فردوسی بزرگ : که کس در جهان جاودانه نماند                   به گیتی بما جز فسانه نماند هم آن نام باید که ماند بلند                      چو مرگ افگند سوی ما بر کمند زمانه به مرگ و به کشتن یکی است              وفا با سپهر روان اندکی است  

حکایت سرزمین من قسمت سوم نامه به سارا ساراي عزيز، به خواهرت ساعتي چشم هايم را به امانت دادم تا وطن غريبش را از بام دماوند تماشا کند. از تو پنهان نکنم که آهنگم به آب انداختن دهانش بود براي آبياري لبان مهربانش و شکوفانيدن غنچه هاي بيشتري از آن!