ما در جمهوری اسلامی ایران به‌خوبی می‌دانیم که صلح، امنیت و توسعه پایدار از مسیر گفتگو و احترام متقابل می‌گذرد، نه از مسیر تحریم، ارعاب و یک‌جانبه‌گرایی.  تجربه برجام به‌روشنی نشان داد که ایران اهل مذاکرات منطقی و بر مبنای منافع ملی ایرانیان است ، لذا هر گفتگو با هر قیمتی را در راستای منافع مردم کشور نمی داند. وقتی طرفی که متعهد به توافقی بین‌المللی بوده، به‌راحتی از آن خارج می‌شود و در کنار متجاوز به ایران قرار می گیرد و باز هم از همان موضع سخن می‌گوید، چگونه می‌توان به حسن نیت او اعتماد داشت؟  سیاست‌های فشار حداکثری آمریکا علیه ملت ایران و تحریم های ظالمانه نه‌تنها برای این کشور دستاوردی نداشت، بلکه نشانه‌ای از بی‌اعتقادی عمیق به دیپلماسی چندجانبه بین المللی است. امروز، تکرار همان رفتارها با زبان تهدید و تعیین ضرب‌الاجل برای ایران، نه‌تنها غیرسازنده است، بلکه چشم‌انداز هرگونه مذاکره و توافق جدید را تیره‌تر می‌سازد.  ایران آماده مذاکره از موضع برابر و با رعایت اصول عزت، حکمت و مصلحت می باشد و این مسئولیت و تکلیفی است که ایران و ایرانی با عبرت از تاریخ کهن خود بر دوش نمایندگان خود قرار داده است و این بدیهی ترین اصل دیپلماسی است اما درکنار این مسئولیت ملی، تجربه دوبار خلف وعده در سال های اخیر این تکلیف ملی را هم بر عهده نمایندگان ملت قرار داده است تا تعهد وتضمین های حقوقی و بین المللی لازم برای عدم تکرار عهدشکنی را نیز در نظر داشته باشند. چین و دیگر دوستان ما در عرصه بین‌المللی به‌خوبی از موضع اصولی و صلح‌طلبانه ایران آگاهند و ضمن محکوم کردن هرگونه اقدامات متجاوزانه و شرارت بار، همواره بر ضرورت حل اختلافات از طریق گفت‌وگوی دیپلماتیک تأکید داشته‌اند.  در پایان باید گفت، تاریخ گواه است: با تهدید، صلح به دست نمی‌آید. اگر اراده‌ای واقعی برای رسیدن به توافقی پایدار وجود دارد، مسیر آن تنها از راه احترام متقابل، اعتمادسازی و کنار گذاشتن زبان تهدید می‌گذرد.

* سفیر و نماینده تام الاختیار جمهوری اسلامی ایران در چین