فرهاد عشوندی

1-تجمع بیست و چند نفری لیدرهای استقلال در
اعتراض به سرمربی و مدیریت باشگاه، به همان اندازه ای کار نخ نما و اشتباهی بود که
متن نامه عذرخواهی علیرضا منصوریان. متن این نامه در بخشی از قسمت ها کاملا
طلبکارانه به نظر می رسید و حقی برای اعتراض گروهی از هواداران که منصوریان را
گزینه مناسبی برای نجات استقلال نمی دانند نگذاشته بود. این رفتار گروهی از لیدرها
که همیشه سعی کردند با باج خواهی های اینگونه از وزارت ورزش یا ارگان های دیگر سهم
بگیرند و مدیریت های مختلف را تحت فشار قرار بدهند، قبلا هم دیده شده است. همه این
رفتارها، رفتارهای شبیه به هم و اشتباهی بودند و این بار اولی نبود که استقلال این
نوع تجمعات را تجربه می کرد. در کل در سه چهار سال گذشته این رفتار تبدیل به عادت شده
که با اینگونه رفتارها از مجموعه ورزش کشور سهم خواهی کنند. قطعا این رفتاراز سوی
یک نفر نیست، الان نباید مثلا یکی از مدیران قبلی استقلال را مقصر بدانیم؛ این
اتفاق می تواند کار چند گروه دیگر هم باشد، اقلا دو گروه دیگر که می توانند در بحث
فنی و حتی شبه مدیریتی باشگاه نقش داشتند هر کدامشان می توانستند این کار را کرده
باشند. نباید انگشت اتهام را مثلا به سمت یکی از مدیران باشگاه گرفت. قبلا شاهد
بودیم که همین تجمع بیست تا سی نفره جلوی مجلس شورای اسلامی یا وزارت ورزش هم
برگزار شد و در دوره قبل شاهد بودیم که همین تجمع کوچک باعث شد وزارت ورزش آقای
گودرزی کوتاه بیاید اما قرار نیست که این بار وزارت ورزش برای رفتار گروهی از
لیدرها، آن هم در شرایطی که تیم اگرچه یک بازی را بد باخته اما در ریل درستی قرار
دارد، پا پس بکشد. با شناختی که از مسعود سلطانی فر وجود دارد به عنوان مدیری که
سال ها تجربه استانداری در استان های بزرگ کشور را داشته است، او قطعا در این مورد
کوتاه نمی آید و مسیری که به نظرش درست است را پیش می برد.

2-درباره منصوریان و بیانیه ای که داد هم باید
به این نکته اشاره کرد که شاید از نظر نتیجه، تا ابد این باخت و این برچسب 6تایی
روی علی منصوریان بماند و خیلی طول می کشد تا چنین شکستی از یاد هواداران برود.
همانطور که ماجرای پرویز مظلومی و شکست ده دقیقه، ده نفره اش تا ابد در خاطر
هواداران می ماند و همانطور که خاطره شش تایی شدن استقلال در سال 52 هنوز در ذهن
همه مانده است. ولی همه اینها و این شکست یا حتی روند بد تیم در ابتدای فصل نباید
تنها ملاک ارزیابی عملکرد منصوریان باشد. آورده ای که علی منصوریان برای استقلال
داشته اصلا این نتیجه ها یا بردن دربی یا السد و یا هر مسابقه مهم دیگری نیست. علی
منصوریان برای استقلال کاری کرده که تا سال ها جواب خواهد داد؛ او سرمایه ای از
بازیکنان جوان و جدید برای استقلال ساخته است. ممکن است عده ای بگویند این اتفاقی
بوده و اگر دست خودش بود هیچوقت دست به جوانگرایی نمی زد اما این تحلیل خیلی نمی
تواند درست باشد و علیرضا منصوریان اگرچه در فصل نقل و انتقالات هم در نفت و هم در
استقلال نشان داده که خیلی هیجان زده می شود و دوست دارد به سمت هوادارمحوری و بمب
ترکاندن برود ولی چیزی که برایش مهم است این است که قابلیت و توانایی بازی گرفتن
از جوان ها را خیلی بیشتر از بازیکن های اسم و رسم دار دارد. آن هم به خاطر خصوصیت
اخلاقی خودش است که تا زمانی که بازیکنان به ستاره تبدیل نشدند، با آنها خیلی خوب
کار می کند. این را هم در عملکرد او در تیم امید، هم در تیم نفت و هم استقلال دیدیم.
روحیه علیرضا منصوریان اینگونه است که با بازیکن خیلی گرم می گیرد و رفتارش با
آنها برادرانه است؛ این رفتار منصوریان البته این مشکل را برایش به وجود می آورد
که زمانی که اینها ستاره می شوند رویشان در روی هم باز می شود. برای همین کنترل
بازیکن های اسمی تر برای او سخت می شود. برای نمونه هم می توان به مشکلاتی که با
بیرانوند و مهدی رحمتی و حتی با بازیکن های کوچکی که یک مقدار حالت غد بودن دارند
مثل امید نورافکن داشته را نام برد. نمونه هایی که رفتارهای تنش زایی را منجر شده که
منصوریان نتوانسته کامل آنها را کنترل کند ولی با همه این اتفاقات، او در بازی
گرفتن از این بازیکنان خیلی موفق است.

