کتایون کیخسروی: جشنواره فجر زمستان گذشته محل خودنمایی برخی بازیگران تئاتر بود که  با درخشش خود در فیلم‌های مختلف نشان دادند در مدیوم پرحاشیه تر و البته شاید جذاب‌تر سینما هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارند.یکی از این چهره‌ها بهرام افشاری بازیگر بلندقامتی است که  جدا از فیزیک متفاوتش قدرت بیان و اکت مناسبی در بازیگری دارد و کم‌کم  دیده می‌شود. حالا می‌شود نقش‌آفرینی او را در «لانتوری» زیر نظر گرفت و به کارهای  بعدی‌اش با وسواس بیشتری دقیق شد. بهرام افشاری از آن دست بازیگرانی است که هم خوب حرف می‌زند هم برای صحبت کردن درباره خودش حوصله دارد، حتی اگر بعد از یک روز طولانی فیلمبرداری در کوه‌های الوند جلوی دوربین سیروس مقدم خسته شده باشد.

گفتید سر فیلمبرداری بودید.

الآن در دامنه دو هزارمتری  کوه‌های الوند در جاده اشتران هستیم و اگر کیفیت صدا خوب نیست به خاطر همین موقعیت ماست. ما داریم سریال علی‌البدل را کار می‌کنیم.حتماً درباره‌اش شنیده‌اید.

بله می‌دانم کار سیروس مقدم و بسیار پر بازیگر است.

بله ما دو ماه و نیم است در این سریال مشغولیم. الآن هم آقای هومن حاجی عبداللهی کنار من نشسته و مدام شوخی می‌کند. قبل از این ایشان داشتند با تلفن حرف می‌زدند که من اذیتشان کردم و حالا ایشان می‌خواهد انتقام بگیرد.

کار سینمایی چطور. «لانتوری» اکران شده است اما در پروژه دیگری هم حضورداشته‌اید؟

در سینما «کارگر ساده» را به کارگردانی منوچهر هادی کارکردم که تجربه خیلی خوبی بود. نمی‌خواهم از عبارت نقش اصلی یا نقش مکمل استفاده کنم چون هر نقشی قابلیت‌های خودش را دارد و به‌اندازه خودش مهم است اما در آن کار 40 روز فیلمبرداری داشتم. این کار برای فجر امسال آماده می‌شود. جدا از این یکسری فیلمنامه به دستم رسیده که در اسرع وقت درباره حضور در کار بعدی‌ام تصمیم‌گیری می‌کنم.

پس از فضای تئاتر کمی فاصله گرفته‌اید؟

تقریباً. الآن هشت ماهی است که این اتفاق افتاده اما این خواسته خودم نیست و دلم برای تئاتر خیلی تنگ‌شده است. نمی‌خواهم از این بحث‌ها کنم که ما تئاتری هستیم و بچه‌های تئاتر  این‌طوری‌اند و آن‌طوری اما من شش هفت سال مداوم تئاتر کار می‌کردم  و جزو پرکارترین بازیگران سال‌های اخیر بودم. ازآنجایی‌که کار آقای مقدم دور از تهران بود انتخاب کردن و هندل کردن حضورم در تئاتر خیلی دشوار بود و به همین خاطر 9 ماهی است از تئاتر فاصله گرفته‌ام. البته الآن بعد از صحبت با کارگردان‌های خوب و پیشنهادهایی که داده‌اند شاید از دو سه هفته دیگر به تئاتر برگردم.

چه اتفاقی افتاد که به پروژه «لانتوری» پیوستید و کار با رضا درمیشیان چطور بود؟

قبلاً من در اولین کار سینمایی‌ام با رضا درمیشیان در «عصبانی نیستم» کارکرده بودم. آنجا اتفاقاتی افتاد که در حق کارگردان و فیلمش ظلم شد که دیگر نمی‌خواهم به آن بپردازم اما در آن فیلم ما باهم همکاری خیلی مناسبی داشتیم. وقتی ایشان فیلمنامه «لانتوری» را در دست داشتند درباره نقش و خواسته کارگردان از من باهم صحبت کردیم و گپ زدیم و اوایل سال گذشته بود که این کار را شروع کردیم. «لانتوری» برای من تجربه خوبی بود چون هم در تئاتر هم در سریال «پایتخت» که چاشنی کمدی داشت کارکرده بودم و احساس می‌کردم در کار جدی پتانسیل‌های بیشتری داشته باشم. «لانتوری» محصول و مصداق حرف و هدفی است که داشتم و هر کس برود ببیند به این فضای کاری متمایز پی می‌برد.خودم می‌خواستم این فضای متفاوت را ایجاد کنم  و بیشتر با کاراکترهایی که قبلاً در فضای طنز تلویزیون یا تئاتر داشتم فاصله بگیرم.

در «لانتوری» نقش کوتاهی دارید اما آن‌هایی که فیلم را دیده‌اند از بازی شما تعریف می‌کنند.

نقش من کوتاه نیست  و من جزو اعضای اصلی «لانتوری» هستم اما چون کار پر بازیگر است و به گروه‌های دیگری که در فیلم سهم دارند اشاره می‌شود، احساس می‌کنید که نقش کوتاه است. خدا را شاکرم که می گویید در جشنواره کارم را پسندیدند چون مخاطب است که نظر می‌دهد . خدا را شکر اتمسفری که دور و بر این فیلم وجود داشت خیلی خوب بود و امیدوارم دیده شود.

در جشنواره فجر سال گذشته بازیگران تئاتری در برخی فیلم‌ها حضور داشتند و درخشیدند و نقدهای مثبتی هم در این زمینه دیده شد.

