صلح خبر، گروه سیاست، اوضاع بحرانی مسلمانان در میانمار باعث شده تا گروه های مختلف از ایران و دیگر کشورها به کمک آن ها بشتابند. یکی از این گروه ها، «اتحادیه امت واحده» است که اقدام به جمع آوری ۲۵۰ میلیون تومان کمک های مردمی برای مسلمانان میانماری کرده است. در همین باره با «روح الله رضوی» مسئول بین الملل اتحادیه امت واحده به گفتگو نشسته ایم.
در ادامه این گفتگو را می خوانید:
امت واحده از چه زمانی و چرا وارد فضای خیریه بین الملل شد؟
از حدود سال ۲۰۱۰ بود که ما در خلال فعالیت های بین المللی شاهد بودیم یکی از مهم ترین حیطه هایی که ظرفیت های مردمی از کشورهای مختلف دنیا در آن فعال هستند، کارهای خیریه ای در کشورهای مختلف بود. این طبعا فارغ از مجموعه هایی بود که مستقیما از سوی دولت های مختلف مورد حمایت واقع می شدند مانند یو اس اید. این تشکل های مردمی با بهره گیری از ظرفیت های مردمی اقدام به انجام پروزه های بشردوستانه در مناطق بحران زده دنیا می کردند. با توجه به غفلت شدید و کمبود چنین حیطه ای در ایران ما تصمیم گرفتیم وارد این فضا بشویم و عملا در جریان بحران خشکسالی سومالی این پروژه ها در امت واحده کلید خورد.
اینطور نبود که فقط کشورهای با حاشیه درآمدی بالا چنین فعالیت هایی بکنند خصوصا آنکه عملا این حوزه تبدیل شده بود به یکی از مهم ترین حوزه های دیپلماسی عمومی. شاید تعجب بکنید که یکی از پیشتازترین این مجموعه ها رژیم صهیونیستی است که واقعا در جاهای مختلف برای ترمیم چهره کریه و وقیح خود تلاش می کند تا این اقدامات را رقم بزند. ما دیدیم که جای ما شدیدا خالی است و از طرفی می خواستیم تمامی این فعالیت ها را به صورت مستقل و بر اساس کمک های مردمی رقم بزنیم که کار سختی بود.
برای ما این مساله سه بُعد مهم داشت؛ اولا خود آن منطقه بحران زده و آدم هایی که نیازمند فوری به کمک بودند و اینکه یک وظیفه انسانی و اسلامی بر دوش خود احساس می کردیم. ثانیا؛ از این طریق می توانستیم به صورت غیر مستقیم و نام و چهره ایران را مطرح بسازیم. هر چند یک تشکل مردم نهاد غیر رسمی بودیم. سومین نکته اینکه می دیدیم در خلال این فرآیند جمع آوری کمک و ارسال آن، کسیکه کمک می کند یک حس تعلق و اثربخشی فراملی به او دست می دهد که این حس برای ما خیلی مهم بود. احساس اینکه ما یک امت هستیم فراتر از رنگ و نژاد و ملیت و مذهب.
کمک های شما برای میانمار از چه زمانی و از کجا شروع شد؟
اولین بار در جریان بحران سال ۲۰۱۲ بود که ما از بحران در میان قوم روهینگیا میانمار مطلع شدیم و اقدام به جمع آوری کمک در هیات های مذهبی کردیم. چند ده هزار دلاری پول جمع شد که آن ها را توسط یک رابط به مرز میان بنگلادش و میانمار ارسال کردیم و در قالب ارزاق میان آوارگانی که توی جنگل زندگی می کردند توزیع کردیم؛ با نام و پرچم ایران.
از ابتدای بحران امسال هم شروع به جمع آوری کمک کردیم؛ لکن دیگر از آن سال تا کنون توانسته بودیم روش های جمع آوری کمک را ارتقا دهیم و از طریق سامانه پرداخت الکترونیکی این کمک ها را جمع کنیم. ما طبق قانون و اساسنامه امت واحده که یک تشکل فعال رسمی در عرصه بین الملل است امکان جمع آوری کمک داریم. از ابتدای بحران تا کنون که مبلغی بالغ بر ۲۵۰ میلیون تومان جمع آوری شده بصورت متوسط روزانه ۵ میلیون تومان واریزی داشتیم.