3-تیمی که منصوریان برای استقلال ساخته، از
سیدحسین حسینی در دروازه تا زکی پور امید نورافکن و حتی فرشید باقریِ نیم فصل دوم و
کاوه رضایی که بازیکن خودش بوده، حقدوست، فرشید اسماعیلی، محسن کریمی و… این
آورده منصوریان برای استقلال است.

4-پرسپولیس هم سه سال قبل با علی دایی در ابتدا،
یک پروسه تازه را برای تحول تیمش آغاز کرد. اگرچه آن بازیکن های جوان با علی دایی
به بن بست رسیدند و مدیریت به علی دایی زمان نداد ولی با برانکو این راه ادامه
پیدا کرد.

5-گرچه با وجود تلاشی که برانکو کرد و تمام
اتفاقات نوستالژیکی که بعد از فوت هادی نوروزی به وجود آمد، در آن فصل نتوانست
تیمش را قهرمان کند ولی درحقیقت این پروسه زمان بر، در سال سوم پرسپولیس را به
قهرمانی رساند. اصولا تیم هایی که از نو ساخته می شوند به یک پروسه سه ساله برای
رسیدن به موفقیت دارند و تیم علیرضا منصوریان هم تازه در سال اول است. در همین سال
هم نایب قهرمان شده  و گرچه در آسیا شکست
بدی خورده، اما این مسیر جوان سازی تیم ادامه پیدا خواهد کرد و این نسل نو در
ترکیب استقلال جا خواهند افتاد و تنها در این صورت است که می توانند موفقیت را
برای تیم به ارمغان بیاورند. قطعا علیرضا منصوریان مثل برانکو نیست؛ شاید خیلی از
استقلالی ها دوست دارند تیم آنها هم تجربه داشتن یک مربی خارجی خوب را داشته باشد.
اما در سالیان قبل تنها مربی ای که برای استقلال آمده و موفق بوده سوکوموروخوف
بوده که برای استقلال دسته سه آمده وگرنه استقلال بعد از انقلاب، همیشه طوری بوده
که بازیکنانی که بیرون بودند و داعیه مربیگری داشتند، چه از درون تیم و چه بیرون
تیم، فضایی را برای مربی ایجاد کردند که منجر به شکست او شده است. کخ یکی از
بزرگترین مربی هایی بوده که به فوتبال باشگاهی ایران آمده اما دیدیم که چه بلایی
بر سر او آوردند. همان زمان بازیکنانی مثل علی منصوریان در تیم استقلال بودند و می
توانند بگویند چه بلایی بر سر کخ آمد.

