به گزارش صلح خبر، جواد شعرباف، عضو گروه مطالعات غرب آسیا در دانشکده مطالعات جهان نوشته است: علاوه براین دیپلماسی در زبان‌های اروپایی تا اواخر قرن هجدهم به معنای علم مطالعه اسناد و مدارک بود ولی از آن پس به مفهوم علم اداره روابط بین‌المللی اطلاق می شد. به لحاظ مفهومی، دیپلماسی در معنای سنتی آن شامل تعاملاتی است که بین حکومت‌ها و دولت‌ها جریان می‌یابد. مجریان دیپلماسی سنتی از طریق رابطه با نمایندگان رسمی دولت‌های خارجی می‌کوشند تا منافع ملی خود را در چارچوب اهداف دولت متبوعشان در امور بین‌الملل تامین کنند (صحت, ۱۳۹۸, ص. ۱۸).
در دیپلماسی دوران جنگ سرد، اصولا دیپلماسی به روابط میان حکومت‌ها مربوط می‌شد ولی در عصر جهانی‌شدن دیپلماسی سویه دیگری نیز یافته و اندکی به عرصه عمومی، غیردولتی و مردمی نزدیک شده است. گسترش فضای ارتباطی و دسترسی همگان به شبکه های اجتماعی زمینه و زیرساخت این آگاهی و تعامل را بیش از پیش فراهم آورده است. بدین ترتیب افکار عمومی نسبت به سیاست‌های اتخاذ شده به‌قدری حساس شده است که دیگر تنظیم و اجرای سیاست خارجی به دستگاه‌های رسمی بسنده نمی‌کند و دهها ستاره غیرحکومتی نظیر رسانه‌های گروهی، انجمن‌ها، گروه‌ها، اتحادیه‌ها، کمیته‌ها، سازمان‌ها، نهادهای گوناگون در شکل‌دادن به دیپلماسی موثرشده و در زمره هنرپیشه ها اصلی یا مهم درآمده اند (قوام, ۱۳۸۴).
تعریف دیپلماسی و دیپلماسی عمومی
طرح موضوع دیپلماسی عمومی برای اولین بار در سال ۱۹۶۵ م در آمریکا توسط الموند گولیون[۱] رییس مدرسه حقوق و دیپلماسی فنچر در دانشگاه تافتز ابداع و تدریس شد (عزیزی بساطی, ۱۳۹۱, ص. ۳۳). از آن پس و به مرور و با طی نشیب و فرازهای مفهومی و تطور معنای آن به نسبت امروز، بتدریج جایگاه و موقعیت مناسبی در میان سایر مقیدات دیپلماسی درآمده است. در دنیای جدید انفجار اطلاعات و جریان آزاد دسترسی به هر نوع و همه نوع اطلاعات و آگاهی ها نام گرفته است، دیپلماسی نقش ویژه ای در این تعاملات ایفا می کند. دیپلماسی خصوصا در مفهوم عام و عمومی، در حقیقت بخشی از قدرت نرم کشورها محسوب می‌شود که برای برقراری ارتباط بهتر و موثرتر و نفوذ بیشتر در افکار عمومی سایر کشورها و در عین حال گسترش عملکرد خود در سیاست خارجی، از آن استفاده می‌کنند (نزاکتی, ۱۳۹۶, ص. ۲۵). تجربه نشان داده است اجرای موفق دیپلماسی کشورها و اثر گذاری آن در روابط بین الملل، منوط به مشارکت مردم و افکار عمومی در عرصه سیاست خارجی است.
