به گزارش صلح خبر، این روزنامه نوشت: در الجزایر احمد قاید صالح، رئیس ستاد کل ارتش این کشور با تردید “تیر خلاص را به عبدالعزیز بوتفلیقه، رئیس جمهور مخلوعی شلیک کرد که حدود سه دهه بر الجزایر حکومت کرده بود”.
در سودان هم محمد حمدان معروف به حمیدتی که پیش از دستیابی به معاونت فرماندهی شورای نظامی انتقالی رئیس نیروهای واکنش سریع بود، درخواست عمر البشیر، رئیس جمهور این کشور را در باره استقرار نیروهای خود و متفرق کردن معترضان دولت به هر قیمتی را رد کرد.
اما این روزنامه انگلیسی با اشاره به انتقاد برخی مبنی بر اینکه در هر دو کشور مذکور دشوار است نظامیانی که حاکمان خود را برانداختند قدرت را به راحتی به غیرنظامیان واگذار کنند، نوشت: پس از این چه می‌شود.
فاینشنال تایمز معتقد است یک اعتقاد گسترده‌ای در الجزایر در باره این مسئله وجود دارد که نیروهای ارتش بیش از هر گونه تمایل به تجزیه نظام قدرت موجود از زمان استقلال الجزایر در سال ۱۹۶۲ خواستار حفظ این نظام هستند. حتی در سودان که نظامیان درباره امور سیاسی با غیر نظامیان وارد مذاکره شده‌اند، برخی از این مسئله هراس دارند که در صورت عدم انتقال سریع دموکراتیک قدرت، ژنرال‌ها پا پس بکشند.
عثمان میر غنی، روزنامه نگار سودانی ضمن اشاره به معترضان می‌گوید: ما نفوذ داریم زیرا مردم در خیابان هستند.
وی افزود: اگر معترضان از میادین کنار بروند ارتش هرگز با ما مذاکره نخواهد کرد.
روزنامه انگلیسی می‌نویسد: تناقض موجود درباره گروه‌های حامی دموکراسی این است که تحقق اهداف معترضان مستلزم مذاکره با نظامیانی است که نظام را برانداختند. معترضان در الجزایر و سودان به خوبی از حوادثی که در مصر پس از براندازی حسنی مبارک، دیکتاتور سابق این کشور و کنترل ارتش بر مرحله گذار سیاسی رخ داد، آگاهی دارند.
تجربه دموکراتیک مخرب که پس از آن روی داد، به طول نیانجامید؛ چراکه کودتای نظامی رخ داد که عبدالفتاح سیسی به عناون رهبر مستبد جدید در آن پدیدار شد.
معترضان در سودان و الجزایر پلاکاردهایی در دست داشتند که با اشاره به نفوذ سیسی، عبارت “نه به نتیجه مصر” نوشته بود.
عبد شریف، روزنامه نگار الجزایری می‌گوید: در سایه نبود مخالفان کلاسیک سازمان یافته و نهادهای از کار افتاده؛ دور کردن نظامیان از عرصه سیاست دشوار است.
فاینشنال تایمز می‌نویسد: معترضان در این دو کشور نفوذ تقریبی دارند چرا که نظامیان نسبت به کشتن مردم تردید دارند و نیروهای مسلح سودان در راستای مطالبات مردم امتیازاتی داده و ظرف ۲۴ ساعت نخستین فرمانده شورای نظامی را تعویض کرده و سه تن دیگر از نزدیکان رژیم سابق استعفا کردند.
همچنین تحولات مشابه‌ای در الجزایر وجود دارد، چراکه ارتش تکرار بحران ۱۹۸۸ را رد می‌کند؛ بحرانی که در آن صدها غیرنظامی کشته شدند و این تعداد نسبت به کشته شدگان بحران ۱۹۹۲ کمتر است که طی آن، یک جنگ داخلی منجر به کشته شدن صد هزار تن شد و در آن، انتخابات با هدف ممانعت از رسیدن حزب اسلامی به قدرت لغو شد.
در عین حال، ارتش الجزایر به سیاستمداران مدنی اعتماد نمی‌کند و از خلأ قدرت می‌ترسد، چرا که به دلیل به حاشیه رانده شدن احزاب در بازه زمانی طولانی، مخالفان سازمان یافته در این کشور وجود ندارند.
انتهای پیام
