به گزارش صلح خبر، دکتر رضا پورحسین مشاور عالی معاون سیما، دکتر احسانی مدیر شبکه نمایش، مهندس جعفری جلوه مدیر شبکه دو، دکتر شاه آبادی معاون صدا، دکتر اسلامی مدیر اداری و مالی سیما از مدیران سازمان حاضر در این مراسم بودند و بهمن دان، فرهاد بشارتی، اصغر همت، مختار سائقی، خشایار راد، مهدی میامی،محمد سلیمی، منوچهر والی زاده، مسعود فروتن، حسن رضایی،علی دهکردی، محسن قصابیان، قربان نجفی، از جمله هنروران حاضر در مراسم ترحیم داریوش اسدزاده بودند.

مراسم را محمد اسکندری با خواندن شعری از سودابه مهیجی و خیر مقدم به مهمان ها آغاز کرد و پس از تلاوت قرآن، محمدرضا کائینی(مورخ) چند دقیقه ای داریوش اسدزاده صحبت کرد و گفت: واقعیت این است که چهره هنری استاد داریوش اسدزاده را عموما همه ملت حتی ایرانیان خارج از کشور می‌شناسند و وجهات ایشان از جنبه هنری است.  اما من می‌خواهم به جنبه مغفول از شخصیت این بزرگوار که مورد توجه قرار نگرفته و سهوا یا عمدا پنهان مانده است بپردازم.

او ادامه داد: اسدزاده ستاره را همه می‌شناسند ولی درباره اسدزاده مورخ کمتر صحبت شده است. داریوش اسدزاده در عمر خودش تقریباً یک بازه زمانی یک قرن را در تاریخ ایران مشاهده کرده بود، هر کس به طور طبیعی چنین خصلت و ویژگی داشته باشد به خودی خود و به شکل خود بنیان، مورخ خواهد بود.

این مورخ درباره این ویژگی مرحوم اسدزاده گفت: آنچه موجب شد داریوش اسدزاده در این جنبه برجسته باشد و برای یک شاهد عادی و متعارف تشخص داشته باشد عنصر روزنامه نگاری و ارتباط رجال سیاسی با عرصه فرهنگ و تئاتر بود.ایشان در دوران نوجوانی روزنامه‌نگار بود؛ و در روزنامه‌ها گزارشهای فرهنگی و هنری و سیاسی می‌نوشت.

کائینی افزود: تماشاخانه تهران در دوره ای که داریوش اسدزاده فعالیت هنری می کرد محل حضور بسیاری از سیاستمداران دوران خودش بود تاریخ نگاری این ستاره تاریخ نگاری متعارف حرفه ای نیست بلکه تاریخ‌نگاری هنری است و با مدد از نوعی نازک اندیشی هنری به اصحاب سیاست نگاه میکند.
ایشان به شکل جالبی حاشیه و متن رفتارها را با نوعی نازک اندیشی هنری بیان می‌کرد که معمولاً مورخان به آن نمی پرداختند.
او اعلام نمود: ما اگر بخواهیم سریال تاریخی بسازیم بیشتر به اطلاعاتی مثل اطلاعات آقای اسدزاده نیاز داریم تا متون رایج که در خیلی از کتب تاریخی است.

این مورخ جوان گفت: یکی از تاسف های ایشان در زندگی این بود که موفق نشد مجموعه خاطرات خودش را بنویسد؛ البته هم من بخش زیادی از خاطرات زندگی ایشان را ثبت کردم و هم ایشان در خیلی از مصاحبه ها و چهار پنج مورد کتابی که به نگارش در آوردند به این موضوع اشاره کردند.
با این حال می توان گفت که بخش زیادی از خاطرات داریوش اسدزاده از تاریخ معاصر ایران در پرده غفلت باقی ماند ایشان موفق به بیان آنها نشد یا نتوانست به دلیل شرایط تمامی آنها را با همه طول و عرضش بیان کند.

کائینی تاکید کرد: آنچه مهم است میراث تاریخی مرحوم اسدزاده است که کم از میراث هنری‌اش ندارد. او صدها فیلم و نمایش بازی کرد همه اینها در جای خودش ثبت و ضبط شده است اما خاطرات و اطلاعات بسیار گران‌سنگی هم از شرایط سیاسی و فرهنگی اجتماعی و اقتصادی ایران از اوایل قرنی که در آن هستیم تا پایان حیات داشت.

شاید بتوان گفت که آقای اسدزاده از شاهدان و مورخان شاخص نامی تاریخ معاصر بود بخش زیادی از میراثش هنوز منتشر نشده است.
کائینی در پایان از همه کسانی که با خانواده و نزدیکان داریوش اسدزاده همدلی و همراهی کردند و از خانه سینما، انجمن هنرپیشه ها، علی دهکردی، بهمن دان، شهرام گیل آبادی و فاطمه معتمد آریا تشکر کرد.

او در پایان گفت: کتابخانه نفیس و ارزشمند جناب آقای اسدزاده تماماً به خانه تئاتر اهدا شد که میراث و یادگار بسیار ارزنده‌ای است خیلی‌ها فکر می‌کردند ایشان مال و مکنت فراوانی داشتند اما در واقع او از دار دنیا همین کتابها را داشت.

او ادامه داد: در اواخر عمر شاهد بودیم که دغدغه پیدا کرده بود که پس از خودش این گنجینه را به کجا و چه کسی واگذار کند من خاطرم هست که روزی که به دیدن ایشان رفتم، با احساس شوق ابراز کردند، به این نتیجه رسیدند که این مجموعه را به خانه تئاتر واگذار کند. خوشحالم که یک روز پس از درگذشت ایشان این اتفاق افتاد.

یه گزارش صلح خبر، بعد از برگزاری عزاداری و مداحی، محمد اسکندری متن پیام تسلیت عبدالعلی علی‌عسکری، رئیس صداوسیما و مرتضی میرباقری، معاون سیما را برای حاضران خواند و مراسم پس از سخنرانی حجت الاسلام بهاری پایان یافت.

انتهای پیام