نیو صدر: 1995 برلین، سیاستمداران و دانشمندان برای اولین بار دور هم جمع شدند تا برای 10 روز درباره مسئله ای که به تازگی نسبت به آن شناخت پیدا کرده بودند بحث کنند؛ گرمایش جهانی.

آنها به مسئله ای پی برده بودند که شاید ده ها سال دیگر زندگی در کره زمین را وحشتناک کند، مسئله ای که پیامد آن شاید آینده‌ای وحشتناک برای زمین داشته باشد؛ خاورمیانه منطقه‌ای غیر قابل زندگی برای انسان ها شود، بسیاری از شهرهای بزرگ مثل نیویورک، میامی و … به زیر آب بروند، تعداد طوفان‌های شدید زیاد شود، حیوان‌های زیادی منقرض شوند، شیوع بیماری هایی مثل مالاریا افزایش یابد و …

20 سال بعد از کنفرانس برلین، پس از شکست های فراوان برای پیدا کردن راه حلی برای نجات کره زمین از آینده وحشتناک خود سال گذشته در پاریس در بیست و یکمین جلسه ای که سران جهان با یک دیگر داشتند، سران 174 کشور بر سر راه حلی برای نجات کره زمین توافق کردند، توافقی که برخی آن را یک «توافق تاریخی» خواندند و برخی هم آن را یک فریب کاری.

سهم ایران در گرم شدن کره زمین

در این توافق هر کشور با توجه به امکانات خود و سهمی که از گازهای گلخانه ای تولید می کند، متعهد شده است که تا سال 2030 مقداری از انتشار گازهای گلخانه ای خود را کاهش بدهد.

چین و ایالت متحده آمریکا عامل اصلی تولید 44 درصد گازهای گلخانه ای در جهان هستند و تعهدات آنها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در جهان مهم است.

اما ایران هم که یکی از 174 کشوری بود که توافق پاریس را امضا کرد، از 10 کشور اصلی انتشار دی اکسید کربن در جهان است این توافق را امضا کرده است و باید ححتما ضمانت خود را برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای اجرا کند.

ضمانت ایران برای نجات کره زمین

مطابق با کنوانسیون بین المللی تغییر اقلیم ایران متعهد شده است که تا سال 2030، 12 درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را کاهش بدهد، 4 درصد ایران کاملا داوطلبانه است و 8 درصد پس از حذف تحریم‌ها و کمک های فناوری است و در حال حاضر به نظر می رسد قسمتی که 8 درصد را مشروط کرده رفع شده است یعنی باید برنامه ریزی 12 درصد داشته باشیم.

میزان تعهد ایران برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای، نسبت به تعهد های کشور های دیگر اینگونه است:

محسن ناصری، مدیر طرح ملی تغییر اقلیم سازمان حفاظت از محیط زیست چندی پیش در میزگردی در خبرآنلاین در رابطه با اینکه آیا تعهد ایران برای کاهش گازهای گلخانه کم است یا نه گفت: «به هر حال وقتی پولی وارد کشور می شود، ضریبی برای آن در نظر گرفته می شود به عنوان ضریب جذب که چقدر می توانیم از آن استفاده کنیم. درواقع امکان عملیاتی کاهش میزان بیشتری گاز گلخانه ای برای ما وجود دارد اما باید متوجه توان جذب کشور هم باشیم. اگر عددی که اختیار کردیم کمتر از پتانسیل واقعی کشور است، متاثر از توان جذب ما است؛ توان جذب مالی، توان جذب فناوری و … شما فکر کنید اگر امروز تمام درهای مالی و فناوری به ایران باز شود، آیا می توانیم از همه این فرصت ها استفاده کنیم؟ واقغا نمی توانیم زیرا یک ضریب کاهنده ای وجود دارد که به آن ضریب جذب می گویم که متناسب با آن باید حرکت کنیم. با چنین نگاهی ما سعی کردیم عددی که متعهد می شویم واقع بینانه باشد.»

اگر تعهداتمان را اجرا نکنیم چه اتفاقی می‌افتد؟

یکی از انتقادهای اصلی که به توافق پاریس می شود و یکی از علل اصلی که جیمز هانسن پدر تغییر اقلیم جهان این توافق را یک فریب کاری می خواند نبود هیچگونه مکانیزم الزامی در این توافق است و همانطور که عوامل این توافق گفته اند، توافق پاریس بر معیار ترغیب است نه اجبار.

یعنی اگر کشوری این توافق را امضا کند ولی آن را اجرا نکند،هیچ قانونی این کشور را جریمه نمی کند.

از سوی دیگر حمید چیت‌چیان، وزیر نیرو هفته گذشته حرف دیگری در رابطه با این تعهد زد و عواقب اجرا نکردن تعهدات پاریس گفت: چنانچه ایران نتواند به تعهدات خود عمل کند تحریم‌هایی وضع می شود که به مراتب بیشتر از تحریم هایی است که در زمان انرژی هسته ای به کشور تحمیل می شود.

پس کدام یکی از این حرف ها درست است؟ آیا در توافق پاریس برای ایران اجباری وجود دارد؟

ناصری در این باره به خبرآنلاین می‌گوید: هنوز مکانیزم الزامی در توافق پاریس وجود ندارد اما این عقلا قطعی است که عدم توجه به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای سرزنش بین‌المللی را به همراه دارد که در پیرو آن تحریم ها ایجاد می شود.

او ادامه داد: من هم معتقدم اگر کشوری تعهدات خود را اجرایی نکند، برخورد جدی از سوی کشور های دیگر می بیند.

47237