کامبیز اسدی که بعد از سال‌ها نمایش تازه را روی صحنه آورده گفت: بعد از ۱۲ سال که به تئاتر بازگشته‌ام، گویی از اصحاب کهف هستم و همچنان هاج و واج به همه چیز می‌نگرم. این کارگردان که با اجرای نمایش «آمین گفتن مردگان در عنبر» حضور دوباره در مجموعه تئاتر شهر دارد، در گفتگو […]
کامبیز اسدی که بعد از سال‌ها نمایش تازه را روی صحنه آورده گفت: بعد از ۱۲ سال که به تئاتر بازگشته‌ام، گویی از اصحاب کهف هستم و همچنان هاج و واج به همه چیز می‌نگرم.
این کارگردان که با اجرای نمایش «آمین گفتن مردگان در عنبر» حضور دوباره در مجموعه تئاتر شهر دارد، در گفتگو با صلح خبر به نقل از ایسنا از تفاوت فضای تئاتر در این سال‌ها گفت.
او ابتدا یادآوری کرد: آخرین نمایشی که کار کردم، ۱۲ سال پیش بود که در تالار وحدت روی صحنه رفت و آخرین اجرایم در مجموعه تئاتر شهر هم به ۲۱ سال پیش برمی‌گردد که نمایش «آداب متبرک سکوت» را در تالار خانه خورشید اجرا کردم.
این کارگردان اضافه کرد: حالا که بعد از ۱۲ سال دوری به تئاتر بازگشته‌ام، حس می‌کنم یکی از اصحاب کهف هستم و هنوز هاج و واج به همه چیز می‌نگرم. در این سال‌ها همه چیز در تئاتر عوض شده؛ از تعداد زیاد مجوزها تا وضعیت تبلیغات و تفاوت تماشاگران. قبلا برای اجرای نمایش یک مجوز می‌گرفتیم اما حالا برای هر بخش از نمایش باید مجوز جداگانه‌ای بگیریم که البته همه این مجوزها را بدون دردسر گرفتیم ولی نمی‌فهمم چرا این روند باید به وجود بیاید. این روزها پر از نفهمیدن هستم. با این حال دارم در جهت خلاف اتوبان حرکت می‌کنم.
اسدی با ابراز شگفتی از تفاوت سلیقه تماشاگران در این سال‌ها افزود: ما با تماشاگران تئاتر چه کرده‌ایم؟! ما به واسطه نمایش‌هایی که روی صحنه می‌بریم، سلیقه آنان را کلا عوض کرده‌ایم. متاسفانه در این سال‌ها نمایش‌هایی اجرا شده‌اند که یا کمدی‌های سطحی بوده‌اند یا نمایش‌های موزیکال صرفا سرگرم‌کننده. یعنی تماشاگر را به تماشای نمایش‌های طنز کم‌مایه یا موزیکال عادت داده‌ایم در حالیکه در خود غرب هم این همه کار موزیکال اجرا نمی‌شود. با این کارها، تماشاگران حرفه‌ای تئاتر را فراری داده‌ایم و سلیقه نسل جدید تماشاگران را هم بد پرورش داده‌ایم.
او با ابراز تاسف بابت از بین رفتن گروه‌های تئاتری حرفه‌ای اضافه کرد: از گروه‌های ریشه‌دار قدیمی چیزی باقی نمانده است در حالیکه تفکر و تکنیک تئاتر، از گروه می‌آید. بدون گروه، معمولا این گونه است که افراد به صورت اتفاقی دور هم جمع می‌شوند و به طور تصادفی با یک ماه تمرین نمایشی را اجرا می‌کنند. در این بین هر که پول بیشتری داشته باشد، می‌تواند در فضای مجازی تبلیغات زیادتری به خود اختصاص بدهد و تماشاگر بیشتری جذب کند.
اسدی اضافه کرد: حسن جودکی، سرپرست فعلی تئاتر شهر تلاش می‌کند تا بچه‌های قدیمی تئاتر را به کار دعوت کند. خود او یکی از دلایل بزرگ بازگشت من به تئاتر بود. اگر قرار است تئاتر به روال خود بازگردد، تنها راهش احیای گروه‌های تئاتری است زیرا با جمع شدن اتفاقی و یک ماه تمرین، چیزی به عنوان تئاتر بیرون نمی‌آید.
