگاران اهدا می‌شود، بیان کرد: «یادم نمی‌آید آن زمان خبرنگاری از روابط عمومی‌ها هدیه گرفته باشد. ما هیچ وقت بابت کاری که وظیفه‌مان بود از کسی توقع نداشتیم.»

قاضی‌زاده در پایان سخنانش یادآور شد:‌ «شاید راه حل برگشت به دوران خوب روزنامه‌نگاری این باشد که به ارزش‌هایی که روزگاری این حرفه داشت بازگردیم چرا که اگر تجدید نظر نکنیم باور کنید که ما آخرین نسلی خواهیم بود که خبرنگاری می‌کنیم. این حجم از روزنامه برای جمعیت ۸۰ میلیونی یک ننگ بزرگ است که نشان می‌دهد یک جای کار ما اشکال دارد و باید اصلاح شود. توصیه می‌کنم برای این حرفه هر چه سریع‌تر فکر عاجل کنید.»

5757