مجله نیویورکر در گزارشی مفصل بر اساس منابعی جدید، به شرح جزئیات جدیدی از روند صلح افغانستان – از آغازش در سال ۲۰۱۰ تا زمان خروج نیروهای خارجی در ماه اوت سال جاری میلادی – پرداخته است.

به گزارش صلح خبر، این گزارش نگاشته شده از سوی استیو کول و آدام انتوس، با تیتر “تاریخ مخفی شکست دیپلماتیک آمریکا در افغانستان” اولین بخش از یک مطلب دو بخشی است و وقایع مربوط به شکست روند صلح افغانستان و سقوط کابل را پوشش می‌دهد.
بر اساس گزارش نیویورکر، اولین تلاش‌ها برای برقرار ساختن صلح بین طالبان و دولت افغانستان در نوامبر ۲۰۱۰ آغاز شد. اما تلاش‌های اولیه به جایی نرسید زیرا طالبان از همکاری با دولت حامد کرزای، رئیس جمهور وقت افغانستان، خودداری کرد و او را به عنوان “یک عروسک خیمه شب بازی نامشروع” می‌دید.
از سوی دیگر، حامد کرزای نیز با این که آمریکا به طالبان مشروعیت بخشد مخالفت میکرد. در این گزارش نوشته شد که حامد کرزای در نشستی در اواخر ۲۰۱۱ با فریاد به رایان کروکر، سفیر وقت آمریکا در افغانستان اظهار کرد: “تو به من خیانت کردی!”
به گزارش نیویورکر، مذاکرات صلح افغانستان  سال‌های متمادی نتیجه‌ای نداشت، زیرا طالبان مخالف گفت‌وگو با دولت افغانستان بود و در عوض اصرار داشت که مذاکرات مستقیمی با آمریکا داشته باشد.
به نوشته پایگاه طلوع نیوز، در این گزارش آمده است که مذاکرات صلح افغانستان در زمان دولت دونالد ترامپ جدی شد زیرا این رئیس جمهور سابق آمریکا مصمم بود سربازان آمریکایی را از افغانستان خارج کند.
در طول مذاکرات میان طالبان و دولت ترامپ، اشرف غنی و دولت او در حاشیه قرار گرفتند.
این گزارش می‌افزاید که غنی با هدف برخورداری از اهرم فشار، کانال‌های پشتی ارتباط با سیاستمداران آمریکایی که از جنگ حمایت می‌کردند را حفظ می‌کرد. به عنوان مثال، غنی با لیندسی گراهام، سناتور جمهوریخواه که از تداوم حضور آمریکا در افغانستان دفاع می‌کرد، رابطه داشت.
بر اساس این گزارش، بسیاری از مقامات آمریکایی بر این باور بودند که اشرف غنی علاقه‌ای به مذاکرات صلح ندارد. خلیلزاد گفت: او وضعیت موجود را ترجیح می‌داد و این او را در قدرت نگه داشت.
به نوشته نیویورکر، ترامپ حتی از زلمای خلیلزاد، فرستاده سابق دولت آمریکا در امور صلح افغانستان، خواسته بود اگر طالبان با دریافت پول تشویق به منعقد کردن توافق صلح می‌شود، به آنها پول بدهد.
ترامپ از خلیلزاد پرسید:” آیا می‌توانی به طالبان چیزی بدهی تا آنها را وادار به همکاری کنی؟”
خلیلزاد به ترامپ گفت:‌ “منظور شما چیست آقای رئیس جمهور؟” و ترامپ پاسخ داد: “چیزی شبیه به پول”.
خلیلزاد مجددا پاسخ داد: “خیر. اسم آنها در فهرست تروریستی است. ما نمی‌توانیم به آنها پول بدهیم.”
سرانجام، آمریکا و طالبان پیش نویس توافقی را تنظیم کردند که در فوریه ۲۰۲۰ امضا شد. بر اساس این گزارش، وقتی خلیلزاد به ترامپ گفت که غنی از پیش نویس این توافق راضی نیست، ترامپ پاسخ داد: “چرا داری وقت خود را برای صحبت با غنی تلف می‌کنی؟ او یک حقه باز است.”
