امیرحسین شفیعی کارگردان نمایش خیابانی «نامیرا» درباره‌ی برخی اعتراضات مطرح شده به صلح خبر گفت: گروه نمایش ما (کارگاه هنر ایران)، سال‌هاست متمرکز بر اجرای نمایش‌های میدانی بزرگ است. من امیر حسین شفیعی بعد از ۲۰ سال فعالیت حرفه‌ای در تئاتر نمی‌توانم اثری را اجرا کنم که با آبروی هنری ام بازی کند.
او ادامه داد: ما در کشورمان فکر می‌کنیم اگر کار بزرگی تولید شد، حتماً پول‌های زیادی پشت آن بوده است. نمایش «نامیرا» با عشق و علاقه توسط اعضای گروه تولید شده است. چرا فکر می‌کنیم هر کسی که هر کار بزرگی کرده است، پول‌های آن چنانی به آن داده شده است؟!
این کارگردان افزود: به هر حال «نامیرا» یک نمایش پرهزینه است، اما من تنها برای یک سوم از هزینه‌های آن نتوانستم از مراکز دولتی کمک بگیرم. باید بگویم هیچ سازمان نظامی از این نمایش حمایت نکرده، نه تنها از «نامیرا» بلکه از هیچیک از نمایش‌های قبلی من هم حمایت نشده است.
او با بیان اینکه “ما یک گروه مستقل هستیم و در درجه اول تلاش می‌کنیم کارمان را تولید کنیم و به عرضه بگذاریم” ادامه داد: زمانی که نمایش‌مان را به عرضه گذاشتیم، هر نهادی می‌تواند به ما کمک کند. در واقع سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و جشنواره تئاتر فجر در حد توانشان به ما کمک کردند اما مگر توان جشنواره چقدر است؟
شفیعی گفت: در تئاتر این حرف و حدیث‌ها همیشه بوده، هست و خواهد بود. من کارهای بزرگ دیگری هم اجرا کردم که چون اجرای زیادی نداشتند، دیده نشدند. شاید برای اینکه «نامیرا» هر شب اجرا شد، مورد توجه قرار گرفت و رسانه‌ها تلویزیون به او پرداختند.
این کارگردان تئاتر با بیان اینکه “من قاطعانه میگویم چیزی که «نامیرا» را ساخت پول نبود بلکه عشق علاقه به تئاتر و یک تجربه جدید بود” اعلام نمود: ما یک کمپانی در تئاتر خیابانی هستیم و دائم آثار بزرگ و شاخصی را تولید می‌کنیم. درست است که کم فعالیت می‌کنیم اما همیشه سعی کردیم آثاری که روی صحنه می‌بریم آثار درخشانی باشد و اگر من برای هنر ارزش قائل به این معنا نیست که پول گرفتم این کار را بکنم.
او در ادامه تصریح کرد: بگذارید با این تفسیر جلو رویم، برای مثال یک گروه با دو، سه بازیگر برای دو شب اجرا ۴ میلیون کمک هزینه دریافت کرده است، من با یک گروه ۹۰ نفره که ۱۲ شب در جشنواره اجرا داشتم، اگر ۲۰ میلیون کمک هزینه دریافت کرده باشم، آیا رقم زیادی است؟ نمایش من نمایش میدانی کوچک سه چهار نفره نبوده و این قضیه هم نبوده که حمایت آن چنانی از من بشود.
