چابهار، یکی از شهرهای جنوبی استان سیستان و بلوچستان و تنها بندر اقیانوسی ایران است که در کرانه دریای مکران و آب‌های گرم اقیانوس هند قرار دارد. این ناحیه دارای بهترین کرانه اقیانوسی کشور و معتدل‌ترین هوای جنوب کشور است و شاید به همین دلیل است که چابهار (چهاربهار) نام گرفته است. در چابهار با پیمودن ۱۰۰ کیلومتر می‌توان جاذبه‌هایی منحصر به فرد دید که در جهان کمیاب است از کوه‌های مریخی که نمونه‌اش در آمریکای جنوبی است، تا تلاقی کویر و دریا که در آفریقا دیده می‌شود. مردم چابهار بلوچ هستند، و به گویش بلوچی سخن می‌گویند. اکثرشان اهل سنت و بسیار خونگرم و مهمان نوازند. همجواری منطقه آزاد چابهار با دریا، نزدیکی به مدار رأس‌السرطان و قرار گرفتن در مسیر بادهای موسمی شبه قاره هند و جبهه‌های استوایی موجب شده است که دارای آب هوایی گرمسیری معتدل با رطوبت نسبی باشد. این منطقه گرم‌ترین نقطه کشور در زمستان و خنک‌ترین بندر جنوبی ایران در تابستان است. بندر چابهار با مساحت یازده کیلومتر مربع هم عرض جغرافیایی بندر میامی در شبه جزیره فلوریدای آمریکا بوده و شرایط آب و هوایی آن نیز دقیقاً مشابه بندر میامی است. بندر چابهار گرچه شاید در نخستین نگاه، ناحیه‌ای محروم و فاقد جاذبه‌های گردشگری و پیشینه تاریخی به نظر آید؛ اما واقعیت آن است که چابهار بهشت گمشده ایران بخاطر جاذبه‌های فراوان طبیعی و تاریخی اش زیبایی بهشت گونه دارد و بخاطر عدم برخورداری‌اش از زیرساخت‌های گردشگری و راه‌های نامناسب دسترسی، گویی گمشده و از نگاه گردشگران پنهان مانده است.