زمانی که غنی در ژوئیه ۲۰۲۱ در واشنگتن با جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا دیدار کرد، شهرزاد اکبر، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان (AIHRC) نیز در واشنگتن بود و در آنجا به دیدار گروه‌های حقوق بشری رفت. در این گزارش به نقل از او نوشته شده که او با شنیدن نتیجه گیری بسیاری از آمریکایی‌ها درخصوص اینکه افغانستان یک آرمان از دست رفته است، از صلح ناامید شد. اکبر گفت: در نهایت، آن شب خیلی گریه کردم. او به کابل بازگشته و به سراغ سفارتخانه‌های متعدد رفت تا برای کارمندانش درخواست روادید کند.
به نوشته نیویورکر، غنی از دولت بایدن خواستار کمک نظامی مانند هلیکوپترهای بیشتر و تداوم دریافت حمایت لجستیکی از سوی آمریکایی‌ها شد. به گفته مقامات افغان حاضر در اتاق، بایدن پاسخی مبهم داد.
نیویورکر در این مطلب همچنین به مساله آزادسازی زندانیان طالبان اشاره کرد و به نقل از مقامات آمریکایی گفت که خلیلزاد خواهان امضای یک معامله بوده و او آماده است تقریباً هر چیزی به طالبان بدهد.
اندرو وال، یک فرمانده ارشد نیروی دریایی در ماموریت “حمایت قاطع”  گفت، خلیلزاد “به وضوح خواهان یک معامله بود و به نظر می‌رسید مایل است تقریباً هر چیزی را به طالبان بدهد. مشخص نیست که آیا ما اصلا و واقعا خط قرمزی داشتیم یا خیر.”
بر اساس این گزارش، مایک پامپئو، وزیر امور خارجه وقت آمریکا در دیدار با اشرف غنی در شهر کابل از وی خواست تا در مورد آزادی زندانیان طالبان انعطاف پذیر باشد و به او اطمینان داد: “آمریکا اهرم فشار شماست. اگر ما به آنچه می‌خواهیم نرسیم، آنجا را ترک نمی‌کنیم. ما تنها زمانی افغانستان را ترک خواهیم کرد که یک راه حل سیاسی وجود داشته باشد.”
اشرف غنی هم به او گفت: “این صراحت که شما در مذاکرات کنار ما خواهید ایستاد، چیزی است که ما هرگز نداشته‌ایم.”
نیویورکر نوشت که طالبان با شرایط مربوط به مبارزه با تروریسم و ​​محدودیتها درخصوص درگیری، به ویژه جلوگیری از حمله شبه نظامیان طالبان به نیروهای آمریکایی و ناتو به هنگام خروج آنها از افغانستان بر اساس توافق، موافقت کرد. میلر قبل از توافق دوحه به فرستادگان طالبان گفت: “اگر یک آمریکایی پس از امضای توافق بمیرد، توافق منتفی است.”
عبدالمتین بیک، مشاور غنی و یکی از اعضای تیم مذاکره کننده دولت افغانستان، به خلیلزاد گفته بود که طالبان مایل به راه حلی سیاسی نیستند. او به خلیلزاد گفت: “بیدار شو! محض رضای خدا خواهش می‌کنم. طالبان طرفدار مذاکرات نیست، آنها حامی یک راه حل سیاسی نیستند. آنها واقعاً به دنبال پیروزی هستند.”
همچنین بر اساس این گزارش، حمدالله محب، مشاور امنیت ملی دولت سابق افغانستان در ۱۴ اوت، یک روز قبل از سقوط کابل توسط طالبان، دریافته بود که یکی از همکارانش در کاخ ریاست جمهوری افغانستان در فهرست افغان‌های در معرض خطری که مورد تایید سفارت آمریکا برای خارج سازی قرار داشت، بود.
آن روز بعد از ظهر، محب تلفنی با یکی از اعضای وزارت امور خارجه آمریکا صحبت کرد. محب در حین بحث در مورد گفتگوهای صلح مکث کرد و پرسید: آیا برای من و غنی برنامه‌ای برای خارج شدن وجود دارد؟ این مقام خواستار دریافت یک ضمانت کتبی شد.
انتهای پیام