با پیشرفت فناوری اطلاعات و ارتباطات، افکار عمومی به هم نزدیک شده و دیپلماسی که تا پیش از این موضوعی اختصاصی و ملک طلق دولت ها و حیطه انحصاری عمل مدیران ، دیپلمات‌ها و تصمیم‌گیران دولتی بود اینک و در سطح کلان، همه مردم را در بر می‌گیرد. بدین ترتیب، دیپلماسی عمومی که یکی از انواع دیپلماسی است پس در دوران معاصر و شروع عصر جدید (گسترش اینترنت و شبکه های اجتماعی) با افزایش اهمیت فرهنگ اطلاع رسانی و شراکت در همرسانی اخبار و آگاهی ها و درک شناخت تاثیرات آن در تعامل میان ملل، دولت ها و کشورها، مهم شمرده شد. ناگفته پیداست که تغییر افکار عمومی و شهروندان، با کمک ابزارهای دیپلماسی عمومی نظیر رسانه‌ها، مبادلات آموزشی و فرهنگی، انتشارات و برگزاری نمایشگاه‌های هنری و غیره، بر رفتار و سیاست دولت هدف به صورت میان‌مدت یا بلندمدت تاثیرگذار خواهد بود. با توجه به مبانی گفته شده، می توان چنین اعلام نمود که سیاست خارجی موفق، از نقش دیپلماسی عمومی و فناوری‌های جدید اطلاعاتی، ارتباطی و فهم شبکه های ارتباطی نوپدید و فعال نمی تواند غافل باشد.
اهمیت و جایگاه دیپلماسی عمومی ایران و جهان
همچنان که پیشتر اشاره شد، انقلاب ارتباطی و توسعه فضای مجازی تاثیر بسیاری در عمومی شدن دیپلماسی نهاده است. شبکه ای شدن اطلاع رسانی و دسترسی گسترده و همگانی به این فضا و داده های بسیار و انبوه، انحصار سابق دیپلماسی را شکسته و به عمومی شدن دیپلماسی و گستره آن در میان جوامع مختلف افزوده است. در فضای نوین اطلاعاتی و رسانه ای، که تا پیش از این در انحصار دولت ها بود، خواست و أراده سلسله مراتبی دولت در ترسیم اهداف سیاست خارجی و منافع ملی اطلاق داشت اما اینک دولت ها با موج افکار عمومی و فضای غیر قابل کنترل مجازی مواجه اند که حکمرانی بلامنازع آنان را به چالش کشیده است. افکار عمومی در یک مواجهه هدفمند، رویاروی خواست حکومت ها قرار گرفته و از آنان پاسخ می طلبد و از سوی دیگر نیز دولت ها با اهداف و نیات گوناگون، جوامع هدف را با استفاده از همان ابزارهای پیش گفته، هدف قرار می دهند و برای ایجاد تغییر یا اعمال فشار یا هر هدف مشروع و نامشروع دیگر، از این ابزار و فضا بهره می گیرند.
بهره مندی از دیپلماسی عمومی توانمندی بسیاری می طلبد و نیاز به جلب احترام و اعتماد مخاطب دارد. مخاطب در این فضا می بایست به اهداف، ابزار، روش ها و نیات مجری، وقوف داشته و آن را بپذیرد تا بتوان گفت دیپلماسی عمومی دقیق و عمیق اعمال شده است. رسانه ها گرچه بستر مناسبی برای انتقال مفهوم تلقی می شوند اما علاوه بر مضمون پیام، اعتماد به بستر و زمینه و ابزار نیز در قبول و پذیرش محتوا و تغییر نگرش در باب موضوعی خاص نیز شرط مهم و اساسی است. سابقه تمدنی، اصالت، صحت عملکرد، استقلال عمل، تجربه کشورداری، پیام های معنادار، افزون بر ابزارهای پیش گفته می تواند راه را برای انتقال پیام و جلب و جذب افکار عمومی در کشورهای دیگر و خصوصا کشورهای همسایه برای ایران فراهم آورد.
