به این اسامی اضافه کنید، ستاره ها دیگری چون رویا نونهالی و امین حیایی را که در قامت داور یک شوی تلویزیونی در این زمره قرار گرفته‌اند، یا لادن طباطبایی که در مقام داور و مجری یک رئالیتی‌شو در تلویزیون حضور دارد و یا احمد نجفی که اعلام شده است از سوم فروردین، برنامه‌ای با اجرای او پخش می‌شود.
پس با این وضعیت، اصلا بعید نیست که تا چندی دیگر، ستاره ها دیگری چون بهرام رادان، محمدرضا فروتن، پژمان جمشیدی، حامد بهداد، هدیه تهرانی یا هر بازیگر دیگری به تلویزیون بیاید، اما نه در مقام بازیگر!
شاید اگر مهناز افشار هم به خارج از کشور نرفته بود و داور یک شوی تلویزیونی آن‌ور آبی نشده بود، الان یکی از گزینه‌های در ذهن یا بالفعل مدیران تلویزیون خودمان بود.
با یک نگاه کارشناسی، این استفاده روزافزون از بازیگر‌ها را در مقام مجری و شبیه آن در تلویزیون، راوی و سند چند وضعیت می‌توان دانست:
– مدیریت تلویزیون در این سال‌ها با وجود شعارهای بسیار، در ساختارسازی موفق عمل نکرده است.
– مدیریت تلویزیون در این سال‌ها با وجود صرف بودجه‌های کلان، در تولید محتوا موفق نبوده است.
– مدیریت تلویزیون در این سال‌ها، با وجود لشگری از کارکنان و مستخدمان، در زمینه کادرسازی سربلند عمل نکرده است.
از این‌رو می‌توان گفت که مدیریت تلویزیون از حدود یکی دو سال پیش، در روندی افزایشی، به نوعی دوپینگ با بهره‌گیری از سلبریتی‌های عرصه بازیگری روی آورده است، تا ضعف‌های خودش را بپوشاند.
اما آیا این سرپوش موقتی می‌تواند راهی برای حفظ مخاطبان در دراز مدت و جلب رضایت آنها و سرپوش گذاشتن بر نقطه ضعف تربیت مجری‌های متخصص و محبوب تلویزیونی باشد؟
خبرنگار بخش رسانه صلح خبر درباره علت حضور بی‌سابقه و روزافزون بازیگر‌ها در قالب مجری، در قاب تلویزیون با هرمز شجاعی‌مهر، مجری باسابقه تلویزیون گفت‌گویی داشته است که در ادامه می‌خوانید:
«تلویزیون به دنبال جبران یک نقص بزرگ است»
هرمز شجاعی‌مهر مهمترین علت استفاده از ستاره ها به عنوان مجری در برنامه‌های تلویزیونی را جبران یک نقض بزرگ عنوان کرد.
این مجری باسابقه تلویزیون که از رادیو کارش را آغاز کرد و از همان ابتدا به طور تخصصی اجرای برنامه‌های خانواده را عهده‌دار بود، درباره حضور بی‌سابقه ستاره ها در تلویزیون در قالب مجری گفت: به نظر من تلویزیون یک نقص بزرگ را با آوردن بازیگر‌های محبوب بر طرف می‌کند و آن نقص نداشتن جذابیت در برخی از برنامه‌هاست. برنامه‌هایی هستند که به تنهایی جذابیتی برای مخاطب ندارند و باید یک بازیگر یا خواننده محبوب و معروف در برنامه باشد تا به خاطر وجود او برنامه جذاب شده و آن نقص برطرف شود.
شجاعی‌مهر ایراد این رویکرد را گم شدن هدف نهایی برنامه دانست و افزود: «رسانه در ساخت یک مجموعه تلویزیونی، هدف مشخصی را دنبال می‌کند و در پی انتقال پیامی است. اگر مجری در جایگاه خودش نباشد این انتقال پیام دچار مشکل می‌شود.
حضور سلبریتی‌ها به عنوان مجری در تلویزیون در کوتاه مدت ممکن است مشکلی ایجاد نکند اما در داراز مدت آن برنامه پوچ می‌شود.»
او ادامه داد: تلویزیون تمام تلاشش را می‌کند تا این باور را ایجاد کند که مجری آدم بسیار فهمیده و باسوادی است و دانش و اطلاعاتش را به مخاطب منتقل می‌کند، اما وقتی مخاطب این اطلاعات را از زبان یک کمدین یا خواننده می‌شنود طبیعی است که برایش جذاب نیست و جنبه علمی ندارد.»
این مجری علت اینکه در بین مجری‌های تلویزیونی سلبریتی‌های کمتری به چشم می‌خورد، خط قرمزها و قوانینی عنوان کرد که مجری‌ها ملزم به رعایتش هستند.
او در این زمینه عنوان کرد: برای محبوبیت بین مردم باید حرف دلشان را زد و مجری‌ها محدودیت‌ها و قوانینی دارند که باید رعایت کنند.
مساله‌ی دیگری که وجود دارد این است که مثلا یک خواننده با خواندن ترانه‌ای عاشقانه به سرعت محبوب می‌شود اما مجری که خیلی منطقی درباره مسائل و معضلات اجتماعی صحبت می‌کند، جایی برای محبوبیت و معروفیت آنچنانی ندارد؛ مگر آنکه در درازمدت حس نوستالژیکی برای مردم ایجاد کند.
شجاعی مهر درباره ظهور و غروب زودهنگام مجری‌هایی که هویتشان را از همان ابتدا در صداوسیما به دست می‌آورند و سیاست سلبریتی‌ستیزی که تلویزیون در این سال‌ها نسبت به مجریان متخصصش اعمال کرده است، گفت: ما در کشوری زندکی می‌کنیم که قدر داشته‌هایمان را نمی‌دانیم. در تاریخ کشور ما نخبه‌کشی متاسفانه یک اصل پذیرفته شده است. باید از مدیران پرسید که چرا برخی مجری ها به محض محبوبیت کنار گذاشته شدند.
طبیعی است که وقتی مجری معروف شود خواسته‌ها و توقع‌هایشان بالا می‌رود و شاید سازمان صداوسیما توان و حوصله این رفتارها را نداشته و این عکس‌العمل را نشان داده است.
انتهای پیام
