فریبا ۱۷ سال بیشتر ندارد؛ اما اولین دختر کاشمری است که توانسته در رشته ورزشی رزمی نینجا رنجر مقام کشوری را کسب کند، ورزشی نوظهور که با ترکیب چند ورزش ایجاد شده و برای بسیاری جدید است. گرچه ظاهری مهربان دارد اما هیچ وقت سعی نکنید این دختر نقاب‌دار را عصبانی کنید.
فریبا رحیمیان یکی از دختران کاشمری است که توانسته با غلبه بر بسیاری از مشکلات پیش رو مقام کشوری را در رشته رزمی نینجا رنجر به دست آورد. او ورود به ورزش را ابتدا با والیبال آغاز می‌کند اما از سال ششم تحصیلی وارد رشته دفاع شخصی می‌شود ولی همچنان ناراضی از روزهایی که سپری می‌کند؛ دختری که زود حوصله‌اش سر می‌رفت و رضایتی از انجام ورزش‌های کم تحرک نداشت سرانجام سال ۹۹ شیفته رشته نینجا رنجر به عنوان یکی از ورزش‌های پرتحرک می‌شود و تمریناتش را آغاز می‌کند.
چون این ورزش از تجمیع چند ورزش است و نگرانی از ضرب خوردگی‌های حین ورزش بود خانواده رضایتی از فعالیتم در این رشته نداشتند اما با تلاش‌های مربی و شرایط خوب حاکم بر کلاس‌ها خانواده‌ام رضایت دادند.
فریبا رحیمیان در گفت و گو با صلح خبر گفت: قبل از هر تمرینی ابتدا باید اخلاق و نوع برخورد خود را تغییر دهیم و به معنای واقعی ورزشکار باشیم نه اینکه هرگونه خواستیم با سایر اعضاء خانواده صحبت و برخورد کنیم.
رمز موفقیت تمرین و صبر
وی که رمز موفقیت خود را تمرین و صبر در این رشته می‌داند، بیان کرد: حتی زمان بیماری کرونا تمرین‌هایی را مربی از فضای مجازی برای ما ارسال می‌کرد در خانه تکرار می‌کردیم و هیچگاه تمرین‌هایمان تعطیل نشد.
این نینجا رنجر که در روزهای عادی ۴ ساعت و برای مسابقات ۲۴ ساعته تمرین می‌کند، افزود: مربی من سبک ژاپنی را آموزش می‌دهد، نینجاهای قدیمی در کوه‌ها و شرایط سخت آموزش می‌دیدند و خودشان سلاح مورد نیاز را می‌ساختند و ما هم زندگی در شرایط سخت را تمرین می‌کنیم و دوره می‌بینیم.
وی گفت: به ما آموزش می‌دهند که چگونه نینجاها در فضاهای خیلی سخت زندگی و سلاح و غذای خود را تهیه کنند و اگر در شرایط جنگی قرار گرفتند چگونه زنده بمانند.
عدم‌حمایت بانوان از سوی مسئولان
او که از عدم‌حمایت بانوان از سوی مسئولان گلایه‌مند است، گفت: بانوان ورزشکار نه تنها در این شهر حمایت نمی‌شود بلکه امکانات هم نمی‌دهند و تمامی هزینه‌ها را باید خودمان تأمین می‌کنیم.
رحیمیان با اشاره به اینکه حتی وقتی به عنوان نماینده شهرستان برای حضور در مسابقات اعزام می‌شویم وسیله ایاب و ذهاب نداریم، بیان کرد: گرچه استعدادهای بسیاری در این شهر وجود دارد و حتی می‌توانند در مسابقات حائز مقام شوند اما توان تأمین هزینه کلاس‌ها را ندارند.
وی با بیان اینکه مشکل عدم‌حمایت در تمامی رشته‌های ورزشی به خصوص بانوان وجود دارد، خاطرنشان کرد: با اینکه وقتی برای مسابقات کشوری اعزام می‌شویم هیچ دغدغه‌ای برای اسکان نداریم و همه چیز از قبل مشخص است اما در مسابقات درون استانی مدام سرگردانی و دغدغه داریم به طوری که حتی پس از مسابقات چون جایی نداشتیم برای استراحت به حرم مطهر رفتیم.
