به گزارش صلح خبر، لئوناردو داوینچی نتیجه ارتباط نامشروع یک نجیب‌زاده فلورانسی با زنی روستایی بود. او ۱۵ آوریل سال ۱۴۵۲ به دنیا آمد و ۶۷ سال بعد در تاریخ ۹ می ۱۵۱۹ دیده از جهان فرو بست.
نخستین سال‌های عمرش را در شهر وینچی ایتالیا سپری کرد و از همان ابتدا استعدادهای هنری و علمی‌اش را به‌خوبی نشان داد. سبک داوینچی در ابتدا برگرفته از معلمش بود، اما خیلی زود توانست پا از سبک هنری قانونمند و غیر منعطف معلمش پا فراتر بگذارد. اولین اثر شاخص او «نیایش مغان» بود که اگرچه ناتمام ماند، اما ویژگی‌های جدیدی را در دنیای هنر به خود به همراه آورد. داوینچی در این اثر از تکنیک تضاد میان سایه و نور استفاده کرد که بعدها به صورت حرفه‌ای‌تری از همین تکنیک در نقاشی «مونالیزا» نیز استفاده کرد.
داوینچی سال ۱۴۸۲ به میلان و برای ۱۶ سال در آنجا ساکن بود. او در این مدت نقاشی را ادامه داد و در کنار آن به علایق دیگر خود یعنی آناتومی و مهندسی نیز پرداخت. در همین مدت بود که داوینچی «بانوی صخره‌ها» و «شام آخر» را خلف کرد. این دو اثر از مشهورترین آثار این ستاره محسوب می‌شوند.
اثر «شام آخر» یکی از پر رمز و رازترین آثار هنری جهان محسوب می‌شود. شاید در ظاهر این اثر روایتی تاریخی و مذهبی را به تصویر کشیده است، اما برخی از تاریخ‌پژوهان بر این باورند که «شام آخر» ابعاد پنهانی دارد.
در بخشی از کتاب «رمز داوینچی» نوشته دن بروان نیز به این اثر تاریخی پرداخته شده است. بنا بر ادعای این کتاب نفر سمت راست حضرت مسیح در تابلوی «شام آخر» زن و به اعتقاد کتاب مذکور این شخص همان مریم مجدلیه است.
«مونالیزا»، تابلوی زن رنسانسی که با لبخند رازآلودش قرن‌ها پژوهشگران دوست‌داران هنر را مسحور کرده است، نه تنها معروف‌ترین اثر داوینچی، بلکه مشهورترین نقاشی در تاریخ هنر جهان نیز محسوب می‌شود.
سرقت تابلویی که معروف به «لبخند ژکوند» است در سال ۱۹۱۱ شهرت این اثر را جهانی کرد؛ اما نگاهی که کتاب «رمز داوینچی» به این اثر داشت نیز بر شهرت این اثر افزود. بسیاری معتقدند که حتماً راز سر به مُهری در تصویر این بانوی قرن شانزدهمی وجود دارد. از هویت اصلی این زن گرفته تا مثلث طلایی که در این نقاشی نهفته است و … از جمله موضوعاتی که پژوهشگران تاریخ هنر جهان به آنها پرداخته‌اند.
بر اساس اطلاعات تاریخی، مونالیزا همسر تاجری اهل فلورانس بود. این زن در اصل «لیزا ژراردینی دل ژکوندو» نام داشت، اما پژوهشگران هنوز کاملاً مطمئن نیستند که زنی که در اثر داوینچی دیده می‌شود، همان مونالیزای فلورانس باشد.
برخی دیگر از منابع تاریخی نیز می‌گویند که پرتره همسر یک نجیب‌زاده فلورانسی است که روزهای متعددی نزد داوینچی می‌آمد تا پرتره‌اش به تصویر کشیده شود. او به سختی لبخند می‌زد، اما یک روز لبخند محوی به صورت داشت که داوینچی توانست آن را ثبت کند.
یکی دیگر از مشخصات اصلی و قابل بحث چهره «مونالیزا» این است که هیچ مویی در صورت او وجود ندارد و حتی ابروهایش هم به سختی دیده می‌شوند. بر اساس اطلاعاتی که برخی تاریخدانان منتشر کرده‌اند، در قرن شانزدهم میلادی مرسوم بوده زنان اشراف‌زاده ابروهای خود را با تیغ می‌زدند.
داوینچی در این دوره از زندگی خود مطالعاتش را در حوزه‌های علمی و مهندسی گسترش داد. او با خط پیچیده آیینه‌ای که داشت یادداشت‌های زیادی درباره یافته‌های علمی خود به نگارش درآورد که در آنها طراحی مدل‌های مختلف ماشین نیز دیده می‌شود؛ ماشین‌هایی که به سبب علاقه داوینچی به پرواز، بیشتر به هلیکوپتر و هواپیما شباهت داشتند.
گفته می‌شود که میزان علاقه داوینچی به پرواز آنقدر زیاد بود که او عادت به خرید پرندگان مختلف داشت تا آنها رها کند و پرواز کردنشان را ببیند. شاید آن زمان کسی تصور نمی‌کرد که طراحی‌های داوینچی از ماشین‌های پرنده یا همان هلیکوپتر سال‌ها بعد به واقعیت بدل شوند.
اما این روزها از تابلویی به نام «سالواتور موندی» حرف زده می‌شود که هنوز در اصالت آن تردید است.
«سالواتور موندی» به عنوان گران‌ترین نقاشی تاریخ به دلیل تردیدها درباره اصالت آن در نمایشگاه ویژه موزه لوور به مناسبت پانصدمین سال درگذشت «لئوناردو داوینچی» حاضر نشد.
در حالی که برخی از متخصصان سرشناس آثار «لئوناردو داوینچی» چون «مارتین کمپ» (پرفسور تاریخ هنر دانشگاه آکسفورد) معتقد است نقاشی «سالواتور موندی»، اثر این ستاره نامدار ایتالیایی است برخی دیگر از متخصصان هنری نسبت به اصالت این اثر اظهار تردید کرده‌اند.
قدمت نقاشی «سالواتور موندی» (منجی جهان) که یکی از حدود ۲۰ نقاشی به جا مانده از «داوینچی» – نقاش نامدار رنسانس – است، به سال ۱۵۰۰ میلادی بازمی‌گردد. در این نقاشی حضرت مسیح (ع) با لباسی آبی با نوارهای قرمز و در حالی که گوی بلورینی در دست دارد به تصویر کشیده شده است.
بسیاری بر این باورند که مجموعه آثاری که داوینچی از خود به جای گذاشت، از بزرگ‌ترین آثار هنری جهان به حساب می‌آیند. آثاری که بارها درباره آنها کتاب نوشته شده و فیلم ساخته شده است و همچنان هم برای تاریخ‌پژوهان و هنرپژوهان جالب هستند جای تأمل دارند.
انتهای پیام
