به گزارش صلح خبر به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، مصطفی خوشنویس تاریخچه شناسایی درختان کهنسال در جهان را به سال ۱۹۵۰ یعنی حدود ۷۰ سال قبل مربوط دانست و ادامه داد: هر چند این پویش در ایران قدمتی ۲۳ ساله دارد، اما در این مدت زمان کارشناسان موفق شده‌اند تا ۷۰ سال به جلو حرکت کنند.
او به اهمیت شناسایی و دسته‌بندی درختان کهنسال اشاره کرد و افزود: بنیان ژنی و ژن پلاستی‌های طبیعی درختان کهنسال باعث می‌شود این درختان در طول سال‌ها استوار باقی بمانند، همچنین درختان کهنسال می‌توانند به مطالعات تاریخ‌نگاری و اکولوژی کشور کمک کنند، چون می‌توان از روی دوایر درختان به تعداد سال‌های عمر آن‌ها پی برد.
او توضیح داد: اگر دایره‌های روی درختان نازک باشند مشخص می‌شود که در آن سال خشکسالی وجود داشته و درخت با کمبود آب مواجه شده و اگر قطر دایره‌های تنه درخت بیشتر باشد نشان می‌دهد که سالی پربار داشته است، در نتیجه از نظر تاریخ‌نگاری می‌توان دوره‌های ترسانی و خشکسالی و بازه زمانی بازگشت آن‌ها را به صورت مشخص و دقیق مطالعه کرد.
خوشنویس همچنین درباره اهمیت مطالعه درختان کهنسال در ایران گفت: ۱۹۳۸ درخت کهنسال تاکنون در ایران شناسایی شده‌اند که از این تعداد، هزار درخت عمری بین ۳۰۰ تا ۳۰۰۰ سال دارند.
این پژوهشگر با بیان این‌که بیش از ۱۰۰ درخت بالای ۱۰۰۰ سال در استان خراسان جنوبی وجود دارد و مردم این استان با وجود شرایط اقلیمی گرم و خشک به دلیل حرمتی که برای درختان قائل می‌شوند تاکنون این درختان را حفظ کرده‌اند، با اشاره به این‌که درختان کهنسال در جذب گردشگر موثرند، ادامه داد: بسیاری از این درختان باید به عنوان اثر ملی ثبت و به عنوان یک میراث جهانی به دانشمندان و پژوهشگران و علاقه‌مندان معرفی شوند.
خوشنویس همچنین اظهار کرد: درخت‌های موجود در ایران از گونه‌های مختلف بی‌نظیرِ دنیا، مانند سپیدار «نظرعلی» که قدیمی‌ترین سپیدار جهان است یا بلوط روستای «گاوزن محله» که بیش از ۶۰ متر ارتفاع دارد و بلندترین درخت جهان محسوب می‌شود و قابلیت ثبت در کتاب گینس را داراست، تشکیل شده‌اند.
انتهای پیام