جمهوری اسلامی با تکیه بر نسل جوان و جویای نام و اعتبار، می‌تواند با توجه به تحول کارکردی قدرت، با بهره‌گیری از مولفه‌های فرهنگی، تاریخی، سیاسی و مذهبی در کشورهای منطقه و محیط راهبردی خویش، به تقویت قدرت نرم خویش بپردازد. یکی از منابع قدرت نرم ج.ا.ایران دیپلماسی عمومی است. توجه جدی به دیپلماسی عمومی در عرصه‌ی سیاست خارجی نه تنها می‌تواند تامین‌کننده منافع ملی در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی باشد بلکه می‌تواند منجر به افزایش و شناخت از فعالیت‌ها و اقدامات آمریکا در این حوزه علیه ایران باشد. در این راستا کارشناسان و متخصصان حوزه‌های مختلف دیپلماسی برای تاثیر بین‌المللی و ایجاد رابطه میان کشورها و انتقال اطلاعات به آنها، نقش موثری ایفا می‌کنند. ایران می‌تواند با استفاده از دیپلماسی فرهنگی خود و نیز استفاده از قرابت تاریخی، فرهنگی و مذهبی با کشورهای منطقه، حوزه نفوذ تمدن خود را تقویت کند. بنا به نظر محققین، فرهنگ و دیپلماسی فرهنگی ابزار مناسبی برای عرضه ویژگی‌های مختص و منحصربه‌فرد یک ملت به ملل دیگر است (نزاکتی, ۱۳۹۶, ص. ۵۱). در ادامه به راهکارهایی برای تقویت دیپلماسی عمومی ایران اشاره می‌شود.
– شناسایی و تقویت مولفه‌های تاثیر گذاری با تکیه بر قدرت نرم در کشور هدف و ایجاد بستری همسو به لحاظ نظری و فکری
– انعکاس صحیح و دقیق دستاوردهای سیاست‌های داخلی و خارجی با زبان ویژه و غیر متکی به رسانه های قدرت مدار جهانی
– تبادل نظر میان متخصصا و اندیشمندان در زمینه‌های مختلف و خصوصا حوزه های تمدنی، زبان فارسی
– ایجاد برند ملی که دربردارنده هویت و فعالیت‌های یک ملت است با مشارکت دیگر کشورهای همسو
– تقویت شبکه‌های ماهواره‌ای آموزشی و فرهنگی به زبان‌های خارجی
– برخورداری از رسانه‌های جهان‌گسترِ نیرومند برای القا تصویر برتر بین‌المللی خود و جذب گردشگر
– جایگزینی راهبردهای دراز مدت و کلان نگر با سیاست های برد کوتاه، به دیپلماسی عمومی
– ارتقا آموزش‌های شهروندی در خصوص نقش و سهم آنها در ارتقا جایگاه و اعتبار بین‌المللی کشور
– گسترش روابط پایدار با افراد کلیدی از راه برگزاری همایش‌ها، دسترسی به مجاری ارتباطی، اعطای بورس تحصیلی، تبادلات فرهنگی و دانشگاهی و آموزش محور
– کسب و توسعه قدرت، پرستیژ، هویت و عزم ملی به‌عنوان پشتوانه دیپلماسی عمومی در منطقه و جهان برای طراحی و اعمال دیپلماسی عمومی
– بهره‌گیری آگاهانه و برنامه‌ریزی‌شده از دیپلماسی رسانه‌ای به‌عنوان ابزاری موثر در راستای تحقق دیپلماسی عمومی
– مشارکت دادن نهادها، سازمان های غیردولتی و فعالان و هنرپیشه ها موثر بر افکار و اذهان عمومی و نقش دادن و مشارکت بخش خصوصی
از طرفی دیگر، ایران از جمله کشورهایی است که پس از حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و به دلیل مشاهده تنفر و انزجار مردم خاورمیانه در برابر آمریکا، مورد هدف برنامه‌های دیپلماسی عمومی آمریکا قرارگرفت. هدف آنها جهت‌دهی افکار عمومی ایران، ایجاد جو عدم اطمینان نسبت به رهبران، جدایی مردم از حاکمیت و انحراف افکار عمومی با استفاده از ابزارها و تاکتیک‌های دیپلماسی عمومی است تا بتواند به اهداف و منافع خود در این کشور دست یابد. با توجه به اهمیت روز افزون دیپلماسی عمومی و هجمه شدید برنامه‌ها و فعالیت‌های دیپلماسی عمومی آمریکا علیه ایران، ضرورت ایجاب می‌کند برای تامین منافع ملی ج.ا.ایران در عرصه‌ی سیاست خارجی با جدیت بیشتری به موضوع دیپلماسی عمومی و قدرت نرم نگریسته شود (عزیزی بساطی, ۱۳۹۱, ص. ۱۷).
