عیسی چنارانی، قهرمان مسابقات کشوری اسکی کوهستان ۴۵۰۰ ورتیکال، در گفت‌وگو با صلح خبر، در خصوص این مسابقات که ۱۱ اسفند ماه در پیست دیزین تهران برگزار شد، اظهار کرد: این رقابت‌ها انتخابی تیم ملی بود و ۵ نفر از شرکت‌کنندگان بازیکنان تیم ملی بودند که به تازگی از اتریش بازگشته بودند، اما ما در رده آزاد حضور داشتیم. لوازم بازیکنان تیم ملی، ریس بود که جدید و سبک است و راحت‌تر می‌توان با آن روی برف دوید، اما لوازم شرکت‌کنندگان گروه آزاد تفاوت داشت.

وی با بیان اینکه احتمالاَ هیأت اسکی خراسان تجهیزات کوهستان را ندارد، تصریح کرد: باید دید آیا فدراسیون تجهیزات لازم برای تمرین من را فراهم می‌کند تا بتوانم در تیم ملی حضور داشته باشم یا نه؟ رشته اصلی من اسکی کوهستان است، اگر چه این رشته با ورتیکال همخوانی دارد اما باید اسکی روی برف یعنی اسکی آلپاین را یاد بگیرم تا بتوانم در مسابقات انفرادی آن نیز شرکت کنم، یعنی بتوانم در رشته دوم از این پنج رشته نیز شرکت کنم.

این اسکی‌باز خراسانی عنوان کرد: سال گذشته عضو تیم کراس کانتری بودم و زمستان، در هیئت اسکی استان فعالیت داشتم، چند مرتبه نیز برای تمرین به شیرباد رفتیم اما سیستم اسکی کوهستان از جمله کفش‌های این رشته با صحرانوردی یا کراس کانتری تفاوت دارد.

چنارانی گفت: چند ماه پیش مسابقات انتخابی تیم ملی در خور کرج برگزار شد، ۱۰ روز قبل از برگزاری مسابقه متوجه برگزاری آن شدم، دوستانم توصیه کردند در بخش ورتیکال شرکت کنم، یک روز زودتر به این منطقه رفتم، کفش‌ها و تجهیزات را تحویل گرفتم، در حد دو ساعت آن‌ها را پوشیدم و فردای آن روز مسابقه دادم. مسابقه ۱۱ اسفند نیز دقیقاً به همین صورت بود، ساعت ۱۱ کفش‌ها را از مسئولین فدراسیون تحویل گرفتم، حدود دو ساعت بعد نیز مسابقه دادم، یعنی هیچ تمرینی با آن کفش‌ها نداشتم.

وی اظهار کرد: هیأت کوهنوردی استان تاکنون هیچ گونه حمایتی از من نداشته است، هیأت اسکی نیز شاید به دلیل مدال طلایی که اکنون کسب کرده‌ام از من حمایت کند اما هنوز چیزی مشخص نیست. اگر برای تمرین تجهیزات نداشته باشم نمی‌توانم رقابت تنگاتنگی با بازیکنان تیم ملی داشته باشم زیرا آن‌ها عموماً در منطقه‌ای برفی هستند و می‌توانند راحت تمرین کنند. ضمن اینکه تجهیزات لازم را دارند، ممکن است در طول روز به مدت چند ساعت این تجهیزات را به همراه داشته باشند، بسیاری از آنان نیز مربی هستند.

این اسکی‌باز خراسانی با بیان اینکه توقعم در حد تأمین تجهیزات است، عنوان کرد: توقع تهیه تجهیزات خیلی حرفه‌ای و به روز برای تمرینم ندارم، اما کاش از این به بعد شرایطم به‌گونه‌ای باشد که بتوانم تمرین کنم. توقع ندارم که حتماً وارد پیست شوم، اگر همان کفش‌های اسکی را داشته باشم می‌توانم خودم به دره زشک یا دره‌هایی که به خط وتر بینالود منتهی می‌شود بروم و به‌صورت انفرادی تمرین کنم. هزینه این تجهیزات زیاد است و تنها در صورتی می‌توانم آنها را تهیه کنم که مسئولان کمکم کنند.

