این مستندساز در گفتگو با صلح خبر از وضعیت بی‌سر و سامان بیمه هنرمندان می‌گوید و تاکید دارد که اگر قرار است وجدان‌مان بیدار شود، اکنون بهترین زمان است.

نقاشی با ارایه توضیحاتی درباره سختی‌های برخی از مشاغل هنری ادامه می‌دهد: جامعه هنری ایران بویژه فعالان سینما و تئاتر بیشتر در گزند بیماری هستند و شرایط دشواری مانند کرونا نشان می‌دهد وضعیت بیمه هنرمندان ما چقدر اسف‌بار است.

او با اشاره به پیگیری‌های صنفی برای اصلاح وضعیت بیمه هنرمندان که از سوی خانه سینما و انجمن مستندسازان درحال انجام است، تاکید می‌کند: تاخیر جایز نیست و نمی‌توان این مسائل مهم را به سال‌های آینده موکول کرد که اگر بی توجهی کنیم، همچنان باید شاهد چنین اتفاقات فاجعه‌باری باشیم.

این مستندساز دوران کرونا را یکی از بدترین مقاطع برای مشاغل هنری می‌داند و می‌گوید: بسیاری از هنرمندان ناچارند برای گذران زندگی کار کنند. شاید اگر کرونایی نبود، اهمیت و ضرورت بیمه بیکاری هنرمندان را درک نمی‌کردیم.

عضو هیات مدیره انجمن مستندسازان اضافه می‌کند: با احترام به همه شاخه‌های سینمایی، باید یادآوری کنم مستندسازان بیش از دیگر مشاغل سینمایی، با جامعه در ارتباط هستند، آنان همواره در بطن شرایط اجتماعی قرار می‌گیرند و خیلی اوقات شرایطی بسیار پرخطر را تجربه می‌کنند.

نقاشی با یادآوری حضور مستندسازان در بیمارستان‌های کرونایی و ساخت آثار متعدد درباره کرونا می‌افزاید: از همان اولین روزهای همه‌گیری کرونا، مستندسازان در مکان‌های بسیار پرخطری همچون بیمارستان‌ها، آرامستان‌ها و … حضور داشته‌اند. آنان نشان دادند وظیفه خود را فراموش نکرده‌اند و عاشقانه کار می‌کنند و درواقع از جان گذشته‌اند ولی باید کاری کنیم که دست‌کم از نظر معیشتی، دغدغه کمتری داشته باشند.

او با اشاره به اینکه فروردین امسال اعلام شد حق بیمه سه ماه نخست سال (ویژه هنرمندان) توسط دولت پرداخت می‌شود خاطرنشان می‌کند: فروردین امسال معاون رییس جمهوری کشور اعلام کرد دفترچه‌های بیمه به مدت سه ماه و با هزینه دولت، تمدید می‌شود ولی هنوز بسیاری از دوستان ستاره، هزینه‌ای را که شخصا پرداخت کرده‌اند، بازپس نگرفته‌اند. گویی همه اینها تبلیغاتی بود برای دولت. از طرف دیگر، همین سازمانی که اگر یک روز در پرداخت حق بیمه‌اش تاخیر کنیم، قرارداد بیمه‌مان را فسخ می‌کند، باید پاسخگو باشد که چرا از ابتدای سال حق بیمه هنرمندانی را که شخصا مبالغ را پرداخت کرده بودند، باز نمی‌گرداند.

نقاشی ابراز تاسف می‌کند: با احترام به عزت انسانی همه دوستان و همکاران‌مان باید بگویم در بسیاری از موارد ناچاریم هزینه درمان دوستانی را که در بیمارستان بستری شده‌اند، از طریق نهادها  و کمک دیگر همکاران‌مان تامین کنیم و در این گونه موارد، جای خالی دولت، قابل نقد است.

این کارگردان با تشریح تنگناهای اقتصادی بسیاری از مستندسازان در دوران کرونا، می‌افزاید: در چنین شرایطی کسی مانند هوشنگ میرزایی به ناچار باید سفر دور ودرازی به چندین شهر مختلف انجام می‌داد. او این بیماری را به جان خرید و درواقع با جانش معامله کرد تا بتواند اقساط وام یکی از بانک‌های دولتی را بپردازد.

نقاشی تاکید می‌کند: اگر قرار است وجدان‌مان بیدار شود، اکنون بهترین زمان است؛ دوره‌ای که سینمای مستند ما بسیاری از مفاخر خود را از دست داد؛ چهره‌هایی هچون خسرو سینایی، اکبر عالمی، منوچهر طیاب، کیومرث درم‌بخش و حالا هم هوشنگ میرزایی… اگر امروز این شرایط نابسامان را درست نکنیم، همچنان شاهد تکرار چنین فجایعی خواهیم بود و این مرگ‌های اندوهناک همچنان رقم خواهد خورد.

او آرزو می‌کند هرچه زودتر با تدابیری درست، وضعیت بیمه و مشاغل هنری سر و سامانی بگیرد.

نقاشی می‌گوید: اولین گام این است که بیمه با هنرمندان صادق‌تر رفتار کند. برخلاف وعده‌هایی که داده، از هنرمندانی که در بستر بیماری افتاده‌اند، حمایتی نکرده در حالیکه برای درمان کسی مانند هوشنگ میرزایی 50 میلیون تومان هزینه شد.

هوشنگ میرزایی ۲۱ اسفند ماه بر اثر ابتلا به کرونا درگذشت. او پس از ابتلا به کرونا در صفحه شخصی اش نوشت که به دلیل مشکلات مالی پذیرفته به خاطر مبلغ اندکی که بتواند قسط های بانک اش را بدهد،چند کارگاه فیلم سازی در شهرهای مختلف داشته که در آنجا به کرونا مبتلا شده است.

انتهای پیام