شما چطور این کمک ها را به دست مردم روهینگیا می رسانید؟
بخش اول کمک ها را توسط رابطین خود ارسال کردیم. مستحضرید که بالغ بر ۸۰ درصد از آوارگان روهینگیا در بنگلادش مستقرند. حالا چه در کمپ های رسمی آوارگان چه در نزدیکی مرز. برای همین تمرکز ما بر روی بنگلادش بود. بر اساس بررسی وضعیت دیدیم آنچه از همه بیشتر آن ها نیاز دارند کمک های بهداشتی و درمانی است. بخش اول کمک ها را برای همین صرف خدمات بهداشتی و درمانی کردیم. برای استمرار بهینه این کمک ها وارد همکاری با گروه های فعال و مطمئن مردمی از بنگلادش و پاکستان و مالزی شدیم که بتوانیم آزادی عمل هم داشته باشیم.
شنیدیم شما این کمک ها را در ایران با همکاری هموطنان اهل سنت جمع آوری می کنید.
بله کاملا درست است. یک اتفاق بسیار خوبی که رقم خورده است همین است که هموطنان اهل سنت که آن ها هم مانند همه مسلمانان دنیا دل شان برای مظلومان میانمار می تپید، کمک های جمع آوری شده میان خودشان را تحویل ما دادند. الان به شکل رسمی مجموعه «آفاق» در این پروژه با امت واحده همکاری می کند که خود این امر واقعا مبارک است که فارغ از تفاوت های مذهبی مردم ایران به مظلومین میانمار کمک می کنند.
جسته و گریخته و در شبکه های مجازی شنیده می شود که ایران با این همه مشکلات و درد و رنج و محروم چرا باید برای مردم کشورهای دیگر کمک ارسال کند؟ شما هم آیا با چنین سوالاتی مواجه بودید؟
بله طبعا؛ لکن چند نکته مهم و اساسی این وسط وجود دارد. درست است که ایران هم شاهد مصائب و مشکلاتی هست که ما هم بی اطلاع از آن نیستیم لکن اولا از یاد نبریم که برخی از بحران هایی که در دنیا رقم می خورد، شرایطی بسیار خاص را به وجود می آورد. مثلا بر سر سیل پاکستان به یکباره دفعه ۲۰ میلیون نفر آواره می شوند. همین اتفاق در ایران هم در جریان زلزله بم رخ داد. حجم بحران آنقدر بالا بود که واقعا ایران به تنهایی نمی توانست از پس آن بر بیاید و برای همین بسیاری از تشکل های رسمی و غیر رسمی به ایران آمدند و کمک کردند. خب مردم همان کشورها نمی توانستند بگویند که برای چه پول مردم کشور ما دارد خرج ایران می شود؟ این حرف غلطی است برای اینکه شرایط مقصد بحران شرایطی خاص است و این در کل دنیا پذیرفته شده است.
نکته دوم این است که اساسا این پول ها را از منابع دولتی و مردمی و عمومی ما هزینه نمی کنیم بلکه این خود مردم هستند که دارند پول می دهند و آن هم با طیب خاطر.
خب سوال این است که شما چرا چنین کاری می کنید و برای خود مردم ایران پول جمع نمی کنید؟
طبیعی است که هر کسی باید به حوزه کاری خودش بپردازد و نمی شود توقع داشت که همه، هر کاری بکنند. برای کمک به محرومین در داخل، صدها بلکه هزاران مجموعه ریز و درشت کار می کنند و البته باید بیشتر هم بشوند لکن نمی شود توقع داشت همه وارد همین حوزه بشوند.
فارغ از این ها، اساسا اگر قرار باشد منطق «چراغی که به خانه رواست» را در مورد کمک های بین المللی به کار ببریم، باید همان منطق را برای کمک های به هموطنان هم به کار برد. چون طبق این منطق آدم باید فقط و فقط به فکر خودش باشد و نه هیچ کس دیگری.
تجربه هم به ما نشان داد که کسانی که به مردم مظلومی مانند مردم فلسطین و یمن و میانمار کمک می کنند؛ کسانی هستند که بسیار بیشتر و پیشتر از دیگران به هموطنان خود کمک می کنند. مساله در اینجا خروج از خودخواهی تلاش برای کسب ملکه ایثار است.
