صلح خبر، گروه بین‌الملل: جودی آرمور، استاد برجسته حقوق دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، در گفت‌وگوی اختصاصی با تهران‌تایمز، با ارائه جزئیاتی درباره سرکوب دانشجویان معترض حامی فلسطین در دانشگاه‌های آمریکا، ما را به درکی عمیق‌تر از فضای امنیتی این روزهای دانشگاه‌های این کشور سوق داد.
دانشجویانی که با خواسته برقراری آتش‌بس در غزه، در محوطه دانشگاه‌های آمریکا چادر زده و تحصن کرده بودند، با حجم وسیعی از واکنش‌های تند و منفی از جمله توهین، اخراج، تعلیق، حمله فیزیکی و بازداشت روبه‌رو شده‌اند. علاوه بر این، برخی اساتید نیز در تلاش برای محافظت از دانشجویان برابر خشونت پلیس در محوطه دانشگاه‌ه، با سرنوشتی مشابه مواجه شدند.
پروفسور آرمور در گفت‌وگوی اختصاصی با تهران‌تایمز، از زوایای پیدا و پنهان این حمله آشکار به آزادی بیان پرده برداشت. مشروح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.
سیاستمداران و رؤسای دانشگاه دانشجویان معترض حامی حقوق فلسطین را به یهودستیزی متهم کرده‌اند. با این رویکرد موافق هستید؟
قطعاً خیر. این ادعایی غیر واقعی و ناعادلانه علیه دانشجویان است. آنجا بودم و بارها با دانشجویان صحبت کردم. بسیاری از آنها یهودی هستند و دانشجویان دیگری هم با همه نوع اعتقادات مذهبی بین آنها حضور دارند. خودم کاتولیک هستم. هیچ ارتباطی بین سلاخی کودکان و یهودستیزی وجود ندارد. نباید صهیونیست‌ستیزی را با یهودستیزی اشتباه گرفت. این دانشجویان به بیان ساده مخالف جنگ هستند و اتهامات یهودستیزی که علیه آنها مطرح می‌شود، تلاشی برای سرکوب آنهاست. معتقدم این کار تنها فعالیت دانشجویان را تشدید و آنها را برای حمایت قاطع از صلح مصمم‌تر می‌کند.
ما وقت زیادی را صرف می‌کنیم که به این دانشجویان تفکر آزاد و مستقل را بیاموزیم و زمانی که آموخته‌های خود را عملی می‌کنند، آنها را سرکوب می‌کنیم! علاوه بر این، برای توجیه سرکوب دانشجویان، دروغ‌های دیگری همچون «حمله به مردم و عابران» و «مسدود کردن ساختمان‌های مهم دانشگاه» به آنها نسبت داده شده است. البته افرادی که در اعتراضات حضور دارند، به‌راحتی قادر به تکذیب این تهمت‌ها و دروغ‌ها هستند. به عنوان شاهد، می‌توانم به صلح‌آمیز و محترمانه بودن رفتار دانشجویان در طول تظاهرات شهادت بدهم.
دانشگاه با درخواست از پلیس برای مداخله و اتخاذ اقدامات دیگری همچون تعلیق یا اخراج، شمشیر را از رو بسته است. آیا اساتید مجبور به سکوت شده‌اند؟
شخصاً به عنوان استاد تمام، اگر حرفی بزنم که به مذاق مدیریت خوش نیاید، برابر فشار آنها مصون هستم. اما در پاسخ به پرسش شما باید بگویم که نوعی اعمال فشار زیرکانه‌ای وجود دارد که اعضای هیأت عملی را مجبور و ترغیب به پیروی از موضع مدیریت می‌کند!
نخستین تهدیدی که به آن روبه‌رو هستیم، مستقیماً از جانب مدیریت مرکزی دانشگاه نیست بلکه از تصمیم آنها برای اعزام پلیس به محوطه دانشگاه برمی‌خیزد. رئیس دانشگاه کلمبیا در کشاندن پای پلیس به دانشگاه پیشتاز بود و در ادامه نیز سایر دانشگاه‌ها نیز از او تبعیت کردند. هرچند، برخی دانشگاه‌ها از جمله دانشگاه کالیفرنیا مقابل این اقدام مقاومت کرد و رؤسا و مقامات اجرایی آن تصمیم گرفتند که از نیروهای پلیس استفاده نکنند. نیروهای امنیتی هرگز نمی‌توانند بدون اجازه مستقیم رئیس، وارد ساختمان‌های دانشگاهی شوند.
