روس ها از ابزارها و قوانین سازمان ملل و شورای امنیت در حوزه هایی همچون احترام به حفظ حاکمیت ملی، حق قانونی کشورها برای فعالیت صلح امیز هسته ای، قوانین NPT و غیره استفاده می کنند. آنها در هدایت مذاکرات بین المللی هوشمندانه، روند محور و مرحله ای عمل می کنند و شدیدا واقع گرا و سخت گیر هستند. خروجی میانجیگری آنها معمولا خط وسط برای منافع طرفین است. 
در مورد نقش احتمالی روس ها در مذاکرات، ایران نباید نگران باشد، چون هر زمانی می تواند آن را متوقف کند. اکنون مسئله اصلی مزیت تاثیرگذاری روس ها بر ترامپ به نفع ایران است، نه الزاما فروختن ایران به آمریکا یا معامله احتمالی بر سر صلح اوکراین. برای روس ها ایران یک «دولت تمدنی» در نظر گرفته می شود که در برابر نظم لیبرال-دمکراسی غرب ایستاده است. تحریم های غرب علیه ایران به ضرر روسیه و تجارت با ایران است و لذا خواهان رفع آن هستند، اما نه به شکلی یا حدی  که ایران کاملا به سمت غرب گرایش پیدا کند. همین امر به روسیه انگیزه می دهد که نقش ایران را به عنوان یک نیروی کمکی در راستای منافع  خود برجسته کند. 
به دلیل شرایط جاری و بنا به جبر، روسیه روابط خود با ایران را در چارچوب روابط بزرگتر خاورمیانه ای خود و به ویژه با اعراب تنظیم می کند. این الزاما به معنای بازی دوگانه روسیه نیست. سیاست خارجی ایران باید قادر به متعادل کردن مثلث روابط ایران-روسیه-جهان عرب از یک سو و مدیریت این مثلث در روابط با معادله غرب در منطقه از سوی دیگر باشد.
* استاد روابط بین الملل