محمد بلوری درباره حادثه متروپل به خبرنگاران توصیه می‌کند به دنبال بررسی کاستی‌ها و مشکلات باشند و به دنبال مسوولان و افرادی بروند که به این ساختمان مربوط می‌شوند و با آن‌ها صحبت کنند.

محمد بلوری ـ روزنامه نگار پیشکسوت ـ که از او به عنوان پدر حادثه نویسی مطبوعات ایران یاد می‌شود، در گفت‌وگویی با صلح خبر درباره حادثه ریزش ساختمان متروپل در آبادان، با انتقاد از افرادی که در این حادثه مسوول بوده و رو در روی مردم و خبرنگاران قرار نمی‌گیرند، به خبرنگاران چنین توصیه می‌کند: «خبرنگارها باید این مشکلات را منعکس کنند و به مسوولانی که الان  خودشان را پشت پرده قایم کردند، فشار بیاورند.»
او درباره نحوه پوشش خبری حادثه ای مانند متروپل آبادان با بیان اینکه کاری که خبرنگاران دهه های گذشته ‌کردند، الان دیگر انجام نمی‌شود، در این زمینه تصریح کرد: ما در حادثه‌های مهمی مثل متروپل آبادان، مرکزیتی را ایجاد می‌کردیم که از نزدیک شرایط را بررسی می‌کرد. در حالی که الان، مردمِ دوربین به دستی داریم که در محل حادثه می‌گردند و پراکنده چیزهایی را می‌گویند.
بیشتر بخوانید:
مجید رضائیان: هنوز به پرسش‌های مردم از حادثه متروپل پاسخ نداده‌ایم
علی اکبر قاضی زاده: خبرهای ضد و نقیض از متروپل مردم را گیج کرد
وظیفه خبرنگاران در شرایط بحران چیست؟
بلوری خطاب به رسانه‌ها گفت: ما باید نیازها را بررسی و برملا کنیم. باید مرکزیتی به عنوان یک ارگان مطبوعاتی در آنجا داشته باشیم. بچه‌های خبرنگار باید آنجا باشند. من اثر چندانی از بچه های خبرنگار ندیدم. چیزهایی که ما در مطبوعات چاپ و منعکس می‌کنیم، مطالب پراکنده‌ای است که مردم می‌گویند. یک مساله مهم و ساده این است که ما یک عکس از این ساختمان نداشتیم که قبل از ریزش چه شکلی و چند طبقه بوده است. من ندیدم و نمی‌دانم عکسی از این ساختمان قبل از خرابی چاپ شد یا نه. این طبقاتی که می‌گویند اضافه ساخته شده را مشخص می کردند که چند طبقه بوده است. شهرداری، آتش ‌نشانی یا مهندس ناظر کجا هستند؟! خبرنگارها باید دنبال اینها باشند و با آن‌ها صحبت کنند. باید با شورای شهر صحبت کنند و مشکلات را بپرسند.
او افزود: باید مرکزیتی بود که به وقایع نظارت می کرد و روی برنامه پیش می‌رفت. بررسی می‌کردند که نیازها چیست، کاستی ها چیست، چادری در محل حادثه برپا می‌کردند و در آنجا خبرنگارها با هم مشورت می‌کردند. بررسی می‌کردند که نیازها و کاستی چیست و خبط‌های امدادگران چیست.
فریادهای زیر آوار خاموش شد/امکانات کجاست؟
بلوری با انتقاد از نحوه پوشش خبری حادثه متروپل آبادان خاطرنشان کرد: من می‌بینم که مردم مصیبت دیده در آن خرابی‌ها ریخته‌اند و امکانات برای نجات کم است. افرادی بودند که فریادشان برای مدتی به گوش می‌رسید. باید امکانات باشد که آوار را بزند کنار. من فقط یه عده مردم را دیدم که در خرابه‌ها مضطربانه دارند خاک و سنگ را این ور آن ور کنار می زنند. ناله‌هایی که از زیر آوار شنیده می‌شد، خاموش شد و هنوز نتوانستیم جنازه‌هایشان را پیدا کنیم. فقط به امکانات امنیتی توجه کردید. مأموران امنیتی برای برقراری نظم آنجا بودند اما امدادگرانی را ندیدم که آنجا باشند و برنامه ای داشته باشند. فقط دو تا سگ آوردند نشان دادند و رفتند؛ تمام. این بار هم مثل همه مصیبت‌هایی که داشتیم سیل، زلزله و آتش سوزی، همان مشکلات وجود داشت.
