به گزارش صلح خبر، جشنواره فیلم فجر در دومین دوره برگزاری اش، در سال 62 همچنان از 12 تا 22 بهمن ماه برگزار شد و این دوره دبیر ثابتی نداشت و آن طور که در کتاب مرور 30 دوره جشنواره فیلم فجر آمده است: این دوره بصورت شورایی مرکب از نمایندگان وزارت ارشاد و بخش فرهنگی بنیاد مستضعفان برگزار شد و سخنگویی برای جوابگویی رسمی ( ابوالحسن علوی طباطبایی ) انتخاب شد.

هیات داوران در این دوره هیچ فیلمی را به عنوان بهترین فیلم مطلق واجد شرایط ندانستند و هیچ ستاره زنی را  به عنوان برگزیده معرفی نکردند.

آن طور که گفته می شود، قطع شدن پیاپی برق سینماها و لو رفتن برگزیدگان قبل از اختتامیه ،از حواشی جشنواره فیلم فجر در دوره دوم بوده است.

هیات داوران این دوره در دو بخش،داوری کردند.

در بخش حرفه ای، هیات داوران را سید محمد بهشتی، مهدی حجت،اکبرعالمی،منوچهر عسگری نسب،مهدی کلهر،محمد علی نحفی و سینا واحد. تشکیل می دادند.

با اینکه هیات داوران برگزیده بطور مطلق نداشت اما جایزه ویژه هیات داوران به “دیار عاشقان” حسن کاربخش رسید و در بخش کارگردانی :لوح زرین به خسرو سینایی برای “هیولای درون”، برای فیلم نامه به علیرضا داودنژاد و ابراهیم مکی برای فیلم نامه “جایزه” ، ستاره نقش اول: حسین پرورش “نقطه ضعف”،ستاره نقش دوم :پرویز پرستویی برای “دیار عاشقان”،تدوین حسین زندباف برای “مرگ سفید”،موسیقی متن : عباس دبیر دانش برای “چشم تنگ دنیادار”، فیلمبرداری: اسماعیل امامی برای “هیولای درون”، بهترین فیلم کوتاه: عباس کیارستمی برای “همسرایان”، اهدا شد.

محسن مخملباف در این دوره پر کار است و سه فیلم دارد، “استعاذه”، “توبه نصوح” و “دو چشم بی سو”.

در بخش آماتور: مرتضی پور اظهری،مجید جوانمرد،حمید دهقان پور،حجت الله سیفی، هیات داوران را تشکیل می دادند.

اما در بخش پایانی این گزارش تارخچه وار، یادی کنیم از خسرو سینایی که طی چند ماه گذشته بر اثر ابتلا به کرونا درگذشت،این کارگردان برجسته ، همسرش فرح اصولی (ستاره نقاش) به تازگی درباره جایزه ای که از دوره دوم جشنواره گرفته، گفته است: من در این فیلم چند کار انجام می‌دادم و با آقای سینایی همکاری می‌کردم؛ هم دستیار ایشان بودم، هم عکاس پشت صحنه و هم گرافیست.

این ستاره در گفتگوی که با بولتن جشنواره داشته به خاطره جالبی از پشت صحنه «هیولای درون» اشاره می کند و می گوید: “در صحنه آخر فیلم که آتش‌سوزی است، به دلیل این‌که آن موقع جلوه‌های ویژه چندان مرسوم نبود، چون خود آقای سینایی اسکیت‌باز حرفه‌ای بودند، به پایش اسکیت بست و همه را از اتاق بیرون کرد. فقط فیلم‌بردار، دستیار، خودش، من، آقای رشیدی و آقای اسکندری که مسئول نور بودند، در اتاق ماندیم و آقایی که مسئول جلوه‌های ویژه بودند. آقای سینایی با طراحی ویژه خواستند آن صحنه را خودشان فیلم‌برداری کنند و با اسکیت از میان شعله‌های آتش آن صحنه را با دوربین گرفت. او با دوربین در میان شعله‌های آتش می‌چرخید و ما هم مثل موج دریا باید روی زمین می‌خوابیدیم تا صحنه دقیقاً همان چیزی که خودش می‌خواست، دربیاید. یک لحظه یک تکه از پرده که آتش گرفته بود، پایین و روی سیم برق افتاد. جان همه‌مان در خطر بود و مرگ را جلوی چشمانمان دیدیم. به آقای سینایی می گفتم تو این کارها را می‌کنی، اما من دوست دارم زنده بمانم و به نقاشی ادامه دهم.”

فرح اصولی درباره نقاط قوت فیلم توضیح می دهد:”یکی از نقاط قوت فیلم بخش‌هایی بود که با خود روستاییان کار کرده بودیم و هر کس نقش خودش را بازی می‌کرد. این بخش را خود آقای سینایی هم خیلی دوست داشتند، چون بسیار قابل درک بود و به همین دلیل هم تاثیر شد. اما آقای سینایی اساسا خیلی اهل فضای جشنواره نبودند. یادم است فیلم «در کوچه عشق» اولین فیلمی بود که بعد از انقلاب به جشنواره کن رفت و با استقبال خیلی خوبی هم مواجه شده بود. بعد از کن، برای سه جشنواره دیگر هم انتخاب شده بود. آقای سینایی دو جشنواره را رفت، اما سومی را شرکت نکرد. وقتی من پرسیدم چرا نمی‌روی، گفت حوصله این فضاها را ندارم. به نظر من بخشی از سینما به روابطش است؛ این‌که جاهای مختلف بروی، با آدم‌های مختلف ارتباط داشته باشی، مصاحبه کنی و تاثیر بگذاری. اما سینایی این‌طور نبود و وقتی فیلم ساخته و تمام می‌شد، از نظر او هم همه چیز تمام شد و تمام تمرکزش را روی کار بعدی می‌گذاشت.”

انتهای پیام