کارگردان سریال «بازنده» که اخیرا در شبکه نمایش خانگی منتشر شد، حجم بالای میزان خشونت در سریال‌ها را جزو لاینفک آثار جنایی می‌داند و معتقد است: مخاطب کار جنایی می بیند که خشونت را ببیند و بنابراین باید هر لحظه بار خشونت خیلی از اتفاقات جنایی بیشتر و بیشتر شود و این چیز عجیب و غریبی نیست.
امین حسین‌پور- کارگردان سریال «بازنده» در گفت‌وگویی با صلح خبر به نقل از ایسنا از تجربه ساخت این سریال در شبکه نمایش خانگی، دلایل گرایش سازندگان به آثاری که با خشونت همراه است، حجم بالای خشونت در سریال  «بازنده» و سانسور بخش‌هایی از سریالش گفت.

این کارگردان در پاسخ به اینکه آیا لازم بود حجم بالایی از خشونت و مصرف مواد مخدر در آثاری که ساخته می‌شوند، به تصویر کشیده شود؟ دیدگاهش نسبت خشونت را اینگونه توصیف کرد: من خشونت را این‌چنین نمی‌بینم، برای من این خشونت‌ها شبیه ترشح آدرنالین است. من این کار را که می‌بینم کمی حرصم نسبت به شرایط بدی که جامعه دارد، خالی می‌شود به همین جهت کار برای خود من جذابیت داشت. بخش‌هایی از کار حذف شد که به نظرم نه تنها نباید حذف می‌شد، بلکه باید بیشتر هم می شد به این دلیل که به درام قصه، خود شخصیت‌پردازی ها و کاراکتر عمق می‌داد.

گرایش اغلب سازندگان در شبکه نمایش خانگی به سمت تولید آثار خشونت آمیز
این کارگردان درباره‌ دلایل گرایش اغلب سازندگان در شبکه نمایش خانگی به سمت تولید آثار خشونت آمیز، نیز این چنین گفت: شبکه نمایش خانگی و پلتفرم‌ها قطعا نیازمند این هستند که همچون پلتفرم‌های خارجی از جمله نتفلیکس سالانه بالای ۲۰۰ سریال تولید کنند و بتوانند تعادل در گونه‌های مخلتف ژانرها را داشته باشند. وجود ژانرهای جدید که مخاطبان بتوانند در آن درام، فانتزی، ترسناک و جنایی ببینند و همه‌ی اینها قطعا نیازمند این است که پلتفرم‌ها هر سال آثار متنوعی را تولید کنند، با توجه به شرایطی که الان دارند ونهایتا در سال چهار الی پنج کار ساخته می‌شود، قطعا تصمیم‌گیری برای آنها برمی‌گردد به اینکه  میزان مخاطب در ژانرهای مختلف چگونه است.
فرم آثار جنایی که در شبکه نمایش خانگی یا سینما می‌بینیم چند سال قبل اصلا وجود نداشتند
حسین‌پور افزود: باید ببینیم که پلتفرم‌ها تصمیمشان بر چه اساسی است اینکه مخاطبان کار جنایی دوست داشتند و پلتفرم‌ها در یک مقطعی سمت این ژانر رفتند. الان کارهای جدید در ژانرهای دیگر تولید شدند مثل کار «در انتهای شب» آیدا پناهنده که می‌بینیم مخاطبان چقدر آن را دوست داشتند و در آینده قطعا کارهای این چنینی بیشتر خواهد شد. بنابراین آزمون خطاهایی هم در میانه راه وجود دارد. همین فرم آثار جنایی که در شبکه نمایش خانگی یا سینما می‌بینیم چند سال قبل اصلا وجود نداشتند. بعد از سالها چند کار جنایی که آمد و کارهای خوبی بودند و مخاطبان تماشا کردند. تولیدات بالا رفت و زیادتر شد و حالا نیاز به زمان بیشتر است تا ژانرهای جدید وارد شود و باید به مسئولان پلتفرم‌ها و شبکه نمایش خانگی گفت که چینش  آثار در ژانرهای مختلف داشته باشند. اما ژانر من به عنوان کارگردان جنایی است کوتاه نمی‌آیم.