اهمیت دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی و نقش آن در بهینه‌سازی روابط
در کنار مولفه‌های پرقدرتی نظیر اقتصاد قوی، می‌توان از دیپلماسی عمومی فعال و کارآمد به عنوان قدرت فرماندهی و اسطوره‌ای شکست ناپذیر بهره گرفت تا نزد افکار و انظار عمومی جامعه هدف جذابیت لازم را کسب کرد. تردیدی نیست که ریشه و خاستگاه دیپلماسی عمومی هر کشور در درون مرزهای آن کشور قرار دارد و باتکیه بر توان و مشروعیت و قابلیت در داخل می توان از این پشتوانه برای دیپلماسی عمومی بهره گرفت. سیاستگذاران کشورها تصور نکنند که با تبلیغات برون مرزی و با صرف میلیاردها دلار می‌توانند چهره بد واقعی داخلی را در خارج از مرزها خوب و مطلوب جلوه داد (صحت, ۱۳۹۸, ص. ۳۳۹).
به منظور اثرگذاری و نفوذ بر افکار عمومی و ترویج سیاست‌ها، ارزش‌ها، فرهنگ و به طور کلی ارائه تصویر مثبت از کشور خود به شهروندان کشور هدف می‌توان از مدل رابطه‌ای مطالعات دیپلماسی عمومی بهره گرفت. ازجمله مهمترین مولفه‌های دیپلماسی عمومی در این مدل، دیپلماسی فرهنگی، دیپلماسی مجازی و رسانه‌ای، دیپلماسی اقتصادی و بازرگانی است. محورهای اصلی در این مدل ها، ارجمندی روابط بین‌الملل، نقش موثر ارتباطات برون ملی اما مردم پایه و توجه به بایسته های روابط عمومی بین المللی است. از این طریق می‌توان به‌طور مستقیم با سازمان‌های غیردولتی و شهروندان کشور هدف ارتباط برقرار کرد. هدف قراردادن افکار عمومی با استفاده از روش ها و ابزارهای پیش گفته به خوبی می تواند زمینه تعامل در حوزه های مختلف را گسترش داده و در نهایت به برقراری ارتباط سیاسی و بهینه‌سازی روابط با کشور مورد نظر شود (مکبری, نظری, & مکبری, ۱۳۹۴, ص. ۱۸).
دیپلماسی عمومی، رهبران سایر کشورها را با سیاست‌های کشور میزبان همسو می‌سازد و رفتاری حمایت‌گرانه از جانب آنها به همراه خواهد داشت. هانس تاچ از صاحب نظران برجسته در خصوص دیپلماسی عمومی و ارتباط میان کشورها دیپلماسی عمومی را سلسله تلاش‌های عمومی و رسمی دولت برای شکل‌دهی محیط ارتباطات در خارج می داند. او معتقد است مداخله در محیط ارتباطی زمینه را برای تحقق سیاست خارجی مهیا می کند و میزان ناآگاهی‌ها و شناخت‌های نادرست از روابط پیچیده میان کشورها را کاهش می دهد (رفیع & نیک‌روش, ۱۳۹۲, ص. ۱۰۶).
دیپلماسی عمومی، ارتباطات معطوف به منافع ملی یک کشور از طریق گسترش تعاملات انسانی با خارج از مرزهای جغرافیایی است. اهمیت دیپلماسی عمومی در این است که دولت‌ها پس از رشد جریان آزاد اطلاعات و شکوفایی فضای مجازی دیگر به تنهایی نمی‌توانند مشکلات سیاست خارجی را حل کنند. آن ها برای حل مسائل خود، نیاز به حمایت بخش‌های غیردولتی دارند (نزاکتی, ۱۳۹۶, ص. ۲۸). علاوه بر این مردم نیز با دسترسی به اطلاعات و افزایش سطح آگاهی خویش از مسیر ارتباطات نوین، دیگر اجازه تصمیم گیری های پنهان و دور از چشم و بی توجه به خواست عمومی را به دولت ها نمی دهند. فضای یک سویه، انحصاری، خطی و غیرتعاملی، اینک از اساس تغییرات بنیادینی یافته است. در چنین فضای تغییر یافته ای هنرپیشه ها نوین، دخالت و ابراز نظر و تلاش برای اعمال ان را حق مشروع خویش تلقی می کنند و از دولت ها می خواهند فضایی برای تعامل بیشتر در اختیارشان قرار گیرد. این فضا دقیقا همان بستری است که زمینه را برای رشد و توسعه و کمال دیپلماسی عمومی فراهم می آورد. در این فضای سه طرفه و تعاملی (دولت، مردم، جامعه هدف) بی تردید سود و منفعت اصلی متوجه نظام و حاکمیتی خواهد شد که توانسته باشد توازن و تفاهمی میان هر سه بخش مذکور ایجاد کند.