این تصمیم نه تنها علیه اعضای هیأت علمی بلکه مهم‌تر آن، خیانت به دانشجویان است. مقامات دانشگاهی دائماً به جو و فضای دوستانه دانشگاه‌ها و اینکه دانشگاه خانه دانشجوست، تاکید می‌کنند اما در عین حال نیروهای سرکوب را برای بدرفتاری با اعضای خانواده‌شان، به‌کار می‌گیرند! دانشگاه مدعی است که «دانشجو محور» است اما زمانی که دانشجویان علیه کشتار بی‌رحمانه غیرنظامیان اعتراضات صلح‌آمیز برگزار می‌کنند، با پلیس ضدشورش تا دندان مسلح، باتوم، دستبند و گاز فلفل به سراغ‌شان می‌آیند!
در چنین شرایطی، آیا می‌توان بدون ریاکاری مدعی شویم که برای این دانشجویان خوراک آموزشی تأمین می‌شود؟
رسانه‌های جریان اصلی از زمان آغاز جنگ غزه، دائماً روایت‌هایی در حمایت از اسرائیل ارائه می‌کنند. دانشگاه‌های سراسر آمریکا نیز به تبعیت، موضعی مشابه اتخاذ کرده‌اند. با توجه به این شرایط، دانشجویان چطور موفق شدند به واقعیت اوضاع در فلسطین پی ببرند؟
بسیاری از دانشگاه‌های آمریکایی از سوی اعانه‌دهندگان حامی اسرائیل تامین مالی می‌شوند؛ افرادی که هرنوع انتقاد از اسرائیل را غیرقابل قبول می‌دانند و این موضوع، فضای حاکمیتی و نظارتی بر این مؤسسات را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. در واقع، حقیقت این است که دانشگاه‌های ما اینگونه مدیریت می‌شوند و باید به آن اذعان کنیم.
با این حال، دانشجویان دانشگاه‌های آمریکا به‌رغم اینکه در فضای آکادمیک صرفاً در معرض روایت‌های حامی صهونیست قرار می‌گیرند، از طریق فضای مجازی به ویژه «تیک‌تاک» و در سطحی پایین‌تر «توئیتر (ایکس)»، به تفکری مستقل دست یافته‌اند. نسل جوان با استفاده از این پلتفرم‌ها موفق به «دور زدن» روایت رسمی (وارونه) شدند. به همین دلیل مقامات آمریکا در حال حاضر در تلاش برای ممنوع کردن تیک‌تاک هستند. آنها قصد دارند تا دسترسی جوانان را به منابع اطلاعاتی جایگزین محدود کنند.
شما به عنوان یکی از مدافعان مشهور برابری نژادی، آیا هیچ وجه تشابهی بین اعتراضات جاری در دانشگاه‌های آمریکا و جنبش‌های قبلی در حمایت از حقوق آفریقایی-آمریکایی‌ها می‌بینید؟
بسیاری از دانشجویانی که در این خیزش در حمایت از فلسطین شرکت می‌کنند، زمانی که جنبش «جان سیاه‌پوستان ارزشمند است» جان گرفت، ۱۰ تا ۱۳ سال داشتند. این جوانان امروز و نوجوانان دیروز، با چشمان خود شاهد اهمیت به چالش کشیدن مقامات در مواجهه با سرکوب و خشونت سیستماتیک علیه گروه‌های محروم بودند. در جریان جنبش «جان سیاه‌پوستان ارزشمند است»، آفریقایی-آمریکایی‌ها گروه محروم و مطرود بودند و در خیزش امروز، فلسطینیان جامعه محروم هستند؛ و یک بار دیگر، معترضانی که به‌دنبال عدالت هستند، با واکنش خشونت‌آمیز پلیس مواجه شده و می‌شوند.
به لحاظ تاریخی نیز، مدافعان حقوق برابری نژادی هم تلاش‌های خود را به سمت مقابله با جنگ‌ها گسترش داده‌اند. مارتین لوتر کینگ نیز آشکارا درباره جنگ ویتنام حرف زد و حامی توقف آن بود.