به گزارش صلح خبر، سومین نمایشگاه مشترک مجسمه‌سازی دانشجویان دانشگاه تهران، دانشگاه هنر و دانشگاه هنر نیشابور با عنوان «دو واحد مجسمه‌سازی» تا ۲۵ بهمن ماه در خانه هنروران ایران برپاست.
با ورود به نمایشگاه «دو واحد مجسمه‌سازی» بازدیدکنندگانی را می‌بینیم که در حال صحبت با سازندگان آثار هستند. تعدادی از آنها دوستان شرکت‌کنندگان و یا آشنایان آنها هستند. صدای برخی از بازدیدکنندگان به گوش می‌رسد که از کیفیت آثار راضی هستند و معتقدند که امسال کارها با کیفیت بهتری برگزار شده است.
در گوشه‌ای نیز دبیر جشنواره به چشم می‌خورد که در حال توضیح دادن درباره آثار به برخی از بازدیدکنندگان است.
نمایشگاه همزمان با برگزاری بخش عکس‌های انقلاب جشنواره تجسمی فجر در خانه هنروران افتتاح شده است. این نمایشگاه در دو سالن روبه‌روی هم در خانه هنروران در حال برگزاری است. در بین آثار این نمایشگاه که تعداد آنها به ۴۱ اثر می‌رسد و به گفته بیژن غنچه‌پور دبیر نمایشگاه با موضوع آزاد به نمایش گذاشته شده‌اند، تنوع نسبتاً خوبی وجود دارد.
در بین بازدیدکنندگان نمایشگاه، افراد عرب‌زبانی دیده می‌شوند که در طبقه پایین خانه هنروران در حال بازدید از نمایشگاه عکس‌های انقلاب هستند. از چهره این افراد معلوم است که کارها برایشان جذاب بوده است. زمانی که غنچه‌پور از برخی شرکت‌کنندگان حاضر در محل برگزاری نمایشگاه می‌خواهد که به سوالات خبرنگار صلح خبر پاسخ دهند برخی از آنها با چهره‌ای خجالت زده می‌پرسند که آیا قرار است صدایشان نیز ضبط شود؟ و اگر اینگونه است صحبتی نخواهند کرد و ترجیح می‌دهند با صحبتی کوتاه کار را تمام کنند. ولی در ادامه وقتی مطمئن می‌شوند که قرار نیست صدایشان پخش شود حاضر به گفت‌وگو می‌شوند.
یکی از دانشجویان دانشگاه تهران به نام الهام شکری دو اثر به نام‌های مسخ و گور واره در نمایشگاه دارد.
در دو اثر او احجام شبیه به استخوان‌های انسان به وضوح دیده می‌شود. خود او درباره کارهایش می‌گوید: «اثر مسخ برگرفته از نمایشنامه مسخ است. در واقع ما باید نمایشنامه مسخ را مطالعه می‌کردیم و با برداشت خود از آن و یا کلیدواژه‌ای که درباره داستان پیدا می‌کردیم، یک اثر می‌ساختیم. کلیدواژه‌ای که من از این نمایشنامه برداشتم خلأ و از هم‌پاشیدگی داستان بود. کاری که الان ساخته‌ام در اصل باید یک کار بزرگ و محیطی باشد که مخاطب با نگاه به اثر تخریب و خلأ آن را حس کند و با آن درگیر شود. در حال حاضر نیز که به اثر نگاه می‌کنیم یک حجم توخالی شبیه به اعضای بدن انسان می‌بینیم که خلأ و تخریب را به نمایش گذاشته است.»
او همچنین درباره اثر «گور واره» خود بیان می‌کند: «این اثر یک مجموعه است که سال گذشته بخش دیگر از آن را ارائه داده بودم که ترکیبی از گوشت و استخوان ستون مهره‌هاست. در این کار بافت گوشت که قابلیت تجزیه شدن دارد در حال تخریب است و این کار در اصل چرخه مرگ را به نمایش گذاشته. همچنین مهره‌ها در حال غلبه کردن به بافت گوشت هستند و درواقع بافت روی گوشت در اصل استخوان است. در این اثر غلبه مرگ به بافت انسان را می‌بینیم.»
در یکی از کارها به نام «تنه درخت» که با پلاستیک کار شده است، تأثیر و نفوذ انسان و زباله‌های پلاستیکی را بر روی طبیعت می‌بینیم. در واقع ستاره در این اثر قصد داشته به ما نشان دهد که چگونه با رفتارهای غلط خود باعث تخریب درختان و طبیعت می‌شویم. این اثر متعلق به نگین شریفی است.
در ادامه به دو اثر به نام‌های «ققنوس» و «کمان اِی» ساخته سروش صناعی فرید می‌رسیم. این دو اثر که با یکدیگر ارتباط مفهومی دارند، از سنگ مرمریت مشکی، فلز و فولاد ساخته شده‌اند.