به خاطر این است که اول‌ ازهمه اعتماد باید وجود داشته باشد. اعتماد به بازیگران تئاتر. همه‌جا خوب و بد هست، بی‌تجربه و باتجربه هست ، باسواد و بی‌سواد هست اما باید اعتماد شود. در چند سال گذشته مدام به ما می‌گفتند بازیگران تئاتری در بازی‌هایشان اغراق بیش‌ازاندازه دارند یا کارهایشان مینی مالیستی نیست اما این حرف درستی نبود .بازیگری الآن مثل علم پیشرفت کرده و همه اعضایی که در مدیوم‌های مختلف کار می‌کنند سعی دارند خودشان را آداپته کنند. مخصوصاً نسل جوان‌هایی مثل نوید محمد زاده عزیز یا خیلی‌های دیگران که در روزهای آینده گذر زمان خودشان را نشان خواهند داد. این ماحصل اعتماد کارگردان‌ها  و البته مخاطبان است چون سلیقه‌ها هم دیگر فرق کرده  و مردم  به همان میزان که بازیگر چشم قشنگ و خوشگل و زیبا را می‌پسندند، دنبال آرتیست حرفه‌ای هم هستند. آن‌ها هزینه می‌کنند که بازی ببینند، آرتیست و کاراکتر ببینند و فیلم تماشا کنند. خدا را شکر که به این فضا بها داده شده  و همین باعث شکل گرفتن بازی‌های متفاوت  و شخصیت‌های متفاوت شده است . ما هم این فضا را احساس کرده‌ایم و حالا رابطه خوبی بین بازیگران و مخاطبانشان ایجادشده است.

باوجود درخشش بازیگران تئاتر در سینما مثل حمیدرضا آذرنگ، سیامک صفری یا علی سرابی اما بیشتر این بازیگران نقش‌های فرعی فیلم‌ها را ایفا می‌کنند و علی‌رغم درخشش در این نقش‌ها  هیچ‌وقت نقش اصلی به آن‌ها داده نمی‌شود.دلیلش را چه می‌دانید؟

این را باید از خود چهره‌هایی که نام بردید بپرسید. من می‌توانم درباره خودم صحبت کنم .اگر بخواهم درباره خودم بگویم نقش اصلی آن‌چنان برای من جذاب و هیجان‌انگیز نیست  و در عوض به نظرم نقش مکمل خیلی ماندگارتر و هیجان‌انگیزتر است چون هر چه محدودتر شوی مثل یک فنر پتانسیل بیشتری پیدا می‌کنی  و انرژی بیشتری در کار می‌گذاری.

یعنی نگران این نیستید که با این نظری که دارید کمتر دیده شوید؟

من به این اصل خودشناسی رسیده‌ام که شاید سلیقه کارگردان‌های سینمای تجاری اصلاً من نباشم و اتفاقاً از این مسئله خوشحال هستم .خودم هم دوست ندارم در سینمای تجاری فعالیت کنم اما دوست دارم در سینمای هنری و خاص پتانسیل‌هایم را ثابت کنم  و اگر اعتماد شود می‌توانم این را نشان دهم. این را در «کارگر ساده» آقای هادی می‌توانید ببینید .نمی‌خواهم بگویم نقش اصلی هستم اما  بار دراماتیک قصه روی دوش من است .خوشحالم که با دیدن تئاتر کارگردان‌ها به من اعتماد می‌کنند  و می‌توانم مصداق حرف‌هایی که زدم را اجرایی کنم.

شما با قدبلندی که دارید صاحب فیزیک متفاوتی هستید که حضورتان در فیلم‌های سینمایی و پذیرفتن نقش‌ها را با چالش‌هایی مواجه کرده.خودتان جایی گفته بودید الآن به بازیگر خوب متمایز نیاز داریم.آیا این متمایز بودن به شما کمک کرده؟

اگر بخواهم از دیدگاه خودم بگویم من این فیزیک را یک امتیاز می‌دانم. شاید این قدبلند برای هر نقشی خوب نباشد اما سلیقه خودم هم نیست که در همه کانال‌ها  و در لحظه‌به‌لحظه سریال‌ها باشم . این ویژگی از این نظر برای من خوب است چون به درد نقش‌های خاص و تجربه‌های خاص می‌خورم که متفاوت‌تر از کارهای عامیانه است. البته من کارهای عامیانه را هم دوست دارم اما حضور در نقش‌های متفاوت را بیشتر می‌پسندم . نمونه‌اش شیرافکن در سریال «پایتخت» . حالا بهتر است این نقش را با نقشم در «لانتوری» مقایسه کنید.بعد «لانتوری» را با «کارگر ساده» و «کارگر ساده» را با «علی‌البدل» مقایسه کنید تا به این موضوع پی ببرید. اگر این نقش‌ها را راحت نگاه کنید فاصله‌ها را می‌بینید  و من هم خوشحالم که در این سن چهار یا پنج نقش متفاوت اجرا کرده‌ام . البته این حرف‌ها بر اساس غرور و منیت نیست. اوایل ناراحت بودم که به خاطر فیزیکم برخی نقش‌ها از من گرفته می‌شد چراکه کارگردان احساس می‌کرد در ترکیب‌بندی با پارتنرم من به درد آن نقش نمی‌خورم  و آن ترکیبی که در ذهنش بوده شکل نمی‌گرفت .الآن من به سلیقه کارگردان‌ها احترام می‌گذارم  و برای من قابل‌احترام هستند اما من خودم شخصاً این فیزیک را یک پوینت می‌دانم. البته این مسئله را خیلی بزرگ نمی‌کنم اما شاید  در بازیگری راه نسل آدم‌های دو متری را بازکنم.

58245