مسوولان کجا هستند؟
این روزنامه نگار باسابقه با بیان این پرسش که «مسوولان شهرداری و کارشناسان ناظر بر ساختمان کجا هستند؟» خطاب به خبرنگاران و رسانه‌ها تاکید کرد: باید برویم دنبال این‌ها بگردیم پیدایشان کنیم و بیاوریم تا پاسخگو باشند.
او با اشاره به پرسش هایی که می تواند در این حادثه برای خبرنگاران و رسانه ها مطرح باشد، در این زمینه اظهار کرد: مسوولان شورای شهر کجا هستند؟ چرا نمی آیند خودشان را نشان دهند. یکی بیاید ببینیم چه می‌گویند. مردم این‌ها را نمی‌بینند. باید بررسی شود مشکل چه بوده است. در اخبار شنیده می‌شود ساختمان سست بوده؛ از نظر مهندسی باید دو تا مهندس ساختمانی صحبت کنند ببینیم مشکل چه بوده که ساختمان ریخته است. می‌گفتند طبقات اضافی هم ساخته شده بوده. نه مسوولان جلو می‌آیند نه مهندس ساختمان. اصلا مهندس ساختمان کیست؟ باید از مهندس ساختمان بپرسند نظارت کرده است یا نه؟ اصلا وقتی هنوز ایمنی ساختمان تایید نشده چرا در این ساختمان چند طبقه ساکن شدند؟ خبرنگارها باید این مشکلات را منعکس کنند و به مسوولانی که الان خودشان را پشت پرده قایم کردند، فشار بیاوردند.
مسئله ملی است، عزای ملی است
بلوری خاطرنشان کرد: مطبوعات آن چیزی که به طور پراکنده گفته می‌شود را منعکس می‌کنند. واقعا اگر مرکزیتی بود اینطور نبود. مسئله ملی است، عزای ملی است. خبرنگاران باید به این مسائل بپردازند که از امکانات چه چیزی هست، چه چیزی نیست و برای بیرون کشیدن جنازه‌ها به چه چیزهایی نیاز است. اما برنامه دقیقی نیست. این پریشانی است. روزنامه نگاران می‌توانستند به این پریشانی سر و سامانی بدهند. لااقل به آن اشاره کنند. نیازها را بگویند، مشکلات را بگویند، این خیلی مهم بود. اینجا دیگر بحث زودتر خبر زدن و این حرف‌ها نبود، باید مشکلات و کاستی ها منتقل می‌شد. خبرنگارها باید با هم شور می‌کردند. من اصلا خبرنگار ندیدم آنچه می بینم در رسانه‌ها می‌نویسند، از شنیده‌ها می‌نویسند.
او در پایان گفت: در این شلوغی و بی برنامه‌گی، این مشکلات هم پیش می‌آید. شما خبرنگارها و رسانه‌ها باید به این مشکلات بپردازید. گویا به صداوسیما هم اخطار داده شده که بیش از چند ساعت به این مسئله نپردازد. در این شرایط وظیفه رسانه ها خیلی خطیر است که مشکلات، نواقص و اهمال‌ها را پیگیری کنند. من در حسرت ماندم که در یک خبرگزاری یا روزنامه، عکسی واضح از این ساختمان منتشر شود که اول چه شکلی و چند طبقه بود. وظیفه ما خبرنگارها همین است دیگر.
انتهای پیام