در توضیحات این دو اثر آمده است: «سیاهچاله‌های فضایی، تنها اجسامی در جهان هستی هستند که با نیروی جاذبه خود توانایی ربایش هر چیزی حتی نور را دارند. دانشمندان بر این باورند که آنها هنگامی تشکیل می‌شوند که یک ستاره در پایان عمر خود در خود فروپاشیده می‌شود و تبدیل به یک جسم بسیار چگال شده که با خمیدگی در فضا و زمان باعث به وجود آمدن میانبر یا پلی به دنیایی نامعلوم و یا تاریکی مطلق می‌شود. هر ماده‌ای که از افق رویداد یا اصطلاحاً نقطه بی‌بازگشت این اجسام عبور کند دیگر امید به بازگشت آنان نخواهد بود و به صورت مارپیچی در سیاهچاله به سمت سرنوشت تاریک خود فرو می‌رود. با وجود دهه‌ها مطالعه بر روی سیاهچاله‌ها این ” هیولای کیهانی” هنوز ناشناخته است. “کمان اِی” از مجموعه افق رویداد، الهام گرفته از رویدادی طبیعی است که با متریالی طبیعی ساخته و پرداخته شده است. رویدادی که در آن سیاهچاله‌ها و نور در قالب سنگ و فلز آمده و با بیانی فرمالیستی، این پدیده فضایی که دارای پیچیدگی‌ها و مجهولات بسیار می‌باشد را در قالب یک فرم بازگو و قابل درک می‌کند.»
صناعی‌فرید درباره این اثر می‌گوید: «بیشتر بر روی فضای‌های سیاهی و سفیدی، امید و ناامیدی تأکید داشته‌ام که بر روی کارهایم نیز این نکته دیده می‌شود؛ چراکه در بعضی جاها صاف و صیقلی است و در بعضی جاها زمخت. درواقع کار من بیشتر یک تضاد را بیان می‌کند.»
آلاله توپچی از دانشگاه هنر که با اثر «پاپیه ماشه» در نمایشگاه شرکت کرده، می‌گوید که هدف خاصی از ساخت اثر خود نداشته و صرفاً نمی‌خواسته مفهوم خاصی را منتقل کند.
او ادامه می‌دهد: «قبل از کامل شدن اثر تنها طراحی می‌کردم و فیگور دوست داشتم و روی آن کار می‌کردم. بعد از مدتی تصمیم گرفتم برای کارم دست درست کنم و به مرور با ساخت کارهای مختلف به این کار رسیدم.»
در بین آثار سالن اول نمایشگاه «دو واحد مجسمه‌سازی» یک اثر به نام «آزمایشگاه خود آ» در قالب سرم و موی قرمز و مشکی به چشم می‌خورد که دور آن نوارهای قرمز کشیده شده است. جهانبخش امیر بیگی دانشجوی دانشگاه تهران سازنده این اثر توضیح می‌دهد: «نزدیک به ۲۰ ماه است که یک پروژه با متریال اصلی مو را شروع کرده‌ام. در این کارها مو نشانه‌ای از انسان است که یکی از عوامل اصلی تأثیرگذار در فیزیک و ماهیت انسان است و هر تغییر و تحولی که بخواهد در زندگی انسان به وجود بیاید مو از آن تأثیر می‌پذیرد. در رابطه با این کار دو متریال اصلی مو و سرم (پلاستیک) دیده می‌شود. خود این کار درباره خلقت انسان بحث می‌کند. در خود این کار ما شاهد دو فرم مختلف هستیم. درواقع موی مشکی نشان دهنده ماهیت مرد و موی قرمز نشان دهنده ماهیت زن است.»
در کار می‌بینیم که موها از سرم پایین می‌آیند و بر روی زمین با هم ترکیب می‌شوند. او درباره استفاده از مو می‌گوید: «یک بار زمانی که در حمام مشغول شستن موهای خود بودم دیدم که با خیس شدن موهایم چگونه فرم و حالت آنها تغییر می‌کند و به این نتیجه رسیدم که مو می‌تواند نشانه خوبی از انسان باشد. به همین دلیل مو را زیر میکروسکوپ بردم و درباره آن آزمایش کردم. در مدت زمانی که درباره آن تحقیق می‌کردم متوجه شدم که مو یک سری ماده زائد بدن است که طی مدت از بدن خارج می‌شود. با این تحقیقات به یاد خلقت انسان افتادم و اینکه چقدر خلق بشر درست و موفق بود؟»
او همچنین درباره دلیل استفاده از سرم در کارش می‌گوید: «مدتی درگیر یک سری بیماری بودم و سرم برای من حکم واسطه‌ای را داشت که باعث نزدیک شدنم به بهبودی می‌شد. درواقع این سرم وسیله‌ای برای نجات من از یک مرگ حتمی و بازگشت دوباره‌ام به زندگی بوده و من به گونه‌ای خودم را به سرم مدیون می‌دانستم.»