قتل و خشونت در آثار دنیا بیش از آن چیزی است که ما در «بازنده» رقم زدیم.
این کارگردان در پاسخ به اینکه نحوه پرداخت صحیح و کارگردانی درست آثار موضوعات جنایی و معمایی چقد ر می‌تواند در تاثیرگذاری درست به مخاطب کمک کند؟ اظهار کرد: قطعا وقتی بحث جنایت و بحث کار جنایی می‌شود، طبیعی است که خشونت با آن همراه است. مخاطب کار جنایی می بیند که خشونت را ببیند و بنابراین باید  هر لحظه بار خشونت خیلی از اتفاقات جنایی بیشتر و بیشتر شود. این امر طبیعی است و کسی که جنایی بین باشد به این مسائل و بحث خشونت فکر می‌کند و قرار بر این است که کاری ببیند که در آن سراسر خشونت و یا در بخشی از آن جنایت  رخ می‌دهد و نشان دادن این خشونت باعث شکل‌گیری درام و کاراکتر و لحن روایی قصه می‌شود و این چیز خیلی ساده‌ای است.
حسین‌پور افزود: در تمام کارهای دنیا این اتفاق می افتد و شما بسیاری از کارهای حال حاضر دنیا را که با تم جنایی می بینید، قتل و خشونت در آن‌ها بیش از آن چیزی است که ما در «بازنده» رقم زدیم.

چرا خشونت در  «بازنده» بالا بود؟ درجه بندی سنی در ایران تاثیر جدی ندارد
وی در پاسخ به اینکه درجه بندی سنی تا چه میزان می‌تواند در گرفتن اثرات منفی کارها کمک کند؟ اظهار کرد: در ارتباط با هر آثاری که ساخته می شود، شما برای مخاطب یک سنی را مشخص می‌کنید که متاسفانه یا خوشبختانه در آثار جنایی اغلب بچه‌هایی که سنین پایین‌تری قرار دارند مخاطبان چنین فضاهایی هستند و این یکی از خصوصیات اصلی ژانر جنایی است که چیز عجیبی نیست.

او با اعتقاد بر اینکه درجه بندی سنی در ایران تاثیر جدی ندارد، توصیح داد: به این دلیل که از ابتدا باید این منع صورت می‌گرفت و شما نمی‌توانی جلوی مخاطب را بگیری، چرا که مخاطب قطعا کار را خواهد دید، اگر خانواده‌ها می‌توانند خودشان جلوگیری کنند، ما از ابتدا هم این موضوع را برای دیدن «بازنده» گذاشتیم. اما اینکه چرا بار خشونت زیاد دارد به این دلیل است که نیاز این ژانر این است و این به درام و قصه کمک می‌کند.

«بازنده» برداشت آزاد از یک رمان بود/در زمینه‌ای که تخصص دارم وارد شده‌ام
حسین‌پور درباره شکل‌گیری قصه سریال «بازنده» توضیح داد: از آن جایی‌که ژانر جنایی تنها ژانر مورد علاقه‌ام است،  از همان ابتدا که شروع به نوشتن و یادگیری کردم بر اساس این ژانر جلو رفتم و فکر می‌کنم ژانری است که برا من ماندگار می‌شود. احساسم این است در زمینه‌ای که تخصص دارم وارد شده‌ام. «بازنده» هم برداشت آزاد از یک رمان بود که خیلی آن رمان را دوست داشتم و سعی کردم به اصل و روایت قصه تا جایی که  می‌شود پایبند باشم؛ ولی با توجه به شرایط تعداد قسمت‌ها و چیزهای دیگر جزئیات و کلیات در روند نوشتن فیلمنامه تغییر کرد و تفاوتهای زیادی نسبت به رمان ایجاد شد. اما تا جایی که توانستم سعی کردم آن فضا را حفظ کنم.
او در زمینه تفاوت رمان و برداشت از آن که در قالب «بازمانده» ساخته شد، توضیح داد: آن رمان کارآگاه محور نبود و قصه‌ی ما کاملا کارآگاه محور بود و این کار ما را سخت‌تر می‌کرد ولی باز با این حال سعی کردیم اصل قصه را حفظ کنیم و طبق آن برداشت آزاد کنیم.

