به گزارش پایگاه صلح خبر، علویان سالها از نظر تاریخی مورد تبعیض تندروهای اهل تسنن قرار گرفتند زیرا گروهی از تندروها، آنها را غیر مسلمان تلقی می کردند و بسیاری از آنها حتی امروز آنها را مرتد می نامند و برای تحقیرشان از آنها به عنوان نصیریه یاد می کنند. ابن تمیه، مفسر قرون وسطایی قرن چهاردهم مستقر در دمشق، که به عنوان بنیانگذار اندیشه سلفی در اسلام نیز شناخته می شود، فتوایی صادر کرد که در آن «علویان کافر تر از یهودیان، مسیحیان و حتی سرخپوستان بت پرست هستند» و جنگ علیه آنها را مجاز اعلام کرد.

اقلیت علوی سوریه، حدود ۱۰ درصد از جمعیت ۲۴ میلیون نفری این کشور را تشکیل می دهند و عمدتا در استان های ساحلی لاذقیه و طرطوس متمرکز شده اند. اما تعداد قابل توجهی از علوی ها نیز در دمشق و حمص زندگی می کنند. از زمان به قدرت رسیدن خانواده اسد در سال ۱۹۷۰، سلسله اسد به شدت به علویان متکی بود که برای تصدی بسیاری از پست های عالی رتبه نظامی و اطلاعاتی آمده بودند.

قیمومیت فرانسه بر سوریه نقطه عطفی در تاریخ علوی ها بود. فرانسوی ها این اختیار را به علوی ها اعطا کردند که غیرنظامیان سوری را برای مدت نامحدودی در نیروهای مسلح خود استخدام کنند و مناطق انحصاری برای اقلیت ها، از جمله دولت کوهستانی علوی ایجاد کردند. دولت کوهستانی علوی بعدا منحل شد، اما علوی ها در بخش مهمی از نیروهای مسلح سوریه باقی ماندند. از زمانی که حافظ اسد از طریق جنبش اصلاحی در سال ۱۹۷۰ به قدرت رسید، دولت تحت سلطه نخبگان سیاسی به رهبری خانواده علوی اسد بود و در طول قیام اسلام گرایان در سوریه در دهه های هفتاد و هشتاد، حاکمیت را تحت فشار قرار داد.

در چنین پیشینه تاریخی بود که حزب بعث سوریه پس از استقلال این کشور از مصر تحت جمهوری متحد عربی تأسیس شد و خواستار وحدت پان عرب و ناسیونالیسم عربی شد. حزب بعث متشکل از اقلیت های مسیحی، سنی و علوی در سوریه پس از استقلال به شهرت سیاسی رسید و سلطه نظامی خود را افزایش داد. در سال ۱۹۶۳، حزب بعث قدرت را به دست گرفت و به عنوان تنها حزب سیاسی فعال در سوریه شناخته شد. در سال های بعد، درگیری های سیاسی، کودتاهای نظامی و بحران های منطقه ای، از جمله جنگ شش روزه اسرائیل، سوریه را بی ثبات کرد. سرانجام حافظ اسد، وزیر دفاع در یک کودتای بدون خونریزی در سال ۱۹۷۰ قدرت را به دست گرفت.

همزمان با کودتا، اعضای خانواده اسد و نخبگان علوی از طریق بانکداری، منافع تجاری در بخش عمومی، نفت و انرژی و موقعیت های تأثیرگذار در نهادهای دولتی، سهم بزرگی در اقتصاد در اختیار گرفتند. تا آن زمان تقریبا بی سابقه بود که فردی از جامعه علوی به رده بالای حزب بعث ارتقا پیدا کند و بتواند رئیس کشور شود. بنابراین، سوری ها دولت تحت رهبری خانواده اسد را یک قلمرو علوی می دانستند.

ادامه گزارش پایگاه صلح خبر با عنوان «چگونه علویان سوریه بازی تاج و تخت را باختند؟» اینجا بخوانید

311311