حائری‌زاده در ویدیویی که در فضای مجازی منتشر شده، اظهار می‌کند: در سال ۱۳۸۲ این اثر داخل دفتر موزه هنرهای معاصر تهران توسط غلامرضا نامی از من خریداری شد. این نقاشی برنده جایزه بی‌ینال ششم بود و من به نیت موزه آن را فروختم. به نظرم نقاشی باید به مجموعه موزه برگردد که متعلق به مردم است و اگر موزه آن را خریداری نکرده، خواهان بازگشت آن هستم.
اما سوال این است که آیا اثر فروخته شده در «حراج تهران» حقیقتا به «موزه هنرهای معاصر» تعلق دارد؟ غلامرضا نامی به این پرسش صراحتا پاسخ منفی می‌دهد.
نامی معتقد است سوءتفاهمی در این زمینه پیش آمده و در این‌باره به صلح خبر می‌گوید: من در آن زمان مسوول خرید موزه نبودم بلکه مشاور خرید و کارشناس و دبیر اجرایی بی‌ینال بودم. این خرید در دفتر موزه نبوده بلکه در فضای موزه بوده است (که نمایشگاه بی‌ینال در موزه برگزار شده بود). ما بنا داشتیم هر نمایشگاهی برگزار می‌شود آثار برندگان را برای کمک خریداری می‌کردیم بعدا تصمیم گرفته می‌شد که اثر در موزه قرار بگیرد یا نه. هزینه خرید این آثار را موسسه توسعه هنرهای تجسمی می‌پرداخت و آثار در اختیار آن‌ها قرار می‌گرفت. این یک موسسه غیرانتفاعی است و می‌تواند آثار را بفروشد.
او با اعتقاد به اینکه موزه جایگاه آثار تاثیرگذار است، تاکید می‌کند: اگر این اثر متعلق به موزه بود هرگز امکان فروش نداشت زیرا مصوبه دولت را می‌خواست.
نامی می‌گوید که در جریان خرید این اثر با نام «اِن ول آب» به حائری‌زاده گفته نشده قرار است این اثر برای موزه خریداری شود و بیان می‌کند: این آثار با بودجه وزارت ارشاد برای حمایت از هنر خریداری می‌شد. نحوه آگاهی‌رسانی وزارت ارشاد خیلی مناسب نبوده است و در این زمینه سوءتفاهم‌هایی پیش آمده است.
انتهای پیام
