به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، تاریخ نشان داده است که دشمنان اسلام همواره در پی سوءاستفاده از حسن نیت مسلمانان بوده‌اند و در لحظات حساس، پیمان‌های خود را نقض کرده‌اند. این واقعیت تلخ در آیات قرآن و سخنان بزرگان دین مورد تأکید قرار گرفته است. یکی از مهم‌ترین نکاتی که در مواجهه با دشمن باید مورد توجه قرار گیرد، عدم اعتماد به ظواهر صلح‌طلبانه آنان است، چرا که در بسیاری از موارد، این مذاکرات چیزی جز ابزاری برای فریب و تضعیف جبهه اسلام نبوده است.
بنابر روایت تسنیم، قرآن کریم در آیه ۱۰۰ سوره بقره به روشنی به عهدشکنی دشمنان اشاره کرده و می‌فرماید: “أَوَ کُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَّبَذَهُ فَرِیقٌ مِّنْهُمْ”؛ یعنی یعنی هرگاه پیمانی بستند، گروهی از آنان آن را شکستند. این آیه بیانگر آن است که دشمنان اسلام به پیمان‌های خود پایبند نبوده و هر زمان که منافعشان اقتضا کند، به راحتی آن را زیر پا می‌گذارند. ازاین‌رو، مذاکره و توافق با چنین دشمنانی بدون در نظر گرفتن ضمانت‌های قوی و مراقبت‌های لازم، می‌تواند ضربه‌ای جبران‌ناپذیر بر پیکره امت اسلامی وارد کند.

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام نیز در توصیه‌های خود به مالک اشتر، با هشدار درباره فریبکاری دشمنان، می‌فرماید:
“الْحَذَرَ کُلَّ الْحَذَرِ مِنْ مُقَارَبَةِ عَدُوِّکَ فِی طَلَبِ الصُّلْحِ فَإِنَّ الْعَدُوَّ رُبَّمَا قَارَبَ لِیَتَغَفَّلَ”؛ یعنی از نزدیک شدن به دشمنت در طلب صلح، سخت برحذر باش؛ زیرا دشمن گاه نزدیک می‌شود تا غافلگیر کند.این سخن، واقعیتی مهم را آشکار می‌کند که نباید صرفاً به ظاهر صلح‌جویانه دشمن اعتماد کرد، چرا که در بسیاری از موارد، این نزدیکی مقدمه‌ای برای یک ضربه ناگهانی و نابودکننده بوده است.
از سوی دیگر، قرآن کریم در آیه ۱۴۱ سوره نساء تأکید می‌کند که “وَ لَن یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکَافِرِینَ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلًا”؛ خداوند هرگز اجازه نخواهد داد که کافران بر مؤمنان تسلط پیدا کنند. این اصل قرآنی به مسلمانان هشدار می‌دهد که هرگونه مذاکره و توافقی که به سلطه دشمنان بر آنان منجر شود، برخلاف اراده الهی است. تجربه تاریخی نیز نشان داده است که در بسیاری از موارد، مذاکره با دشمنان نتیجه‌ای جز افزایش فشارها، تحریم‌ها و باج‌خواهی‌های بیشتر نداشته است.
علاوه بر این، مذاکره با دشمنان می‌تواند موجب تفرقه و اختلاف در جبهه خودی شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نهج‌البلاغه می‌فرماید: “مُجالَسَةُ الاَْشْرارِ تُورِثُ سُوءَ الظَّنِّ بِالاَْخْیار”؛ همنشینی با بدان، موجب بدگمانی به نیکان است. این هشدار بیانگر آن است که وقتی مسلمانان به جای تکیه بر نیروهای داخلی، به سمت مذاکره با دشمن متمایل شوند، اعتماد بین خودشان کاهش یافته و زمینه برای اختلافات داخلی فراهم می‌شود. این همان چیزی است که دشمنان به دنبال آن هستند؛ یعنی ایجاد شکاف و از بین بردن انسجام امت اسلامی.
یکی دیگر از پیامدهای مذاکره با دشمن، تضعیف روحیه جهاد و مقاومت است. قرآن کریم در سوره محمد، آیه ۳۵ می‌فرماید: “فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَی السَّلْمِ وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ”؛ یعنی سستی نورزید و به سوی صلح (ذلت‌بار) دعوت نکنید، در حالی که شما برتر هستید. این آیه تأکید می‌کند که مسلمانان نباید تحت فشارهای دشمن، از موضع اقتدار خود کوتاه بیایند، زیرا چنین اقدامی، دشمن را جسورتر کرده و جبهه خودی را تضعیف خواهد کرد.
یکی دیگر از آیاتی که نسبت به مذاکره با دشمن هشدار می‌دهد، این است که خداوند در سوره انفال می‌فرماید: “وَ إِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِیَانَةࣰ فَٱنبِذۡ إِلَیهِمۡ عَلَیٰ سَوَآءٍۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا یُحِبُّ ٱلخَآئِنِینَ” (انفال: ۵۸) یعنی اگر از گروهی بیم خیانت داری، پس به‌طور عادلانه پیمانشان را به سویشان بیفکن (و لغو آن را به آنان اعلام کن)، چرا که خداوند خیانتکاران را دوست ندارد.
این آیه به روشنی بیان می‌کند که حتی اگر دشمنان در ظاهر با مسلمانان پیمان ببندند، اما نشانه‌هایی از خیانت در رفتارشان مشاهده شود، نباید منتظر بماند تا آنان ضربه نهایی را وارد کنند، بلکه باید به صورت رسمی و عادلانه، بی‌اعتباری آن پیمان را اعلام کرده و اقدامات لازم را برای حفظ امنیت امت اسلامی انجام داد. این هشدار الهی نشان می‌دهد که مذاکره و پیمان با دشمنان، بدون در نظر گرفتن ضمانت‌های اجرایی و مراقبت‌های دقیق، زمینه‌ساز ضررهای جبران‌ناپذیری خواهد بود.