چنارانی گفت: راننده تاکسی هستم به همین دلیل از شهرداری نیز توقع حمایت داشتم اما متأسفانه با وجود اینکه دو ماه امروز و فردا کردند در نهایت هیچ اقدامی برای حمایت از من نکردند و پول یک جفت کفش برای دویدن در کوه را هم به من ندادند. نامه اداری نیز فرستادم اما گفتند برای ورزش قهرمانی بودجه نداریم، این اصلاً موضوع جالبی نبود زیرا تاکسیرانی زیر مجموعه شهرداری است.

وی ادامه داد: تنها درخواست ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان از شهرداری داشتم تا بتوانم یک جفت کفش اسکای رانینگ برای دویدن در کوه تهیه کنم، این موضوع را به هر کس می‌گفتم خنده‌اش می‌گرفت و می‌گفت این مبلغ پولی است که تو برای آن پیگیری می‌کنی؟! اما به آن‌ها می‌گفتم توقع من در حال حاضر از شهرداری این است، که البته همین مبلغ را نیز ندادند.

این اسکی‌باز خراسانی اظهار کرد: تاکسیرانی، شهرداری و هیأت کوهنوردی استان تاکنون هیچ حمایتی از من نداشته‌اند. برای جور شدن اسپانسر، آدم باید کسی را داشته باشد که روش این کار را بداند، زمانی که مشهد هستم یا برای کسب پول، پشت فرمان ماشین هستم یا روزی دو ساعت تمرین می‌کنم، بنابراین وقتی برای پیگیری این کارها ندارم.

چنارانی گفت: هر شش ماه یکبار ۲۰۰ هزار تومان پرداخت می‌کنم و یک جفت کفش دست دوم می‌خرم و مجبورم با همان کفش‌ها تمرین کنم. آذر ماه سال جاری نیز که در مسابقات تهران شرکت کردم در بین ۸۰ نفر رتبه ۲۰ کشور را به دست آوردم، اما کفشم افتضاح بود، یکی از بزرگترین ضعف‌هایم در آن مسابقات کفش‌هایم بود، زیرا کفش‌ها خیس شده بود و به‌خاطر سرما پاهای من حدود یک ساعت بی‌حس شده بود.

وی با اشاره به اینکه حتی صد گرم وزن کفش نیز روی عملکرد ورزشکار تأثیر دارد، خاطر نشان کرد: تا زمانی که فرد کفش یا تجهیزات خوب اسکی نداشته باشد نمی‌تواند خوب بدود. مسابقات یک ماه پیش که در خور برگزار می‌شد نخستین مسابقه اسکی بود که شرکت کردم، در این رقابت‌ها کفش‌هایم واقعاً سنگین بود، اصلاً بالا نمی‌آمد و انگار به زمین چسبیده بود برای همین مجبور بودم به‌جای دویدن با کفش‌ها آن‌ها را روی زمین سُر بدهم و این موضوع در تمام فیلم‌های آن رقابت‌ها مشخص است.

این اسکی باز خراسانی عنوان کرد: امیدوارم هیأت کوهنوردی، شهرداری و فدراسیون یا هیئت اسکی استان اقداماتی انجام دهند که من بتوانم ادامه بدهم، زیرا از لحاظ بدنی چیزی از بازیکنان تیم ملی کم ندارم. اگر بتوانم تمرین کنم می‌توانم به‌راحتی با آن‌ها در یک تیم قرار بگیرم. بعد از مسابقات اسکای رانینگ که آذر ماه سال جاری در تهران برگزار شد، تمریناتم هفتاد درصد شده بود و تنها با این میزان تمرین در این دو مسابقه اخیر شرکت کردم و تمرین خوبی نداشتم.

انتهای پیام