به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، یکی از پرسش‌های مهمی که همواره در ذهن شیعیان و محبان اهل بیت (ع) مطرح می‌شود، تفاوت رویکرد امام حسن مجتبی (ع) و امام حسین (ع) در مواجهه با حکومت‌های زمان خود است.
چرا یکی راه صلح را برگزید و دیگری قیام کرد؟
بنابر روایت حوزه، برای یافتن پاسخ این پرسش، به سراغ حجت‌الاسلام مصطفی محسنی کارشناس پاسخگویی به شبهات تاریخی رفتیم و پاسخ را از وی جویا شدیم که تقدیم حضور شما مخاطبین می‌گردد:
پاسخ:
شاید این پرسش برای شما هم پیش آمده باشد که چرا دو امام بزرگوار، امام حسن مجتبی (ع) و امام حسین (ع)، با وجود داشتن یک هدف مشترک، دو روش متفاوت صلح و قیام را در پیش گرفتند. پاسخ این است که هر امامی بر اساس “شرایط زمانه خود” و با در نظر گرفتن “مصلحت اسلام”، بهترین راهکار را انتخاب می‌کند.
اولویت ائمه (ع): حفظ اسلام
ائمه اطهار (ع) همواره در پی حفظ و پاسداری از دین اسلام بودند، اما روش‌های آنان بسته به شرایط، متفاوت بود:
گاهی “سکوت” بهترین راه بود، گاهی “صلح“، گاهی “قیام” و گاهی “تربیت شاگردان و گسترش علوم دینی”.
نکته کلیدی اینجاست که اصل برای ائمه (ع)، حفظ اسلام بود، نه این که همیشه تکلیف، قیام باشد یا صلح. این‌ها تاکتیک‌هایی بودند که امامان برای پاسداری از دین به کار می‌بردند.
تفاوت شرایط امام حسن (ع) و امام حسین (ع)
اگر دقت کنیم، امام حسن (ع) در شرایطی صلح کرد که:
سپاه او ضعیف و پر از اختلاف بود، معاویه با حیله‌گری ادعای اسلام می‌کرد و ظواهر دین را حفظ می‌نمود،صلح، تنها راه جلوگیری از نابودی کامل شیعیان بود.
اما امام حسین (ع) زمانی قیام کرد که:
یزید آشکارا به اسلام توهین می‌کرد (شرابخواری، سگ‌بازی، و …)، حکومت او تهدید آشکاری برای اساس اسلام بود، سکوت در برابر یزید به معنای نابودی دین بود.
امام حسین (ع) نیز در دوران معاویه قیام نکرد زیرا شرایط مانند زمان امام حسن (ع) بود و معاویه هرچند فاسد بود اما ظاهر اسلام را حفظ می‌کرد. اما وقتی یزید به قدرت رسید و ماهیت ضداسلامی خود را آشکار کرد، قیام ضرورت یافت.
امام حسن (ع) و امام حسین (ع) هر دو در مسیر یک هدف حرکت کردند و آن نجات اسلام بود.
تنها تفاوت، تفاوت در شرایط زمانه بود که یکی را به صلح و دیگری را به قیام واداشت.