تغییر شرایط بین‌المللی و مطرح شدن مولفه‌های جدید باعث شده است تا کشورها برای پیشبرد هرچه بهتر منافع ملی خود، ابزارها و سیاست‌های جدیدی را تعریف و به کار برند. امروزه افکار عمومی یکی از ارکان مهم در تصمیم‌گیری‌های کشورها در حوزه‌های گوناگون محسوب شده و این امر موجب شد سازوکار جدیدی به نام دیپلماسی عمومی برای دستگاه دیپلماسی تعریف شود. یکی از مهمترین وظایف دیپلمات ها، جس نبض کشور هدف و درک دقیق تحولات جاری در لایه های مختلف جامعه متوقف فیه است. در سیاست خارجی کشورها، ارائه اطلاعات دقیق و دست اول و معتبر که بر أساس آن بتوان تصمیم گیری درستی انجام داد، داشتن اطلاعات در مورد شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور هدف است. وی موظف است به نوعی از این اطلاعات برای زمینه‌سازی سیاست‌گذاری و تامین منافع ملی کشور خودش در کشور هدف استفاده کند. امروزه بیشتر تلاش سیاست‌گذار، ارتباط با مخاطب عام و افکار عمومی است تا بتواند پیام موردنظر خود را به شکل دوسویه و تعاملی منتقل کند. هم برای کشور و توانمندی های او جاذبه ایجاد کند و نگاه جامعه جهانی را به این موضوع جلب کند و مخاطرات را برطرف نماید و هم بتواند با مخاطبان خویش در سراسر جهان به گفت و گویی منصفانه و مبتنی بر احترام و جلب نظر دست یازد. ایجاد توازن و تعادل در این حوزه توانمندی دیپلماسی کشور را به تصویر می کشد.
با توجه به تخصصی‌شدن فعالیت‌های دیپلماتیک، امروزه علاوه بر وزارت امور خارجه، دهها سازمان و نهاد دیگر درگیر مسائل دیپلماتیک شده‌اند. در این راستا وزارت امور خارجه باید اقتدار و توان لازم برای هماهنگی فعالیت‌های دیپلماتیک برخوردار باشد. میزان موفقیت در ایفای این نقشِ مهم نیازمندِ داشتن مهارت متناسب با دیپلماسی امروز جهان است. ضرورت برگزاری دوره مهارت دیپلماسی عمومی برای نه تنها برای دیپلمات‌ها و مقامات سیاسی بلکه برای کارشناسان حوزه‌های مختلف دیپلماسی، کارشناسان و فعالان حوزه سیاست خارجی، کارشناسان و مدیران بخش‌های رسانه‌ای، هنرپیشه ها بخش خصوصی و کارشناسان فنی، و به طورکلی مشارکت و فعالیت هر چه بیشتر سازمان‌ها و نهادهای غیردولتی و خصوصی در عرصه‌ی بین‌المللی مفید خواهد بود.