شفیعی توضیح داد: قرار شده که سازمان فرهنگی هنری شهرداری و اداره کل هنرهای نمایشی برای یک سوم هزینه‌های نمایش به من کمک کنند و من به عنوان یک کارگردان حرفه‌ای که در دو سال گذشته هیچ کاری نکردم، حقم است که برای اجرای عمومی کمک بگیرم و موضوع دیگر این است که مگر این پول به من پرداخت شده است؟
او با بیان اینکه “من کارگردانی هستم که هر دو سال یک دفعه کار می‌کنم و معتقدم که در عمر هنری یک کارگردان نباید بیش از ده اثر تولید شود، ” افزود: اگر بعد از دو سال کاری را انجام دادم و آن کار دیده شده و مهمانانی برای تماشای آن آمده‌اند من مقصرم؟ من کارم را عرضه می‌کنم و اینکه وزیر ارشاد می‌شنود کار خوبی انجام می‌شود و به تماشای نمایش من می‌آیند تقصیر من است؟
این کارگردان در ادامه گفت: من یک کار بزرگ را هر شب اجرا کردم، آیا اجرای یک نمایش هر شب زیر بارون از سرما کار آسانی است؟ چه کسی می‌داند که کارگردان این نمایش شب‌ها پشت صحنه این نمایش خوابیده است تا وسایلش را دزد نبرد؟ چه کسی می‌داند که بچه‌های گروه در طول اجرای این نمایش سرما خورده بودند؟ تمام سختی‌های کار را کسی ندیده است. آیا کسی متوجه می‌شود که ساعت ۲ نصف شب دکور، باید به تالار وحدت بیاید و از آنجا دکور را پیاده به پارک دانشجو بیاوریم؟ آیا می‌دانند که جمع آوری این دکور دو روز طول می‌کشد؟
شفیعی افزود: ما قضاوت نمی‌کنیم، فقط می‌بینیم که یک کار موفق است. من وظیفه خودم می‌دانم که اگر با یک کار خوب و مؤثر، توجه به تئاتر خیابانی زیاد می‌شود، این کار را انجام دهم. ضمن اینکه کارهای من همیشه دیده شده است.
این کارگردان در ادامه اعلام نمود: در نمایش “دریادلان” که سه سال پشت سرهم اجرا کردیم، مهمان‌های سیاسی و هنروران متفاوت تئاتر و سینما به تماشای آن نشستند. من به عنوان ستاره کارم را برای مخاطب عرضه می‌کنم و مسئولی که به تماشای نمایش می‌آید، یک مخاطب است. ما در این سال‌ها یاد گرفتیم سخت تلاش کنیم تا یک نمایش آبرومند را برای تماشاگر اجرا کنیم.
شفیعی با بیان اینکه “اگر به نتایج داوری نگاه کنیم متوجه می‌شویم که من فقط در سه بخش کاندید شدم و در قضاوت هم این همه تلاش و زحمت کار ما دیده نشده است” افزود: بعضی از دوستان برای نمایش خیابانی دو هفته تمرین می‌کنند، اما گروه من ۴ ماه و هر روز، ۶ ساعت “نامیرا” تمرین کردند و یک ماه پیش تولید این کار طول کشیده است. پشت سر تمام موفقیت‌های تلاش و سخت کوشی بوده است. همین که من در این اثر ۹۰ نفر را مدیریت می‌کردم، خودش کار بزرگی است.
او در ادامه به وضعیت نامناسب مکان اجرای نمایش اشاره کرد و گفت: ما در ناهنجار ترین نقطه تهران کارمان را اجرا می‌کردیم. در پارک دانشجو ما با انواع آسیب‌های اجتماعی روبرو هستیم اما دوستان فقط خروجی کار را می‌بینند و زحماتی که پشت کار کشیده شده است، را نمی‌بینند.
این کارگردان افزود: آنها فقط می‌شنوند که قرار است، سازمان فرهنگی _ هنری شهرداری به من کمک کند، در حالی که این سازمان در نمایش «دریادلان» هم گفتند از من حمایت می‌کنند اما تاکنون هیچ کمک هزینه‌ای به من پرداخت نشده است. من خیلی رو راست میگویم اگر همین هزینه که قرار است که من بدهند را به خیلی از دوستان معترض بدهند نمی‌توانند این کار را انجام دهند.
