داریوش سعیدی: تیم ملی ایران، تیم اول کشور است. با حامیان متعدد. پرسپولیس هم پرطرفدارترین تیم باشگاهی ایران به حساب می آید، با طرفداران چند ده میلیونی. چقدر به نفع فوتبال است که تیم اول ایران و تیم اول باشگاهی کشورمان کنار هم باشند؟ بی شک مراوده خوب و ارتباط مناسب بین این دو تیم می تواند باعث پیشرفت فوتبال ایران شود و چه خوب است که بزرگی در این فوتبال، بتواند اختلاف برانکو و کی روش را مدیریت کند. این اختلاف حل شدنی به نظر نمی رسد چون نه کی روش آدم سازش با برانکوست و نه برانکو آدم سازش با کی روش. آنها این را به خوبی نشان داده اند. پس مدیریت کردن وضعیت موجود می تواند بهترین و موثرترین اقدام باشد.
روز گذشته کی روش ملی پوش های پرسپولیس را به ایران بازگرداند و در این بین تعدادی از هواداران پرسپولیس به فرودگاه رفتند و با شعارهایی، از بازیکنان و برانکو حمایت کردند. آنها همچین علیه کی روش شعار دادند. این رفتار نمونه بارز یک حرکت اشتباه است برای افزودن به آتش جنگ پرسپولیس و تیم ملی. اینکه عده ای ندانسته و بدون تامل، چنین اقدامی می کنند و راهی فرودگاه می شوند، بدون کار کارشناسی است. بدون اینکه حتی فکر کنند اینطور حمایت ها چقدر می تواند دو تیم بزرگ را علیه هم کند. هواداران پرسپولیس، بخشی از هواداران تیم ملی هستند. آنها از تیم ملی جدا نخواهند بود ولی این رفتار و اینگونه حمایت های عجیب، می تواند به معنای آن باشد که تکلیف هواداران پرسپولیس از تیم ملی جداست و راهها یکی نیست. اما کدام هوادار پرسپولیس می تواند علیه تیم ملی کشورش باشد؟ اصلا چنین هواداری وجود دارد؟ حال این سوال پیش می آید که آیا باشگاه پرسپولیس نمی تواند مانع از چنین اقداماتی شود؟ چرا چنین رفتارهایی باید شکاف در فوتبال ایران را بیشتر کند؟ رفتن به فرودگاه، حمایت از ملی پوش، ملی پوش هایی که قطعا ته دلشان راضی به این رفتار نبودند و سپس شعار علیه کی روش و حمایت از برانکو؛ مگر اینجا میدان جنگ است؟
43 43