ضرورت توجه بیشتر به دیپلماسی عمومی
متأسفانه در ایران هنوز به دیپلماسی به طور عام و دیپلماسی عمومی به شکل خاص، به‌عنوان رشته آکادمیک و علمی پرداخته نشده است. در چند سال اخیر برخی مراکز تخصصی و سازمان‌های ذیربط به تدریج در جهت تدریس حوزه‌های مختلف دیپلماسی همت گمارده‌اند. پیوندهای عمیق میان دیپلماسی عمومی و سیاست خارجی، به جامعه تخصصی و دانشگاهی مهتم به أمور دیپلماتیک نیاز دارد تا مهارت‌ها درک، و منابع لازم را برای دستیابی به اهداف مشترک خود و جامعه بیافرینند و از این مسیر راه رسیدن به منافع ملی را هموارتر کنند. با گسترش تقاضا در زمینه نیازهای دیپلماسی عمومی در گستره جهانی، نیاز به تاسیس این رشته یا دوره های مشابه افزایش یافته و همگان به ارجمندی این موضوع واقف شده اند.
قطعا برقراری همکاری‌های علمی، آموزشی، پژوهشی و عملیاتی میان دانشگاه تهران و وزارت‌خانه‌های مربوطه جهت بالابردن مهارت، علوم و فنون، القا تصویر برتر بین‌المللی و سیاست‌های داخلی و خارجی، در پیشبرد اهداف کشور در این زمینه موثر خواهد بود. دانشگاه تهران در راستای مسئولیت‌های اجتماعی خویش و نیز بین‌المللی‌کردن فعالیت‌های آموزش پایه، در این زمینه می‌تواند به محور جذب و آموزش فعالان حوزه دیپلماسی عمومی تبدیل شود. طبعا طی این مسیر با کمک و مشارکت وزارت خارجه و سایر نهادهای دولتی صورت خواهد گرفت و بر دامنه و عمق آموزش‌های مهارتی و عملی خواهد افزود و اعتبار مضاعفی را برای مجریان و شرکت‌کنندگان دولتی و غیردولتی فراهم خواهد آورد.
یک مذاکره‌کننده ماهر و توانمند که شناخت خوبی نسبت به مردم، منافع و حقایق مربوط به طرف مقابل داشته باشد بهتر می‌تواند بر تصمیم دیگر طرف‌ها اعمال نفود کند. از جمله ویژگی‌های یک فعال توانمند در عرصه خارجی (اعم از دیپلمات، بازرگان، مبلغ مذهبی، فعال سیاسی، روزنامه نگار، نمایندگان بخش های مختلف دولتی و خصوصی) دارا بودن هوش و استعداد، شم سیاسی، قوه تجزیه و تحلیل، استقلال و قوه ابتکار، صبر و بردباری، کنترل احساسات، زیرکی و رازداری و توانایی نفوذ در دیگران است. با توجه به این که دیپلماسی عمومی از اهمیت بیشتری برخوردار شده است، متخصصان این حوزه باید علاوه بر ویژگی‌های ذاتی و اکتسابی که ذکر شد به لحاظ مهارتی نیز به خوبی آماده فراگیری مطالب مرتبط شوند. مواردی که در ادامه به آنها اشاره می‌شود ازجمله مهارت‌هایی است که جامعه هدف در این دوره‌ها خواهند آموخت.
