به گزارش صلح خبر، زنی در جزیره لسبوس از کودک خود در برابر پلیس ضدشورش یونان محافظت می‌­کند. پلیس سعی دارد از سوار شدن پناهندگان در یک قایق مسافربری به مقصد آتن جلوگیری کند.

اگر حقیقت را اولین قربانی جنگ بدانیم، دومین قربانی هم به احتمال زیاد همان چیزی است که در حال حاضر مردم سراسر جهان ارزش واقعی آن را درک کرده­‌اند: مراقبت­‌های درمانی.

خانواده­‌هایی که از درگیری فرار می­‌کنند و یا هم اکنون در مرکز آن هستند به خوبی می­‌دانند که کمک­‌های درمانی در مناطق جنگی امتیازی کمیاب و ارزشمند است. در میان وحشت بمب و گلوله، یک مرکز درمانی فعال مانند چشمه آب زندگانی در وسط بیابان است. با این حال شکی نیست که کارکنان درمانی در چنین وضعیتی مجبور به کار اضافه شده و با مشکل کمبود منابع روبرو هستند.

فقدان مراقبت­‌های درمانی باعث این همه ترس و وحشت از ورود بی‌رحمانه بیماری کووید ۱۹ به مناطق جنگی شده است: این بیماری می­‌تواند تهدیدی جدی برای زندگی کسانی باشد که در مناطق جنگی دیگر نه نامی دارند و نه هویتی. با این حال، سازمان متبوع من سعی در شناسایی و کمک به افراد و خانواده­‌هایی دارد که اکنون در انتظار توفانی سهمگین نشسته­‌اند.

به عنوان ریاست کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ (ICRC)، بارها شاهد صحنه­‌های تلخی بوده­‌ام که قربانیان جنگ با آنها روبرو هستند. ما به کسانی که به شدت دچار سوءتغذیه هستند غذا می­‌دهیم، به درد و دل قربانیان تجاوز جنسی گوش فرا می­‌دهیم، اعضای خانواده­‌های پراکنده را به هم می­‌رسانیم و بر زخم­های جنگ مرهم می‌گذاریم.

خلاصه اینکه ما شاهد بدترین اتفاقات در جهان هستیم و به همین دلیل است که از رهبران و دولت­‌های جهان می­‌خواهم که به دقت به حرفم گوش کنند: من ترسیده­‌ام.

سربازی در مرز باترُوچی بین صربستان و کرواسی بر روی یک نفربر زرهی نشسته است.

من ترسیده­‌ام؛ چون ویروس کرونا حتی از ظرفیت­ کشورهای غربی با زیرساخت­‌های درمانی پیشرفته هم فراتر رفته است.

من ترسیده­‌ام چون وقتی پای این ویروس به زندان­‌های بدون امکاناتی در جای جای دنیا برسد، ظرفیت پایین درمانی و بهداشتی فعلی با شیوع بیماری ترکیب و اوضاع وخیم­‌تر خواهد شد.

من وحشت دارم از زمانی که کووید ۱۹ به اردوگاه­‌های پرازدحام و سرپناه­‌های موقت پناهندگان برسد، که در آنها فاصله­‌گذاری اجتماعی ممکن نیست و منابع هم ناچیزند.

کودکان، والدین و به خصوص پدر و مادربزرگ­‌هایی که در این قبیل مکان­‌ها هستند؛ به زودی در برابر این بیماری به حال خود رها خواهند شد. به همین دلیل است که از دولت­‌ها و گروه­‌های بشردوستی مانند سازمان متبوع خودم قویاً می­‌خواهم تا هر کاری را که از دستشان برمی­‌آید، انجام دهند تا به این قبیل افراد آسیب­‌پذیر کمک نمایند.

این موضوع مدت­‌هاست که به یک ضرورت تبدیل شده است. امروزه کمک به کسانی که کمترین توانایی را برای دفاع از خود در برابر بیماری دارند یک واجب اخلاقی و سیاسی­‌ است، حتی و به خصوص با بروز آثار اقتصادی فلج­‌کننده این بحران بهداشتی جهانی ما می­‌توانیم و باید از آلامی که این بیماری برای افراد آسیب­‌پذیر ایجاد می­‌کند، بکاهیم.

شرکت راند (Rand) در تحقیقی در سال ۲۰۱۶ دریافت که افغانستان، هائیتی، یمن و ۲۲ کشور دیگر در آفریقا در مجموع ۲۵ کشوری هستند که بیشترین آسیب­‌پذیری را نسبت به شیوع بیماری­‌های عفونی دارند. بیشتر کشورهایی که در میان ۱۰ کشور از آسیب­‌پذیرترین کشورهای دنیا هستند، در واقع مناطق جنگی هستند.

