پوران درخشنده در گفت‌وگویی با صلح خبر، درباره ابلاغ آیین‌نامه درجه‌بندی سنی فیلم‌ها گفت: در همه جای دنیا این ویژگی برای فیلم‌ها وجود دارد. مخصوصاً تأکید بسیار زیادی بر روی شناسایی فیلم‌های خانوادگی است و به این ترتیب مشخص می‌کنند که چه فیلمی را چه کسی می‌تواند ببیند. اگر ما هم چنین چیزی داشته باشیم قطعاً شرایط بهتری از نظر سلامت روانی برای مخاطبان لحاظ می‌شود.
او ادامه داد: بارها برای من به عنوان یک فیلمساز پیش آمده است که مخاطبان به من گفته‌اند به دلیل عدم آگاهی از محتوای فیلمی، با خانواده به تماشای آن رفته‌اند اما در هنگام نمایش فیلم به دلیل محتوای خاصش متوجه شده‌اند که نباید به طور مثال فرزندشان را برای تماشای این اثر می‌آوردند. براین اساس باید زودتر از اینها به اجرای چنین آیین‌نامه‌ای پرداخته می‌شد اما با این حال اکنون اگر این موارد برای هر اثری که روی پرده می‌رود مشخص باشد خیال خانواده‌ها نسبت به سینما بیشتر جمع می‌شود و طبیعتاً این حق آنها است که بدانند محتوای فیلم برای چه گروه سنی مناسب است.
نائب رئیس کانون کارگردانان سینمای ایران با اشاره به تاثیر این آیین‌نامه بر فیلمسازان نیز توضیح داد: با اجرای چنین قوانینی فیلمساز هم متوجه می‌شود مخاطب خاص اثرش چه کسی است و با توجه به آن، نکات لازم معیارها و انگاره‌ها را رعایت می‌کند. طبیعتاً وقتی فیلمساز بداند برای چه کسی فیلم می‌سازد، فیلمش سمت و سوی خاص خودشان را می‌گیرد و با کیفیت‌تر و پژوهشی‌تر عمل خواهد کرد و اینچنین شاید برای آنکه تعداد مخاطب بیشتری جلب کند و فیلمش فروش بیشتری داشته باشد به معیارها توجه ویژه‌ای بکند.
درخشنده درباره تاثیر این آیین‌نامه بر میزان فروش آثار سینمایی گفت: این امر احتمالاً در ابتدا بر فروش فیلم‌ها در گیشه تاثیرگذار خواهد بود اما نیازمند جا افتادن بین مردم است. اگر یک فیلمی برای گروه سنی کودک یا خانواده باشد و از قبل اعلام شود مطمئناً خانواده‌ها و قشر زیادی از مردم از آن استقبال می‌کند. همچنین وقتی فیلمی مخاطب خودش را پیدا می‌کند، تبلیغات دهان به دهان که از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین روش‌های جذب مخاطب است، باعث می‌شود تعداد مخاطبان یک اثر افزایش پیدا کند.
رئیس مرکز توسعه سینمای کودک با بیان اینکه “با اطلاع رسانی‌هایی که در این خصوص انجام می‌شود حق انتخاب به خانواده‌ها داده می‌شود” گفت: وقتی که سردر سینما و یا بر روی پوسترها، هنگام اکران و تبلیغات فیلم نوشته می‌شود این اثر مخصوص چه گروه سنی است و چه کسانی نمی‌توانند آن را ببینند، از اینجا به بعد بار حقوقی بر دوش خود خانواده قرار می‌گیرد که می‌خواهد فیلم را ببیند یا خیر. اگر این آیین‌نامه با چنین نیتی ابلاغ شده که هر فیلمی مخاطب خودش را داشته باشد و از آن طرف مخاطب هم بداند پای دیدن چه فیلمی نشسته، می‌تواند اتفاق مثبتی باشد. من به شخصه به عنوان یک فیلمسازی که در حوزه اجتماعی کار می‌کنم تاکید بسیار زیادی بر روی مشخص شدن فیلم‌های خانوادگی از دیگر آثار دارم.
کارگردان فیلم سینمایی «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» و «زیر سقف دودی» درباره اینکه چه کسانی صلاحیت تعیین این درجه‌بندی‌ها را دارند اضافه کرد: به نظر من کسانی مانند روانشناسان، جامعه‌شناسان و متخصصین سینمایی می‌توانند در تعیین گروه سنی موثر باشند. درجه‌بندی سنی برای فیلم‌های سینمایی یک کار تخصصی و نیازمند یک نگاه کارشناسی است. مخصوصاً برای فیلم‌های کودک و نوجوان باید از جامعه‌شناس، روان‌شناس و نویسنده سینمای کودک و نوجوان استفاده کرد زیرا این نوع فیلم‌ها و مخاطبانشان حساسیت بیشتری نسبت به دیگر گروه‌های سنی دارند.
پوران درخشنده در پایان گفت: این متخصصین علاوه بر نکاتی که گفته شد، باید به روز باشند به این معنی که شناخت دقیق و درستی از مسائل روز جامعه داشته باشند. در نهایت این نوع نگاه باعث می‌شود فیلم‌ها دچار ممیزی نشوند زیرا از نگاه کارشناسی درستی در زمان تولید و سپس نمایش برخوردار بوده‌اند.
انتهای پیام