– روش استخراج اولویت‌های راهبردی دیپلماسی عمومی
– شناخت دیپلماسی عمومی قدرت‌های بزرگ در قبال ایران و منطقه
– مطالعه و درک عمیق نظریه ها و لایه های دیپلماسی عمومی
– ترسیم وضعیت جاری و چارچوبی برای ترسیم چشم‌انداز مطلوب در حوزه دیپلماسی عمومی
– آشنایی با استراتژی‌ها و تاکتیک‌های جدید دیپلماسی عمومی به‌عنوان مهمترین ابزار سیاست خارجی
– چگونگی ایجاد زیرساخت‌های جریان‌سازی فرهنگی و برقراری روابط فرهنگی تاثیرگذار با دیگر کشورها
– فراهم آوردن زمینه های ایجاد ارتباطات عمیق با چهره های اثر گذار و جریان ساز از طریق ارائه بورسیه، تبادلات آموزشی، سمینارها، کنفرانس‌ها
– فهم جریان های رسانه ای جهانی و آشنایی با نحوه تعامل و دسترسی به شبکه‌های رسانه‌ای
– چگونگی حفظ منافع دولت متبوع براساس اصول حقوق بین‌الملل و بسط روابط دوستانه و توسعه روابط اقتصادی، فرهنگی و علمی مبتنی بر خواست و تمایل طرفین
نقش دانشگاه در توسعه و ترویج دیپلماسی
جامعه جوان و تحصیلکرده امروز با قوت و انرژی زایدالوصفی به بسط قدرت خویش در منطقه و جهان می اندیشد در صدد است أراده معطوف به قدرت برترش را با تکیه بر پیشینه پرافتخار و پشتوانه تاریخی خود محقق کند. این أراده برای تحقق نیازمند آموزش درخور است و می بایست در مسیر تعامل با دیگران بر أساس أصول و ضوابط و مقررات جامعه جهانی پرورش یابد. برگزاری دوره‌های آموزشی در زمینه دیپلماسی عمومی برای افزایش مهارت‌های دیپلماسی و پرورش دیپلمات‌های متخصص در دانشگاه‌ها می تواند به رشد و توسعه استعدادهای ذاتی این ملت کمک کند تا بیشترین منافع را از طریق احیای ظرفیت شکل‌گیری روابط دیپلماتیک و در حوزه دیپلماسی عمومی به‌دست‌آورد. با توجه به جایگاه راهبردی دیپلماسی عمومی در مقطع کنونی، ایجاد دوره‌های آموزشی در دانشکدههای فعال در حوزه دیپلماسی و روابط خارجی و همکاری سازمان‌های فعال در حوزه رسانه و ارتباطات سیاسی و وزارت امور خارجه برای پیشبرد اهداف آموزشی ضروری است. به گونه‌ای که زمینه آموزش مهارت‌های دیپلماسی، مذاکره و علوم مرتبط متناسب را برای نسل جوان و جویای نام و اعتبار جهانی فراهم آورد. دانشکده مطالعات جهان در راستای عمل به وظایف آموزشی و انجام مسئولیت‌های اجتماعی و ایفای نقش اصلی در بین‌المللی کردن هر چه بیشتر دانشگاه، در این زمینه گام‌های بلندی برداشته است. برگزاری دوره‌های آموزشی دیپلماسی محور و با هدف توسعه و ترویج مفهوم دیپلماسی و کاربردی کردن این مفهوم در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و بین المللی می‌کوشد در ترویج تعاملات مدنی و همکاری‌های دولتی- غیر دولتی نقش موثری ایفا کند. برگزاری دوره‌های (MBA و DBA) دیپلماسی، نخستین گام بلند دانشکده در این حوزه است و می‌توان آن را به عنوان پلی ارتباطی میان دو حوزه نظر و عمل و تلفیقی از تجربه عینی حوزه رسانه و نظام فکری دانشگاهی در راستای توسعه تعاملات بین‌المللی دانشگاهی تلقی کرد.
منابع:
۱-رفیع, ح., & نیک‌روش, م. (۱۳۹۲). دیپلماسی عمومی و قدرت نرم. فصلنامه علمی مطالعات روابط بین الملل, ۶(۲۲), ۹۹-۱۳۳.
۲- صحت, س. (۱۳۹۸). برآیند تعامل اثربخش دیپلماسی عمومی و رسمی در تامین منافع ملی (جلد ۱). نهران: راه ابریشم.
۳- عزیزی بساطی, م. (۱۳۹۱). دیپاماسی عمومی آمریکا در خاورمیانه (جلد ۱). تهران: دانشگاه امام صادق.
۴- قوام, س. (۱۳۸۴). از دیپلماسی مدرن به دیپلماسی رسانه‌ای. پژوهش حقوق عمومی, ۷, ۷-۱۸.
۵- مکبری, س., نظری, ک., & مکبری, س. (۱۳۹۴). مظالعات پشتیبان نقشه راه تحول گروه فرهنگی-اجتماعی (حوزه دیپلماسی عمومی (جلد ۱). تهران: مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهر تهران.
۶- نزاکتی, ف. (۱۳۹۶). دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی در آسیای مرکزی الزامی برای جمهوری اسلامی ایران (جلد اول). تهران: کتاب آوا.
[۱] Edmund Gullion
انتهای پیام
