مهوش شیخ‌الاسلامی می‌گوید: نشان دادن چهره افراد در یک فیلم مستند، حتی اگر رهگذری در خیابان باشد اصول و قاعده خود را دارد.
در پانزدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت، فیلم‌هایی به نمایش در آمده‌اند که برخی از آن‌ها موضوع حریم شخصی را در سینمای مستند به چالش می‌کشند و بحث‌هایی پیرامون آن‌ها به وجود آمده است. برخی مستندسازان معتقدند در ساخت مستند که در واقع برداشت و بازتابی از واقعیت است باید حریم شخصی افراد رعایت شود ولی برخی دیگر بازگویی یا افشای یک حقیقت را بر حفظ حریم شخصی کسانی که مقابل دوربین هستند، برتر می دانند.

در این باره مهوش شیخ‌الاسلامی که مستندهایی همچون «ماده 61» درباره زنانی که به آن‌ها تجاوز شده و برای دفاع از خود مرتکب قتل شده‌اند یا «قاتل و مقتول» را درباره زنانی که همسران خود را کشته‌اند، ساخته است درگفت‌وگویی کوتاه با صلح خبر بیان کرد:‌ وقتی در زندان اوین فیلم می‌ساختم از تمام زنانی که آنجا بودند ، خواستم با کمال میل  جلوی دوربینم حاضر شوند و به هیچ عنوان دوست نداشتم کسی با نارضایتی حرف بزند یا تصویرش نشان داده شود. شخصاً هم چنین کاری را دوست ندارم و هیچ وقت آن را انجام نداده و نخواهم داد.

او درباره اینکه در مستندسازی چه زمانی می‌توان از مرز حریم شخصی افراد عبور کرد و چقدر چنین روشی حتی برای نشان دادن یک موضوع مهم، حرفه ای و اخلاقی است؟ گفت: تا جایی که می‌دانم این کار نه اخلاقی است و نه حرفه‌ای، شاید جدیدا اخلاقی و حرفه‌ای شده باشد، اما نسل من هرگز این کار را انجام نمی‌داد. ما اینطور آموزش دیدیم که حتی اگر فرد مقابل مجرم باشد، باید حریم شخصی او رعایت شود و به حضورش مقابل دوربین رضایت داشته باشد.

کارگردان مستندهای «خانه دوم»، «به کجا تعلق دارم»، «سپیدجامگان» و «برد شیر» تاکید کرد:‌ گاهی ممکن است فیلمبرداری در طبیعت انجام شود و این چیزها خیلی مطرح نباشد چون شاید باید دوربین را گرداند و صحنه‌ای را شکار کرد ولی به طور کلی در پیاده‌رو هم وقتی فیلم می‌گیریم باید با اصولی انجام شود، این طور نیست که بتوانیم تصویر هر کسی را نشان دهیم.

انتهای پیام