۲- مذاکره ۲۰۲۵ ایران و آمریکا، چه مستقیم باشد و چه غیر مستقیم، مذاکره با ترامپ است، نه آمریکا. قبلا در یادداشت «دیپلماسی بدون دیپلمات» ابعاد تغییر ساختاری و ماهوی مذاکرات را در دور جدید ریاست جمهوری ترامپ شرح دادم، ولی باید مجددا متذکر شوم که مذاکره ایران و آمریکا به هیچ عنوان در قالبهای کلاسیک، قابل ارزیابی نیست و باید با مبنای شخصیت نتیجه گرای ترامپ به عنوان «ذینفع اصلی مذاکرات» تحلیل شود. ۳ـ اصلی ترین ذینفع مذاکره جدید ایران و آمریکا، ترامپ است. رویای دیپلماتیک ترامپ تشکیل اتحادیه آسیاست و چون این رویا بدون همراهی ایران قابل تحقق نیست، شخصاً پیشنهاد مذاکره ایران را به رهبری جمهوری اسلامی داد تا چراغ دیپلماسی را در منطقه با محوریت ایران، روشن کند. موافقت هوشمندانه جمهوری اسلامی ایران هم با انجام مذاکره پیشنهادی، نوعی مکانیسم ماشه را در مقابل رویای ترامپ قرار داده که اگر رئیس جمهور آمریکا نتواند مذاکره تاریخی با ایران را به نتیجه لازم -ثبات صلح در منطقه غرب آسیا- برساند، عملاً سیاست خارجی خود را با مخاطره و تردیدهای جدی روبرو می کند که احتمالا به دومینوی عدم نتیجه گیری لازم در سایر پرونده ها منتهی خواهد شد، که یقیناً شکست بزرگی برای شخصیت نتیجه گرای او -به عنوان ذینفع اصلی مذاکره با ایران- تلقی خواهد شد.  ۴ـ شاخص «زمان» هم برای ترامپ، یک عامل بسیار تعیین کننده در لزوم به نتیجه رساندن مذاکره دوجانبه با ایران است. ترامپِ نتیجه گرا، حتماً بخوبی ارزش «زمان پیش آمده» در سال ۲۰۲۵ را برای توافق تاریخی دو جانبه با جمهوری اسلامی ایران درک کرده و یقینا بسادگی از کنارش نخواهد گذشت. پس برخی حرفهای سیاسی سیاحتی ترامپ را نباید خیلی برجسته کرد، چرا که حرف و هدف اصلی ترامپ درباره مذاکره با ایران چیز دیگری است که قطعاً بی نتیجه ماندن مذاکره، در آن جایی ندارد!. فراموش نکنید که ترامپ هرگز نمی خواهد ریگان، کلینتون، بوش، اوباما و بایدن دیگری باشد.ترامپ خود را منجی تاریخی آمریکا می داند و برای اثبات آن به یک نتیجه متمایز و دستآوردی استثنایی نیاز دارد که موفقیت مذاکره پیشنهادی به ایران، قطعاً تامین کننده آن خواهد بود. البته این فقط یک تحلیل است و بزودی مشخص خواهد شد که بالاخره مذاکره آمریکا و ایران، از سد بی نتیجه ماندن در ۴۰ سال گذشته، رد خواهد شد یا نه؟.
* فعال رسانه ای، دبیر سابق پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی