شاید در زندگی خود هیچگاه به خوبی دست پدر و صورت مادر را لمس نکرده ایم و تنها با چشم آنها را نگاه کرده و همیشه حسرت لمس کردن عزیزانمان را با خود به همراه داشته ایم، خوشا به سعادت روشندلانی که همیشه با لمس زندگیشان معنای عشق را دریافتند.

به گزارش صلح خبر، بیشتر ما فیلم “رنگ خدا”  را دیده ایم زندگی کودک نابینایی که همانند دوستانش در یک روستا زندگی می کرد، آن دیالوگ زیبای “محسن رمضانی” در فیلم را هیچگاه فراموش نخواهم کرد که می گفت: “معلممون میگه خدا شما نابیناها رو بیشتر دوست داره چون نمی بینید، ولی من گفتم خانم اگه مارو دوست داشت، چرا ما رو نابینا کرد تا اونو نبینیم. بعد گفت خدا دیدنی نیست، ولی همه جا هست. می تونید اونو حس کنید. گفت شما با دستاتون می بینید. حالا من همه جارو می گردم تا یه روزی بالاخره دستم به خدا بخوره! اون وقت بهش می گم، هرچی تو دلم هست بهش می گم. “

روزگار ما همچون قطاری سریع و السیر از روی ریل آهنی جاده ها سوت می زند و به راه می افتد، آنقدر ایستگاه به ایستگاه می ایستد تا چشم از اطراف خود سیراب شود، قطار زندگی همان گردون زمان است که انسان هر روز با گذر عمر چیزهای مختلفی در زندگی می بیند که هرکدام تجربه ای سنگین بر کوله بار ما است.

هر ساله با آمدن بیست و سومین روز از ماه مهر به یاد افرادی می افتیم که ظاهر دنیا از آنها گم شده و تنها با چشم دل به دنیا نگاه می کنند، آنها انسان های واقعی روی این سرزمین هستند، افرادی که هیچگاه از روی ظاهر قضاوت نکردند و تنها رجوع به نفس، ملاک انتخاب آنها بوده است.

زبان و چشم دل همان معنای انسانیت است که روشندلان جامعه به آن اشرافیت دارند و این اسنان های شریف را باید در تمام فصول سال و نه تنها یک روز ارج نهیم.

عصای سفید به عنوان یک نماد بین المللی رعایت و تدوین حقوق نابینایان جهان محسوب می شود تا دولت‌ها و انجمن‌های نابینایی جهت فرهنگ‌سازی، نحوه برخورد شایسته با نابینایان را به مردم آموزش دهند.

شاید در جوامع امروزی به غلط افراد نابینا را “کور” می نامند و این سخن خانواده های زیادی را آزرده خاطر می کنند، چون می دانند که فرزندانشان می بینند و همانند تمام مردم زندگی می کنند و هیچ کمی و کاستی ندارند.

چشم کور می شود و دل بینا، آری امروزه بیشتر قضاوت، احترام و قیاس ها ظاهری شده و کمتر کسی به دل خود نگاه می کند، و این است همیشه ما نسبت به هرچیزی معترض یا بدبین هستیم.

شاید در نگاه اول این مساله دردناک به نظر برسد، اما در واقع این‌گونه نیست؛ درست است که نابینایان و کم‌بینایان تصاویر را آن‌گونه که در چشمان سایر افراد نقش می‌بندد، نمی‌بینند اما آنها نیز به سطحی از درک و فهم دسترسی دارند که برای افراد بینا دست نیافتنی است.

 کمتر بینایی را می‌توان یافت که مانند نابینایان، لذت لمس کلمات را چشیده یا چهره یک عزیز را تنها با دست کشیدن به صورت او درک کرده باشد. کمتر کسی است که ببیند اما بتواند به راحتی خود را از دیدن نازیبایی‌های فراوان زندگی معاف کند. کمتر فردی پیدا می‌شود که چشم بینا دارد، اما دغدغه تاریکی و روشنایی را ندارد و از جبری که خورشید بر ما روا داشته رسته است.

شاید در زندگی خود هیچگاه به خوبی دست پدر و صورت مادر را لمس نکرده ایم و تنها با چشم آنها را نگاه کرده و همیشه حسرت لمس کردن عزیزانمان را با خود به همراه داشته ایم و خوشا به سعادت روشندلانی که همیشه با لمس زندگیشان معنای عشق را دریافتند.

بیشتر ما فیلم “رنگ خدا”  را دیده ایم زندگی کودک نابینایی که همانند دوستانش در یک روستا زندگی می کرد، آن دیالوگ زیبای “محسن رمضانی” در آن فیلم را هیچگاه فراموش نخواهم کرد که می گفت: “معلممون میگه خدا شما نابیناها رو بیشتر دوست داره چون نمی بینید، ولی من گفتم خانم اگه مارو دوست داشت، چرا ما رو نابینا کرد تا اونو نبینیم. بعد گفت خدا دیدنی نیست، ولی همه جا هست. می تونید اونو حس کنید. گفت شما با دستاتون می بینید. حالا من همه جارو می گردم تا یه روزی بالاخره دستم به خدا بخوره! اون وقت بهش می گم، هرچی تو دلم هست بهش می گم. “

انتهای پیام