این کارگردان در ادامه درباره‌ طراحی فضای داستان «بازنده» نیز توضیح داد: با توجه به اینکه طراح صحنه نیز خودم بودم، طراحی می‌بایست به سبک کاری که ما می‌کردیم، نزدیک می‌بود؛ یعنی همان سبک نوآر و این نیازمند فضاهای تاریک در دل هم بود لوکیشن‌ها اغلب یک شکل و یکنواخت و دارای فضاهای تاریکی بودند که خیلی گذر زمان در آن حس نشود و این بخشی از نشانه‌های سبک نوآر است. سعی کردیم  به این اصل پایبند باشیم. لوکیشن‌ها هم از آنجایی که نوع روایت از یک رمان خارجی بود، نیازمند این بود که فضاها هم در خط قصه جلو بروند به همین دلیل سبک نوآر لازم بود. شخصیت‌پردازی‌های سرد و بی‌روح این مدلی نیازمند این بود که در اکثر لوکیشن‌هایمان هم این ویژگی را رعایت کردیم، اینکه چه چیزی از ایران نبینیم، فضای ایران را در آن حس نکنیم در نتیجه کار را به آن فضا بردیم.

مخاطب در «بازنده» پلیس واقعی همراه با خشونت را دید
حسین‌پور درباره به تصویر کشیدن شخصیت پلیس در سریال «بازنده» هم توضیح داد: تمام تلاش من این بود که مخاطب پلیس واقعی همراه با خشونت را ببیند. دستیار پلیس چیزی که در واقعیت جامعه وجود دارد، کار خیلی سختی بود، ولی مسئولان ناجی هنر و تیم پلیس خیلی همکاری کردند به این قضیه که مخاطب پلیسی را ببیند که دوستش داشته باشد. ویژگی که در این سالها کم دیدیم و نایاب بود اینکه که قهرمان مردم و برای مردم سمپاد باشد و مخاطب به آنها علاقه‌مند باشد. بنابراین این بخش، بخش مهمی از کارمان بود و خیلی درگیر شدیم تا مجوزهای لازم را بگیریم و چنین پلیسی را وارد سریال کنیم که خوشبختانه اتفاق افتاد.

 سکانس‌هایی که نباید از «بازنده» حذف می‌شدند
این کارگردان درباره صحنه‌های تلخ سریال «بازنده»، به سانسور بخش‌هایی از کار هم اشاره کرد و اظهار کرد: ما خیلی سانسور نداشتیم چرا که از قبل برای فیلمنامه خیلی کلنجار رفتیم و تائیدیه گرفتیم، بنابراین به سانسورهای خیلی عجیب و غریب نخوردیم اما مسلما همین سکانس مُثله کردن خیلی کم شد، با جزئیات بیشتری بود. همچنین مصرف مواد مخدر را داشتیم که خیلی بیشتر بود و خواسته شد که کم شود و به امین جهت آسیب جزئی به کار زد.

او در پاسخ به اینکه آیا لازم بود حجم بالایی از خشونت و مصرف مواد مخدر به تصویر کشیده بشود؟ توضیح داد: من خشونت را این‌چنین نمی‌بینم، برای من این خشونت‌ها شبیه ترشح آدرنالین است. من این کار را که می‌بینم کمی حرصم نسبت به شرایط بدی که جامعه دارد، خالی می‌شود به همین جهت کار برای خود من جذابیت داشت. آن بخش‌هایی که حذف شد به نظرم نه تنها نباید حذف می‌شد بلکه باید بیشتر هم می شد به این دلیل که به درام قصه، خود شخصیت‌پردازی ها و کاراکتر عمق می‌داد و دلیل اینکه این شخصیت این کار را کرده و خیلی از چیزهایی که به مواد مخدر و شرایط روحی که داشته برمی‌گشت. به همین دلیل با این حذفیات کمی این رفتارها از منطق دور شده است و می‌تواند جای سوال باشد.