اشکان نژاد ابراهیمی دانشجوی تازه فارغ‌التحصیل شده از دانشگاه تهران که با دو اثر «موقعیت مرد نشسته و نیمکت» و «بطری و لیوان‌ها» در نمایشگاه شرکت کرده، درباره آثار خود بیان می‌کند: «کار من قرار بود همراه با توضیحات به نمایش گذاشته شود ولی به نظر می‌رسد یک سری مشکل در این مورد به وجود آمد و این امر میسر نشد. این دو اثر جزو یک پروژه چند بخشی هستند که در آن چیدمان مجسمه، تصاویر دیجیتال و ویدئو وجود دارد.»
او ادامه می‌دهد: «همه این آثار مربوط به یک پدیده علمی هستند که در ۱۰ سال گذشته وارد ادبیات علمی فیزیک، نجوم و ستاره شناسی شده که درباره ماده تاریک و انرژی تاریک است. در واقع ۹۵ درصد مواد تشکیل دهنده این دنیا قابل دیدن نیست. همچنین بخشی از این مجموعه مربوط به خیال‌پردازی من درباره این پدیده است. در واقع دلیل استفاده‌ام از رنگ مشکی برای ابزاری که در دنیا با چشم عادی با رنگ‌های مختلف قابل دیدن هستند این بوده که این چرخه را برعکس کنم و چیزهای قابل دیده شدن را با رنگ مشکی و خیالاتم را به صورت رنگی به تصویر بکشم و آنچه که نادیدنی است قابل دیدن شود.»
نژاد ابراهیمی تصریح می‌کند که کل این کار درباره تنها نبودن است. درواقع می‌خواهد بگوید که عناصر تنها نیستند ولی در کل قصد بیان مفهوم خاصی را نداشته و بیشتر به دنبال انتقال حس بوده‌ام.
در بخش ورودی سالن شماره یک نمایشگاه «دو واحد مجسمه‌سازی» یک اثر به نام «مث» که یک کلیسا بر روی دو پا است، دیده می‌شود. حالت قرار گرفتن پاها همانند کودکی است که از کرده‌ی خود پشیمان است و اضطراب دارد.
شیوا نصیری دانشجوی دانشگاه هنر، سازنده این اثر بیان می‌کند: «”مث” قطعه‌ای موسیقی مذهبی غمگین است که در کلیساها اجرا می‌شود. در کل قصد داشته‌ام به اتفاقات و خبرهای بد کلیساها درباره تجاوز و … اشاره کنم که دستگاهی مذهبی به بزرگی کلیسا نیز چنین جریاناتی را دارد و گاهی مسائل مذهبی به جای کمک به انسان به آنها صدمه می‌زند.»
بیژن غنچه‌پور دبیر برگزاری نمایشگاه «دو واحد مجسمه‌سازی» به صلح خبر می‌گوید: این نمایشگاه توسط انجمن مجسمه‌سازان ایران برگزار شده و تا تاریخ ۲۵ بهمن ماه برپا خواهد بود. نمایشگاه «دو واحد مجسمه‌سازی» با موضوع آزاد برگزار شده و برای برگزاری نمایشگاه انتظار کارهای خیلی قوی و با کیفتی را از شرکت کنندگان نداشته‌ایم چراکه کارها دانشجویی هستند ولی با این حال کیفیت آثار جزو اولویت‌ها برای داوری بوده‌اند و در نهایت نیز کارهای خلاقانه و با کیفیت به نمایشگاه راه یافته‌اند.
او اضافه می‌کند که داوری‌ها به گونه‌ای صورت گرفته که دانشجویانی که رد شدند ناامید نشوند و سال‌های بعد نیز در نمایشگاه شرکت کنند.
در سومین نمایشگاه «دو واحد مجسمه‌سازی» ۴۱ اثر از ۳۵ دانشجوهایی به نام‌های احسان گرمسیری، اشکان نژاد ابراهیمی، اکبر صدری، آلاله توپچی، الهام شکری، پونه رجب دوست، جهانبخش امیر بیگی، سین شیری درنا فابری، دلآرام ایزدی، دنیا فاضل نیا، سارا آبیار، سبحان هاشمی‌پور، ستایش اکبریان، سروش صناعی فرید، سولماز اعلمی، سیاوش روغنیان، سینا خاتمی، شقایق قلی‌خانی، شهرزاد اکبری، شیوا نصیری، فاطمه الساعدی، کمند یعقوبی، مانی رمهرزی، محمدحسین خاتمی‌فر، محمدمهدی وزیرپور، مریم امیر، مهشید میرعزیززاده، میلاد شهرآبادی، نرگس تخت‌کشیان، نگین شریفی، نیما فصیح، هانیه محمودی، هما کیانی، وحید پاپی‌راد حضور دارند.
انتهای پیام