پلیس در حال بررسی سلامت کسانی است که وارد اردوگاه پناهندگان کِلِیدی در منطقه سِرِس در یونان می­‌شوند. این اردوگاه در نزدیکی مرز بلغارستان است.

کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ در حال ایجاد تغییرات عمده در فعالیت­‌های کمک­‌رسانی خود می­‌باشد تا بر شرایط فعلی حاکم بر کارمان و واقعیت ناشی از این بیماری انطباق داشته باشد. در تأسیسات درمانی که در کشورهایی مانند سوریه، سومالی و عراق از آنها حمایت می­‌کنیم، در حال افزودن به ذخایر منابع ضروری و پیاده‌­سازی جدی­‌تر اقدامات پیشگیرانه و کنترلی هستیم.

کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ در زندان­‌هایی در بیش از ۵۰ کشور با مقامات همکاری می­‌کند تا روند غربالگری پزشکی و اقدامات پیشگیرانه برای زندانیان جدید، ملاقات‌کنندگان، نگهبانان و دیگر کارکنان زندان تقویت شود. ما همچنین از عملیات ضدعفونی حمایت کرده و اقلام بهداشتی را بین آنان توزیع می­‌کنیم. قبلاً شاهد بوده­‌ایم که چنین اقداماتی از گسترش وبا و ابولا در زندان­‌های گینه، لیبریا و جمهوری دموکراتیک کنگو جلوگیری کرده است و باید همین کار را هم در مورد کووید ۱۹ انجام دهیم.

هم اکنون باید گام‌­های مهمی را برداریم. اما یک مرحله مهم دیگر هم هست: کمیته بین‌­المللی صلیب سرخ و دیگران باید کماکان به کارهای دیگری که به کووید ۱۹ ارتباطی ندارد هم ادامه دهند. مثلاً در هفته­‌های اخیر بیمارستان­‌هایی که از آنها در سودان جنوبی پشتیبانی می­‌کنیم بیش از ۱۴۵ بیمار با جراحت گلوله را پذیرش کرده‌اند. این افراد هم به کمک نیاز دارند.

واقعیت تلخ آنکه برای مردم جنگ‌­زده، کووید ۱۹ یک تهدید خطرناک دیگر بر روی تهدیدهای قبلی­ است. به همین دلیل است که دبیرکل سازمان ملل درخواست آتش‌­بس جهانی را مطرح کرده است. باید به کنش‌گران بشردوست تمام فضای لازم داده شود تا در مقابل این همه‌­گیری واکنش نشان دهند.

آرامِلیس رودریگز کاستیلو، یک مهاجر ونزوئلایی با کودکان خود خاویِلیس (ایستاده) و آراکِلی در یک پناهگاه در لیما. دولت پرو به منظور پیشگیری از شیوع کرونا، آزادی رفت و آمد و اجتماعات را به حالت تعلیق درآورده است.

پاسخگویی همزمان ما به مسائل ناشی از درگیری و کووید ۱۹ به دلیل اقدمات حیاتی که باید برای مهار همه­‌گیری انجام شود، کار بسیار سختی است. محدودیت در سفر مانع گردآوری کمک‌­های بشردوستانه شده و جلوی ورود تیم‌­های ما به کشورها و تأمین منابع لازم را می­‌گیرد.

 البته ما تلاش داریم تا بر این چالش‌­ها فائق آییم، اما در اینجا از تصمیم­‌گیرندگان می‌­خواهیم تا برای فعالیت‌­های درمانی و بشردوستانه استثناء قائل شوند.

اگر کمک‌­رسانی یک وظیفه اخلاقی­ست، دولت‌­ها و دیگر کنش‌گران مسلح باید در مناطق درگیری از ایجاد فضای بشردوستانه­‌ای بی­‌طرف و بی­‌غرض حمایت کنند، نه آنکه با وضع مقررات و محدودیت­‌های بیشتر بر مشکلات این کار بیافزایند. همگان باید از کرامت انسانی حمایت کنند، نه اینکه افراد را به حاشیه رانده و آنان را از حقوق خود محروم و بدنام نمایند.

می‌­ترسم که حمله کووید ۱۹ به آسیب‌­پذیرترین افراد جهان حمله­‌ای بسیار بی­رحمانه باشد. زمان کمی در دست است، اما اکنون باید با همدیگر همکاری کنیم و تا جایی که می­‌توانیم از رنج مردم بکاهیم.

دولت­‌ها، طرف­‌های متخاصم و مقامات باید رفتار خود را تغییر دهند. این ویروس هیچ مرزی نمی­‌شناسد و پیامد عدم پاسخگویی و فقدان منابع برای زندانیان و پناهندگان می­‌تواند سراسر جهان را تحت تأثیر قرار دهد.

انتهای پیام