شفیعی در ادامه اعلام نمود: کمپانی ما به غیر از تئاتر خیابانی فعالیت‌های دیگری انجام می‌دهد، که می‌تواند هزینه‌های نمایش‌هایی را کنترل کند. در کل باید بگویم تلاش‌ها و زحمت‌هایی در سالهای گذشته انجام شده است که امروز به نامیرا می‌انجامد. تئاتر اگر می‌خواهد پیشرفت کند باید این حسادت‌ها را کنار بگذارد. چه معنایی دارد که درباره کار یکدیگر صحبت کنیم که آیا این کار دیده شده یا نشده است؟
او با بیان اینکه “بیش از دوازده بخش در تلویزیون و رسانه به این نمایش پرداختند، آیا من پول داشتم که به تلویزیون بدهم و بخواهم درباره نمایش من کار تهیه کنند” افزود: باید بگویم اثر خوب مخاطب رسانه با توجه را به خودش جلب می‌کند و ما نباید فکر کنیم که نمایش را فقط پول می‌سازد بلکه سخت کوشی، تلاش برای موفقیت و یک گروه خوبی که همراه باشد، می‌تواند این نمایش را بسازد. من قصد دارم بعد از اینکه اجرای عموم این نمایش انجام شد، هزینه‌های کارم و مقدار کمک هزینه‌ای که دریافت می‌کنم را اعلام کنم، تا همگان متوجه شوند که نامیرا با پول‌های خیلی هنگفتی تولید نشده است.
او ادامه داد: نکته دیگری هم که هست که باید به آن اشاره کنم من اگر پول داشتم باید یک وسیله گرمایشی برای گروهم در پشت صحنه آماده می‌کردند تا آنها از سرم نلرزند. این تنگ نظری‌ها در تئاتر موجب شده که خود مانند هنر مان را کوچک کنیم. من امیر حسین شفیعی اگر همین آثار با این محتوا را در بخش صحنه‌ای تولید کرده بودم جایگاهم خیلی بیشتر از الان بود. اما خودم را وقف تئاتر خیابانی کردم و خودم را در شاخه‌ای قرار دادم که به آن توجه کمتری می‌شود. با آثار من حداقل توجه به تئاتر خیابانی بیشتر شده است. آیا این به نفع تئاتر خیابانی بوده است یا خیر؟ باید این موضوع را این طور بررسی کرد که آثار من توانسته تئاتر خیابانی را رو به رشد ببرد؟
این کارگردان در بخش دیگر صحبت‌هایش درباره جشنواره امسال گفت: جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر همیشه با توفیق‌ها و کاستی‌ها همراه است، اما به نظر من و با بررسی که از جشنواره فجر داشتم، به نظر می‌آید که جشنواره امسال منظم‌تر از سالهای گذشته توانسته به توفیقات خود دست پیدا کند و به مرحله اجرا برسد و پشت این قضیه وجود یک دبیرخانه منظم است.
او ادامه داد: من هم معتقدم که جشنواره امسال یک سری نقاط ضعف داشت. یکی از آنها در بخش بین الملل آن بود. البته می‌دانم که با این وضعیت اقتصادی و دلار امکان حضور کارهای آن‌چنانی که در خور جشنواره بین‌المللی فجر باشند نبوده است. اما در بخش‌های دیگر شاهد موفقیت‌های بودیم که یکی از آنها حضور جوانان در این دوره جشنواره بود.
این کارگردان با بیان اینکه “من به نوبه خودم با هرگونه رقابت در حوزه تئاتر مخالفم و به نظرم هنر اصلی قابل ارزیابی و رقابت نیست” افزود: اما امسال جشنواره به گونه‌ای مدیریت شد که انگیزه‌ها در همه بخش‌ها حفظ شد و یک شور و هیجانی به جشنواره بازگشت.
او با اشاره به اینکه “مشارکت دادن تماشاخانه‌های خصوصی در جشنواره فجر نیز یک کار پسندیده و خوب است” ادامه داد: اما به نظر من بخش به علاوه فجر نتوانست آنچنان که باید جشنواره فجر به چشم بیاید و باید در سال آینده تقویت شود. من شاهد دو، سه کار بی کیفیت در این بخش بودم، اینکه یک کاری را بدون ارزیابی در این بخش انجام دهیم، یک امتیاز منفی برای جشنواره محسوب می‌شود.
شفیعی افزود: ضمن اینکه مخاطبان این بخش هم کم بودند، در صورتی که بخشی است که باید به آن توجه بیشتری شود، برای آن وقت بیشتری گذاشته شود و ایده‌های بیشتری در آن طراحی شود.
او گفت که حضور نسل جوان در جشنواره فجر یکی از موفقیت‌ها و توفیق‌های این دوره از جشنواره بود.
انتهای پیام
