حجت‌الاسلام والمسلمین زرین در گفت‌وگو با صلح خبر در مورد لزوم برگزاری جشن‌های مذهبی اظهار کرد: دین اسلام دین گوشه‌گیری و کناره‌گیری نیست. اگر بخواهیم از سیره خود ائمه استفاده کنیم نمونه آن امام علی (ع) است. زمانی که ایشان از حضرت زهرا (س) خواستگاری کردند یکی از اشکالاتی که اطرافیان پیامبر از امام علی (ع) می‌گرفتند این بود که ایشان بسیار شوخی کرده و لایق دامادی شما نیست. تاکید زیادی در دین اسلام بر شادی وجود دارد. حتی در عبادات می‌گویند وضوی خود را با طراوت بگیرید یا نماز خود را با حوصله بخوانید.
وی در خصوص نحوه صحیح برگزاری جشن‌های مذهبی اظهار کرد: منبع استنباط مسائل دینی چهار مورد اصلی است؛ قرآن، قول، فعل و تعبیر معصوم و عقل و اجماع. اگر چیزی مستقیماً در قرآن آمده باشد لازمه عمل دارد، اگر چیزی مستقیماً در سیره ائمه آمده باشد لازمه عمل دارد، آنچه را که عقل به آن دستور می‌دهد و مخالفتی با شرع ندارد نیز لازم الاجرا است. باید فکر کنیم و ببینیم چه متدهایی برای برگزاری این جشن‌ها می‌توانیم به کار ببریم. متدهای روز را بررسی کنیم، چیزی که مخالفتی با شریعت نداشته باشد اجرای آن منوط است به این علت که حکم عقل است و عقل حجت خدا بر همه است. اگر این شادی حکم عقل باشد و مخالف با شریعت نباشد کافی است و نیازی نیست که حتماً خود دین آن مطلب را به صراحت گفته باشد.
این کارشناس مذهبی درباره میزان موفقیت در ارائه مدلی از شادی‌های صحیح، اعلام نمود: در این گونه موارد کم کاری وجود دارد و افراد در موازینی که باید وارد می‌شده‌اند اقدامی نکرده‌اند، چه کسانی که فقه اسلامی می‌خوانند و چه کسانی که کارگزاران فرهنگی هستند. افراد در این زمینه یا در تطبیقات اشتباه کرده‌اند یا زیاده‌روی و تندروی کرده‌اند، گاهی از خطوط قرمز رد شده‌اند یا اصلاً ورود نکره‌اند. مثلاً اگر بخواهند بسیاری از مسائل دینی را به بچه‌ها یا حتی بزرگ‌ترها آموزش دهند می‌توانند با روش‌های خوبی این کار را انجام داده تا خسته کننده نباشد اما خیلی کم این گونه فضاها در مشهد دیده می‌شود. چند مکان خیلی بسته با حرکات کم وجود دارد مثلاً طرح کبوترانه در حرم که برای کودکان است و برخی مسائل دینی را با صبغه دینی توضیح می‌دهد، اما فکر می‌کنم این مسئله بسیار جای کار دارد. همانطور که ما ساعت‌ها روی یک مسئله فقهی فکر می‌کنیم، بحث می‌کنیم و دقت نظر داریم، باید برای این موضوعات نیز این کار را انجام دهیم.
زرین با بیان این‌که «اکنون دوستی‌ها در فضای جامعه بسیار کم است»، تصریح کرد: افراد از کنار یکدیگر رد می‌شوند با هم چشم در چشم می‌شوند اما آنقدر از هم دورند که حاضر نیستند یک لبخند به یکدیگر بزنند یا کلامی با یکدیگر داشته باشند. این فضا به دلیل مشکلات اقتصادی و معیشتی یا موضوعات دیگر بر جامعه حاکم شده و باید در تلویزیون یا برنامه‌هایی که قرار است اجرا شود، روی آن‌ها کار کرد.
وی ادامه داد: همانطور که یک درخت همه چیز را از ریشه خود می‌گیرد، افرادی که عامل هستند یا افرادی که معمولی هستند و می‌خواهند از عاملین استفاده کنند همه به کسانی که در رأس قرار دارند، منتقل می‌کنند و برنامه‌های اصلی را می‌ریزند، برمی‌گردد. مثلاً در «طرح خادمین شهر بهشت» که برای بچه‌ها بود، افرادی را در مساجد معین می‌کردند که بچه‌ها را حرم ببرند و مسائل دینی را برای آن‌ها نهادینه کنند اما مبالغ بسیار کمی را به این افراد اختصاص می‌دادند و اصلاً پیگیری وجود نداشت، یعنی اگر خود ما دنبال آن نمی‌رفتیم کسی حتی حاضر نبود با ما تماس بگیرد و بپرسد مشکل دارید یا نه و کارتان چطور پیش رفته است؟ کاملاً موضوع یله‌ای است، نه برنامه‌ای می‌دهند نه کلاس‌های آموزشی خاصی برگزار می‌کنند، حتی خودشان برنامه ریزی خاصی ندارند و این موارد را از ما طلب نمی‌کنند. خود ما باید بسیار تلاش کنیم تا بتوانیم بودجه بسیار مختصری را از آن‌ها دریافت کنیم، بعد از این نیز پیگیری‌ای وجود ندارد و نمی‌پرسند که شما این مبلغ را چطور خرج کردید. این مسئله از سمت مسئولین دغدغه زیادی ندارد و از آن چشم پوشی شده است.
این کارشناس مذهبی اضافه کرد: البته افرادی هستند که اقداماتی انجام می‌دهند و کار ایشان را انکار نمی‌کنم.
زرین درخصوص اقدامات لازم برای برگزاری پرشور جشن‌های مذهبی اظهار کرد: هر کسی مطابق جایگاهی که دارد می‌تواند اقداماتی انجام دهد. هر چه مسئولیت بالاتر باشد زمینه کاری و برنامه ریزی نیز بالاتر می‌رود. مثلاً اگر من به عنوان پدر باشم باید فرزندم را برای شرکت در این گونه مجالس یاری کنم، اگر رتبه‌ام بالاتر است باید این گونه فضاها را ایجاد کنم. مثلاً خادم مسجد ماهیانه مبلغی برای امرار معاش می‌گیرد و خانه‌ای نیز در اختیار دارد، بعد هنگام اذان ظهر در مسجد را باز می‌کند و به محض تمام شدن نماز در را قفل می‌کند و کسی حق حضور در مسجد را ندارد، من اگر به عنوان عضوی از هیئت امنا باشم باید جلوی این افراد را بگیرم و اجازه دهم که بچه‌ها بتوانند در مسجد حضور داشته باشند. این بچه‌ها نیاز به تفریح، گفت‌وگو و شر و شور دارند، اگر این فضاها را در مسجد برای بچه‌ها فراهم کنند در مسجد ماندگار می‌شوند و گرنه به جای دیگر می‌روند.
انتهای پیام