به همین دلایل می توان گفت خیلی بعید است که اجازه
بدهند یک مربی خارجی در استقلال موفق شود؛ تیم مدیریتی که الان بیرون از تیم هستند
و انتقاد می کنند و منصوریان را زیر فشار قرار داده اند هم اگر بیایند قطعا خودشان
سراغ گزینه خارجی نمی روند. تجربه نشان داده که این اتفاق نمی افتد وهر بار هم یک
تیم مدیریتی به سراغ مربی خارجی رفتند پای او نایستادند و اتفاقی مثل اتفاق کخ را
رقم زدند.

6-با جمع بندی این اتفاقات باید گفت علیرضا
منصوریان با همه کم و کاستی هایی که دارد، قطعا بهترین گزینه موجود برای استقلال
است و باید نکات مثبتش را دید. باید اجازه داد حداقل این فصل را هم با این تیم
جوانی که ساخته کار کند، اگرچه باید باور کرد که او برای سه سال به استقلال آمده.
علیرضا منصوریان همان کسی است که ابتدای فصل قبل 5هزارنفر برای او به ورزشگاه می
رفت و با سلام و صلوات همین لیدرها بودند که جلوی پایش گوسفند می کشتند و به او
داش علی می گفتند. اگر بدبینانه نگاه نکنیم و نگوییم دوستان بوقچی الان برای چنین
کارهایی تحریک یا تطمیع شدند، می شود گفت رفتارشان احساسی است و باید در رفتاری که
دارند تجدیدنظر کنند و مجموعه ورزش کشور و 20 میلیون هوادار نباید تحت تاثیر
رفتارهای این 20 نفر قرار بگیرند. باید به این تیم زمان داده شود و امیدوار بود که
با ادامه نسل سازی جدید، تیم از این حالت خارج شود و در مسیر موفقیت قرار بگیرد.

7-اگرچه همین حالا در فصل نقل و انتقالات علیرضا
منصوریان پالس هایی برای جذب بازیکنان پا به سن گذاشته ای مثل مجتبی جباری می دهد
یا تکلیف مهدی رحمتی هنوز مشخص نشده و یا وضعیت خسرو حیدری مشخص نیست که با این سن
و سال و با این وضعیت بازی هنوز می خواهد بماند یا خیر و آیا کارایی برای استقلال
خواهد داشت یا خیر؛ اینها نکاتی هستند که یک مقدار نگران کننده به نظر می رسند اما
باز هم پتانسیل جوان تیم اگر با چند بازیکن خوب و این نسل جدید ادامه پیدا کند قطعا
موفق خواهد بود.

مشکل بزرگ منصوریان در فصل قبل این بود که
نیمکتش و آدم های بعد از او روی نیمکت، همراهی لازم را با او نداشتند و آمدن میک
مک درموت که سال قبل هم منصوریان با تمام اتکایی که به خودش و توان فنی اش داشت،
باور داشت که می توانست کمکش کند اما اتفاق نیفتاد، اگر امسال اتفاق بیفتد و میک
در کنار منصوریان قرار بگیرد چند ویژگی مهم دارد؛ تیم آماده ای در اختیار منصوریان
قرار می گیرد که از نظر بدنی و نشاط بازی خیلی بالاتر از سطح فوتبال ایران خواهد
بود، چون بازیکنانی که با منصوریان کار کردند یکی از ایرادهایی که به تمرینات می
گیرند این است که با جی پی اس تمرین می کنیم و خیلی وقت ها بدنمان آنقدری که باید
نمی دود ولی در حقیقت میک مک درموت این ویژگی را در تیم ملی و با کی روش نشان داده
که وقتی بازیکنانش از تمرین بیرون می آیند هم انرژی کامل را از آنها گرفته و هم
توانشان افزایش یافته  و بانشاط است.اینها
امیدوار کننده است باید باور کرد علیرضا منصوریان نیاز به زمان دارد و قطعا کسی که
می تواند استقلال را از بحران نشان دهد همین علیرضا منصوریان است و نسخه ای که الان
برای استقلال پیچیده شده.

41258