این ورزشکار ادامه داد: برای اولین بار اسفندماه ۱۴۰۱ در مسابقات کشوری شرکت کردم و در بین ۹۰۰ نفر شرکت کننده توانستم مقام دوم کشوری را به دست آورم و سال بعد هم در مسابقات استانی نیز مقام سوم دفاع شخصی را به دست آوردم.
او که تمرین و صبر را راز موفقیت در کارش می‌داند گفت: پس از موفقیت در مسابقات کشوری اکثر دوستانم و یا کسانی که با آن‌ها ارتباط داشتم با این ورزش آشنا شدند و تعدادی تمایل پیدا کردند این رشته ورزشی را آموزش ببینند.
ورزشی با پوشش کامل
وی بیان کرد: این رشته ورزشی به گونه‌ای است که هر چه جلو می‌رویم بازهم می‌بینم هنوز به تکامل کامل نرسیده‌ام و باید باز هم تمرین کنیم، این ورزش با پوشش کامل بوده و فقط چشم‌هایمان دیده می‌شود.
فریبا گفت: گرچه بسیاری از افراد جامعه لباس ما را ندیده‌اند اما باز هم در اجرا به پوشش ما ایراد می‌گیرند در صورتی که این لباس استاندارد جهانی است.
وی افزود: وجود لباس‌های گرم زیر نقاب؛ تحرک و چالاکی را بسیار سخت می‌کند اما برای اینکه به این لباس‌ها عادت کنیم در باشگاه و تمرین‌ها باید لباس‌ها را کامل بپوشیم در غیر این صورت اجازه تمرین نداریم و در گرما و سرما این وضعیت باید رعایت شود.
او که در کنار درس تمرینات فشرده‌اش را ترک نکرده و در همه حالت ادامه می‌دهد، گفت: تمام تلاش خود را به کار گرفته‌ام که نام شهرم را در کشور مطرح کنم اما در این مسیر نیاز به حمایت داریم.
این ورزشکار اظهار کرد: برای ادامه این رشته ورزشی چالش‌هایی داریم اما باز هم پای این ورزش ایستاده‌ایم و حتی مربی‌مان بسیاری از مواقع آنقدر دلسرد می‌شود که دیگر حاضر به ادامه کار نیست.
ضرورت استعدادیابی‌های ورزشی از مدارس
وی بیان کرد: شاید موقعیت در شهرهای بزرگتر برایم بهتر و امکانات بیشتر باشد ولی همدلی و همبستگی و افتخار برای شهرم بسیار مهمتر است، دوست دارم ورزشکاران این شهر با هم رشد کنیم و موفقیت‌های ورزشی را به دست آوریم.
فریبا که اخیراً به همراه سایر دوستان ورزشکارش برای کودکان زلزله زده کاشمر منطقه اجرا داشته‌اند، گفت: علیرغم اینکه استعدادیابی‌های ورزشی از مدارس باید انجام شود و آموزش و پرورش حامی ما باشد اما نه تنها این همکاری نیست بلکه حاصل تقدیرشان پس از موفقیتم در مسابقات کشوری اهدای یک لوح تقدیر بود.
رحیمیان افزود: چون استعدادیابی در میان دانش آموزان انجام نمی‌شود و نمی‌دانند در چه رشته‌ای بهتر می‌توانند بدرخشند برای همین پس از مدت کوتاهی آن را رها می‌کنند.
نبود سالن ویژه برای بانوان
او که معتقد است باید توسط یک روانشناس با خانواده‌ها صحبت شود تا اجازه دهند فرزندانشان وارد این‌گونه رشته‌های ورزشی شوند، گفت: بسیاری تمایل به حضور در رشته‌های رزمی دارند اما خانواده‌ها اجازه نمی‌دهند.
این ورزشکار با انتقاد از نبود سالن ویژه برای بانوان در شهر کاشمر گفت: سایر شهرها سالن‌هایی دارند اما امکان رفت و آمد نیست. از سویی برخی سالن‌ها هم هستند که اجاره‌شان بسیار بالاست به طوری که برای ۱.۵ ساعت باید ۳ میلیون تومان پرداخت کنیم.
وی با اظهار تأسف از اینکه شورا و شهرداری هیچ حمایتی در این خصوص ندارند، بیان کرد: چند خانم ۵۰ ساله در این رشته ورزشی با انگیزه ورزش می‌کنند و حتی یکی از آن‌ها تاکنون دو کمربند گرفته اما مشکلات و هزینه‌های بالا ما را از ادامه این مسیر ناامید کرده است.
انتهای پیام