این کارگردان با تاکید بر جایگاه مهم گروه‌های نمایشی در رشد و توسعه تئاتر ابراز تاسف کرد: گروه‌های تئاتری را کاملا نابود کرده‌اند. همان جریانی که سینمای اجتماعی را از بین برد، حالا هم تئاتر را به این وضعیت رسانده است. در حالیکه بدون گروه، از تئاتر فقط یک پوسته می‌ماند. ما گروه‌های درجه یک بسیار زیادی داشتیم. اینها کجا هستند؟ چرا اگر بهترین کار را هم برای اجرا آماده کنیم، باز هم ملاک کار ما حضور چهره در نمایش‌هاست. اولین پرسش هر مدیر تئاتری این است که کارتان چهره دارد؟ بدون اینکه بپرسد متن‌تان چیست، ایده اجرایی‌تان چیست، چرا ملاک خوب بودن یک کار، فروش آن است؟ از کی این وضعیت بر تئاتر ما حکمفرما شده؟
او اضافه کرد: در این مدتی که برگشته‌ام، اتفاقات بسیار عجیب و غریبی را شاهد بوده‌ام؛ منتقدانی که بابت نقدنویسی از گروه تئاتری پول مطالبه می‌کنند، صفحات مجازی که باید رقم‌های موردنظرشان را بپردازی تا برای نمایشت فضاسازی کنند و تبلیغات کارت را در جای مناسبی قرار بدهند و … همه اینها سبب شده که وضعیت تئاتر ما به فاجعه فعلی برسد.
اسدی اضافه کرد: این روزها اگر نمایشی، چهره نداشته باشد، اولین چیزی که درباره آن می‌گویند، این است که فروش نخواهد کرد. اما از کی تئاتر بودن یک اثر نمایشی، به حضور چهره‌های مشهور یا تبلیغات اینستاگرامی و تیزرهای آنچنانی و .. وابسته شده؟! تاسف‌بارتر اینکه اگر تبلیغات نمایشت را به برخی از صفحه‌های اینستاگرامی ندهی، اصلا اجازه دیده شدن نمایشت را نمی‌دهند.
او با اشاره به سازو کار سایت‌های فروش تئاتر افزود: اینکه فروش بلیت در اختیار سایت‌های خاصی باشد، خودش ایجاد رانت و انحصارسازی است. چرا نباید چند اپلیکیشن یا سایت فروش در تئاتر داشته باشیم؟ مرکز هنرهای نمایشی با ایجاد فضاهای متعدد برای فروش بلیت، فضای رقابتی سالم را ایجاد می‌کند و بدین ترتیب همه چیز در انحصار یکی دو سایت یا چند صفحه مجازی قرار نمی‌گیرد که این چنین برای گروه‌های تئاتری، تعیین‌کننده باشند.
اسدی ادامه داد: تئاتر را کلا از مدار خارج کرده‌اند و در این وضعیت جامعه تئاتری، منتقدان، رسانه‌ها، خانه تئاتر و … هم اعتراضی ندارند.
او با اشاره به سبک و سیاق آماده‌سازی نمایشش افزود: برای اجرای این نمایش، یکی از سخت‌ترین نمایشنامه‌های محمد چرم‌شیر را انتخاب کرده‌ام. سعی کردم کاری جدی و به دور از تمام جریان‌های فعلی تئاتر اجرا کنم. حتی وقتی تمام بچه‌های گروه گفتند که این نمایش فروش خوبی نخواهد داشت، گفتم مهم این است که با افتخار می‌گویم شرافتم را به عنوان یک تئاتری حفظ کرده‌ام و برای فروش بیشتر به هیچ حقه و کلک و دستاویز عجیب و غریبی که هیچ ربطی به تئاتر ندارد، متوسل نشده‌ام. در صفحات مجازی به مخاطبان دروغ نمی‌گویم و حتی اگر چند اجرای محدود داشته باشم، برایم مهم نیست. فاجعه این نیست که نمایش من با این مختصات، فروش اندکی داشته باشد بلکه فاجعه این است که کسی را به عنوان بازیگر روی صحنه بیاوریم که حتی راه رفتن روی صحنه را بلد نباشد. بنابراین خوشحالم که به سیر و سلوک و هویت گروهم وفادار مانده‌ام. بخش بزرگی از گروه ما دو سال برای این نمایش زحمت کشیده و تمرین کرده‌اند. همه اعضای گروه روی هم پول گذاشته‌ایم تا این نمایش را اجرا کنیم و تهیه‌کننده هم نداریم.
او در پایان گفت: تئاتر من تئاتر سختی است؛ هم برای اعضای گروه و هم خودم و هم تماشاگران. قرار است همه ما به چالش کشیده شویم ولی خوشحالم که در این وضعیت بیش از هر چیز به شرافت حرفه‌ای خود اندیشیدم.
نمایش «آمین گفتن مردگان در عنبر» نوشته محمد چرم‌شیر است که به عنوان کاری از گروه تئاتر «صلح» اجرا می‌شود و در خلاصه داستان آن آمده: آن که روزی یافت شود روزی پنهان شده است.
بازیگران این نمایش به ترتیب ایفای نقش، زهرا شایان‌فر، میلاد عطار، مهدی نوروزی، مهران گل محمدی، عماد محمدی هستند و این اثر نمایشی هر شب ساعت ۱۹ و به مدت ۵۰ دقیقه در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.
انتهای پیام
