آن سال های منتهی به انقلاب و روزهای انقلابی در هر یک از شهرهای ایران خاطراتی دارد که گاها از بزرگترهای اطرافمان می شنویم. این بار ۲ بانوی انقلابی در گفت و گو با صلح خبر به بیان حال و هوای آن روزها و شرایطی که در بجنورد فعلی وجود داشت پرداختند.
آزادی عقیده وجود نداشت
خانم جمیله مظفر، فرهنگی بازنشسته و فعال و قاری قرآنی به بیان خاطرات آن روزها پرداخت و گفت: آن روزها در دبیرستان ایراندخت بجنورد درس میخواندم و از آنجایی که در خانواده ای نسبتا مذهبی متولد شده بودم با احکام دینی آشنا بودم و حلال و حرام می دانستم.
وی افزود: همیشه روسری بر سر داشتم و حجابم را رعایت می کردم. اما مدیر و معاون مدرسه مخالف حجاب بودند. به یاد دارم یک روز در ماه محرم که روسری مشکی بر سر داشتم من را دفتر مدرسه بردند و معاون مدرسه روسری را از روی سرم کشید و گفت «حیف تو نیست که با این همه زیبایی روسری سرت می کنی؟» من هم این اقدام آن ها مخالفت کردم و گفتم با دین من کاری نداشته باشید.
وی ادامه داد: به یاد دارم معلم ورزش مدرسه دخترانه ما یک مرد بود و به همین دلیل در فعالیت های ورزشی شرکت نمی کردم. حتی یک روز معلم ورزش به دلیل اعتقاداتم، صراحتا گفت که «میخواهی تو را تحویل ساواک دهم؟»
این فرهنگی بازنشسته اظهار کرد: در آن زمان کتاب های مختلف برای تغییر تفکر ما تدریس می کردند اما اجازه نمی دادند که کتاب های اسلامی با خودمان به همراه داشته باشیم و درباره آن ها صحبت کنیم. هر کسی هم که مخالف شاه بود را فورا دست بسته می بردند. درواقع آزادی عقیده ای وجود نداشت.
تازه عروس بودم
وی گفت: نزدیک های انقلاب و در آبان ماه سال ۵۷ بود که تازه عروس شدم؛ با این وجود هرروز به راهپیمایی می رفتیم و این کار را وظیفه شرعی خودمان می دانستیم و نهایتا شاه رفت و انقلاب پیروز شد. به یاد دارم گروه های منافقین، توده، چریک ها و… از فرصت ها نهایت استفاده را می کردند و اسلحه ها را از پادگان جمع می کردند و در مسیر نادرست و ترور مردم و طرفداران انقلاب از آن ها استفاده می کردند.
خانم مظفر بیان کرد: نخستین شهید بجنورد، شهید حسن آبادی بود که در راهپیمایی ها شهید شد. شهدای ما برای انقلاب جان خود را فدا کردند و همین خون هایی که داده شد سبب شده تا راه انقلاب اسلامی همچنان ادامه دار باشد. باید به گونه ای حرکت کنیم که شرمنده خون آن ها نباشیم و برای نسل جدید نیز روشنگری کنیم تا فریب تبلیغات کشورهای بیگانه و دشمنان ما را نخورند.
وی تاکید کرد: پس از انقلاب نیز گروهک های مختلف مخالف انقلاب فعالیت خودشان را گسترده کردند و در جذب دختر و پسرهای جوان بسیار موفق عمل می کردند. به یاد دارم در همین بجنورد خودمان، حاجی یاهوییان با آن ها خیلی درگیر بود و تهدید می شد. در آن سال ها، بانک ملی شعبه قیام فعلی در بجنورد، شهربانی بود و میدیدم که گروهک های ضد انقلاب، برخی افراد را از آنجا به پایین پرت می کردند.
وی گفت: اکنون به جوانان توصیه می کنم دوست های خوب برای خودشان انتخاب کنند و از افرادی که سبب انحراف به مسیرهای نادرست می شوند، دوری کنند.
کشف حجاب، هدیه رضاخان از فرهنگ بود!
خانم صغری رشیدی، معلم و همسر شهید حمیدرضا ثروتی نیز دیگر بانوی انقلابی بود که به بیان خاطرات خود از سال های انقلاب پرداخت.
وی اظهار کرد: فعالیت های انقلابی خودم را از سال ۵۶ آغاز کردم. به یاد دارم که یک بار در مسجدی بودیم که شهید هاشمی نژاد در آن سخنرانی داشت. در یک لحظه ماموران ساواک وارد مسجد شدند تا همه افراد را دستگیر کنند که ما فرار کردیم. شهید هاشمی نژاد از آنجا به منزل شهید ثروتی برده شد اما او را گرفتند و به مشهد بردند.
وی به کشف حجاب توسط رضا خان نیز اشاره کرد و افزود: کشف حجاب، موضوعی بود که رضاخان پس از رفتن به فرنگ خواست تا در ایران پیاده کند. می خواست زنان ایرانی را به زور با کت و دامن و کلاه پهلوی بیرون بفرستد. حتی مادر بزرگ ها را هم اجبار می کرد.
معلمان همراه ما بودند
خانم رشیدی گفت: از این موضوع که بگذریم، به یاد دارم در راهپیمایی هایی که برگزار می شد، مردان دورتا دور خانم ها می ایستادند تا از ما محافظت کنند اما ساواکی ها به دل جمعیت می زدند که سبب می شد متفرق شویم. حتی معلمان ما هم با ما همراهی می کردند اما یادم هست که مدیر مدرسه ما ساواکی بود و همیشه برایمان دردسر درست می کرد.
وی ادامه داد: مسیر راهپیمایی ما میدان شهید و کارگر به سمت معصوم زاده بود. در همان مکان فعلی که مجتمع های اوج قرار دارند، شهید حسن آبادی و منصور حصاری را که دانش آموز بودند، شهید کردند. شاه که فرار کرد، شاهپور بختیار را برای سرکوب مردم مامور کرده بود که کشتار می کرد؛ اما بدنه ارتش با مردم و اسلام بود و با امام بیعت کرد.
این همسر شهید بیان کرد: در آن سال ها که امام در تبعید بود و خودم هم دبیرستانی بودم، در خانه ها جلسات مهدویت برگزار می شد و در آن ها شرکت داشتم. به یاد دارم که در منازل خانم ها عسگری و شرکا برای این جلسات حاضر می شدیم و در انتها، ضد شاه صحبت می کردیم. ساواکی ها هم چون بو برده بودند، تهدید می کردند.
همکلاسی هایی که در دام منافقان افتادند
وی اظهار کرد: در آن سال، تنها ۲۱ نفر دانش آموز دختر در شهرستان بجنورد در رشته ریاضی درس می خواندند که یکی از آن ها خودم بودم. به یاد دارم بعد از انقلاب برخی از همان دوستانم در دام منافقان و افتاده بودند و در درگیری های مسلحانه کشته شدند.
خانم رشیدی گفت: خانواده و محیط زندگی تاثیر بسیاری در راه و روش مردم دارد. کشوری که اکنون داریم و امنیت آن در این دنیای نا آرام را مدیون خون شهدا هستیم و باید مسیر آن ها را ادامه دهیم.
انتهای پیام