سکانس‌هایی که شاید ساعت‌ها برای آن تمرین می‌کردیم، همین سکانس‌های با بچه بود
کارگردان «بازنده» درباره حجم بالای به تصویر کشیدن سکانس‌های تلخ مربوط به کودک‌ربایی، نیز گفت: من خودم کودک چهار ساله دارم و به هیچ عنوان اجازه نمی‌دهم این سریال را ببیند و این چیز عجیب و غریبی نیست. در سطح دنیا خیلی‌ها واکنش‌دادند که چرا آن بچه مرور آزار و اذیت قرار گرفت. اما روند فیلمبرداری اینطور نیست، پدر و مادر کودک هر لحظه کنارش بودند، زمانی که کودک را از بغل مادر می‌گرفتیم شروع به گریه می کرد و آن لحظه که کودک از بغل مادرش بیرون می‌آمد گریه می‌کرد و ما همه چیز را آماده کرده بودیم تا آن بخش‌ها را ضبط کنیم و شاید تنها سکانس‌هایی که شاید ساعت‌ها برای آن تمرین می‌کردیم همین سکانس‌های با بچه بود که در لحظه کار را بگیریم و در عرض چند ثانیه کات می‌دادیم و دوباره بچه را در آغوش مادرش بازمی‌گرداندیم. قطرات خونی هم که در صورت کودک بود 90 درصد ویژوال بود، یعنی 10 درصد آن در واقعیت اتفاق افتاد، یعنی فقط صورتش یک پرشی داشت و چه سکانسی که مربوط به خفگی است خیلی از آن به ویژوال و تدوین برمی‌گردد و اصلا دست روی دهان کودک قرار نگرفته شده و فاصله زیاد بوده است. بنابراین آنطور نبوده که عنوان شده بچه به دلیل خشونت اذیت شده است.
حسین‌پور در بخش پایانی گفت‌گوی خود درباره تجربه کار در شبکه نمایش خانگی هم اظهار کرد: هنوز سینمای ما وارد مرحله‌ای نشده که بتواند تبدیل به یک بیزینس بشود برای کسانی که در این زمینه کار می‌کنند چه از لحاط مالی چه ازنظر وجود سرمایه‌گذارها. چون هنوز وارد آن مرحله نشده و تجاری نشده و اتفاق عجیب و غریبی نیفتاده که بگوییم کسانی که سینمایی کار می‌کنند، فقط سینمایی کار می‌کنند، واقعا زندگی باید بگذرد، بنایراین شرایط برای گرایش به سمت نمایش خانگی بی‌تاثیر نیست اما چیز عجیب و غریب و بدی هم نیست.
حسین‌پور با بیان اینکه تجربه میسر سینما سخت‌تر از نمایش خانگی است، گفت: شبکه نمایش خانگی مسیر هموارتری نسبت به سینما دارد. برای من اتفاقات خوب را رقم زد درست است با چالش‌هایی مواجه شدیم اما در انتها مسیر، مسیر درستی بود.
سریال جدید کارگردان «بازنده» جنایی است
کارگردان «بازنده» بعد از تجربه تولید این سریال از نگارش سریالی جدید در ژانر جنایی خبر داد و گفت: در مراحل اولیه نگارش قصه جدید در ژانر پلیسی هستیم که امیدواریم بتوانیم جلو ببریم.
به گزارش صلح خبر به نقل از ایسنا، «بازنده» به نویسندگی و کارگردانی امین حسین‌پور و به تهیه‌کنندگی احسان ظلی‌پور با بازی علیرضا کمالی، سارا بهرامی، صابر ابر، پیمان قاسم‌خانی، صدف اسپهبدی، رویا جاویدنیا و … ساخته شده و در یازده قسمت در شبکه نمایش خانگی منتشر می‌شد.
انتهای پیام