خیابان طالقانی یکی از معبرهای دلنشین و زیبای شیراز است؛ خیابانی که در هر طرف آن ساختمان‌های قرار دارد پُر از خاطرات تاریخی، از باغ موزه پارس تا کتابخانه شهید دستغیب در این سو و مغازه‌ها و ساختمان بانک و اولین ساختمان‌های ۲ طبقه تراس دار، در آن سو؛ اما در میانه‌ی این خیابان نه چندان طولانی، اندکی بالاتر از حمام وکیل، عمارت فراموش شده‌ای قرار دارد که با یک در دو لنگه به پیاده رو وصل می‌شود؛ بنایی که با قدمتی قریب به یک قرن، با وجود اهمیت کاربری تاریخی‌اش، زیر غبار سنگین بی‌تفاوتی‌ها و در انتهای هفت پیچ بروکراسی‌های اداری و در سایه تعلل و سهل‌انگاری‌ها، آخرین روزهای حیاتش را طی می‌کند.(تیر ۹۷) شهردار شیراز در اختتامیه رویداد مسابقه عکس شیراز امروز، وعده‌ی تأسیس اولین موزه‌ی عکاسی شیراز را داد؛ وعده‌ای که مانند بسیاری از وعده‌های مسئولان، گفته شد تا دلی خوش و لبی خندان شود؛ حالا نه تنها موزه عکاسی ایجاد نشد بلکه ساختمان یکی از قدیمی‌ترین عکاسخانه‌های شیراز در یک قدمی نابودی و منتظر اولین باران شدید است.
عمارت عکاسخانه‌ی مانی پیش از آنکه بدل به دومین عکاسخانه ی شیراز شود، دفتر بانک اسقراضی روسیه بود؛ همان عمارت سه طبقه که سال ۱۲۹۵ ساخته شد و ۱۵ سال یعنی تا سال ۱۳۱۰ بانک بود و پس از آن، عکاسخانه شد تا شیراز گام دوم را بعد از گشایش عکاسخانه فردوسی، در مسیری که پیشتاز آن شده بود، بردارد.از آن سال تا اوایل دهه هفتاد، عکاسخانه را خانواده‌های چهره‌نگار و اصلاحی، از عکاسان بنام شیرازی، سرپا نگاه داشتند اما به یکباره، عکاسخانه تعطیل شد و در اوج شهرت، رها شد تا به ژرفنای فراموشی و گمنامی سقوط کند. عمارت سالخورده‌ی مانی هر روز بیش از گذشته فرسوده شده و مخاطرات آن برای ساختمان‌های مجاور، دکان‌های زیرین و البته عابران بیشماری که مدام از پیاده‌رو می‌گذرند، بیشتر و بیشتر می‌شود؛ ساختمانی که شماره ثبت در فهرست میراث فرهنگی را دارد اما نه وعده شهرداری و نه ثبت شدن در فهرست میراث، مانع از فرسودگی این بنا نشده است.
